«Աղջի, գիտես չէ, թուրքերի խելքը հայ աղջիկների համար գնում է, մանավանդ իմացել են, որ կույս ես. միլիոններ են խոստանում քո համար»
Թրաֆիքինգի զոհ դարձած մեր այսօրվա զրուցակիցը, ի տարբերություն մյուսների կարողացել է վերագտնել իրեն` ուժ ու քաջություն հավաքել ու կյանքին նոր հայացքներով նայել:
Ավելին, Արեւն արդեն գտել է իր կեսին, եւ շուտով պատրատվում է ընտանիք կազմել: Թրաֆիքինգի զոհ դարձած անձանց պատմությունների շարքում այս հերթական դեպքը առանձնահատուկ ողբերգական երանգներ ունի, որովհետեւ զոհն այս անգամ ընդամենը 18 տարեկան աղջնակ էր: Fnews.am-ի հետ Արևիկը սեռական շահագործման զոհ է դարձել Թուրքիայում: Ինչպես մեր մյուս զրուցակիցների, այնպես էլ Արևիկին շահագործողները դատապարտված են, գուցե արդեն արդեն եւս պատիժները կրած վերջացրած: «Ախր, ես ընդամենը 18 տարեկան էի, նոր-նոր էի կյանք մտնում: Ի՞նչ իմանայի, որ մեր մտերիմ հարեւանուհին արդեն ինձ վաճառել էր թուրքերին»,-այսպես սկսվեց մեր զրույցը թրաֆիքինգի զոհի հետ, ով արցունքները խեղդելով վերհիշեց, թե ինչքան դաժան են վարվել իր հետ տարիներ առաջ եւ ինչ անջնջելի հետք են թողել իր ողջ կյանքի վրա .«18 տարեկան էի: Ապրում էինք սոցիալապես ծանր պայմաններում, տեսնում էի` ինչպես են ծնողներս ծայրը ծայրին հասցնելով` փորձում ինձ ուսման տալ: Մեր հարեւանուհի Աննան, տեսնելով մեր վիճակը, մի օր եկավ մեր տուն, մամայիս ասաց, որ ինքը երկու ամսով գնում է Անթալիա՝ բարեկամների մոտ: Իբր թե, նրանք էնտեղ ռեստորանային բիզնես ունեն: Եվ առաջարկեց. «Աղջկադ տանեմ էնտեղ:
Մի երկու ամիս երեխեքին կնայի, հայերեն կսովորեցնի, ամսական 1000 դոլար փող կտան: Երկու ամիս կաշխատի, հետս ետ կբերեմ»: Ծնողներս համաձայն չէին, բայց ես հավատալով ու մի կաթիլ անգամ չկասկածելով հարեւանուհուս խոսքերի ճշմարտացիությանը՝ իր հետ գնացի Անթալիա: Հիշում եմ` մայրս արցունքն աչքերին ինձ ճանապարհեց, մինչեւ վերջին պահն էլ սիրտը անհանգիստ էր, ասում էր՝ ո՞ւր ես գնում, ախր, էրեխա ես, քո ի՞նչ աշխատելու ժամանակն է:
- Որ իմանայի մորս արցունքները տեղին են, չէի գնա: Հասնելով Անթալիա` ինձ տարան մի բար, որտեղ սեղանի շուրջ նստած էին թուրք մարմնավաճառներ: Ինձ տարան, նրանց կողքը նստեցրին: Եվ պարզվեց, որ թուրքերը պետք է ընտրություն կատարեին ու մեզանից որեւէ մեկի հետ գնային առանձին սենյակ: Սկսեցի ընմբոստանալ, ասացի, որ սա իմ տեղը չէ, բայց Գագիկը (թրաֆիքյորը) ապտակեց ինձ ու ասաց. «Դերասանություն մի արա, Հայաստանում ո՞վ է իմանալու այստեղ ինչ ես արել. թուրքերի հետ կեր-խմի, քեֆ արա, փողդ ստացի ու գնա»: Ինձ հետ այլ հայ աղջիկներ էլ էին եկել. նրանք մի քիչ ըմբոստանալուց հետո համաձայնեցին, բայց ես երբեք նման քայլի չէի գնա: Դրա համար էլ ինձ տարան, փակեցին սենյակում ու տասնհինգ օր անընդմեջ միայն ծեծում էին: Մենակ նրա համար, որ թուրքերի հետ սեռական հարբերություն չէի ուզում ունենալ, չէի ուզում ստրկանալ, վաճառվել թուրքերին. մի բաժակ ջուրն ինչ է որ՝ էդ էլ չէին տալիս: Ասում էին. «Աղջի, գիտես չէս, թուրքերի խելքը հայ աղջիկների համար գնում է, գիտես ինչ փողեր կտան: Մանավանդ իմացել են, որ կույս ես. միլիոններ են խոստանում քո համար»:
Արդեն հույսը կտրած աղջնակը գուցեւ եւ այլյեւս չդիմանար վերը նշված դաժանություններին, եթե. «Երբ մեզ բոլորիս բերեցին Տրապիզոն, որպեսզի վիզայի ժամկետները երկարացնեն, ես նկատեցի մի ոստիկանի, ով ռուսերեն, չէի ասի, որ շատ լավ, բայց հասկանում էր: Մոտեցա ու միանգամից` հենց իրենց ներկայությամբ ասացի, որ օգնեն ինձ, որ ինձ բռնի ուժով են պահում:
Ոստիկանն այնուամենայնիվ հավատաց ինձ, վերցրեց անձնագիրս եւ իր հեռախոսը տրամադրեց, որ զանգեմ ծնողներիս: Զանգելուցս հետո ծնողներս միանգամից դիմել էին իրավապահներին, իսկ ես ոստիկանի շնորհիվ եւ աջակցությամբ վերադարձա Հայաստան:
Նոնա Ադամյան