Առաջնահերթ պետք է դասել հանրային, ոչ թե գրպանային շահը

ԱԿՆԱՐԿ

NewsMedia.am-ի զրուցակիցն է «Արշակ Դաբաղյանի անվան Մայր Մանե» ՀԿ-ի նախագահ Մանուշակ Ստեփանյանը: Հայ կին, մայր, ով ամեն ինչ անում է, որպեսզի ապրիլյան պատերազմի եւ առհասարակ տարբեր ժամանակներում հանուն հայրենիքի նահատակված հերոսների, եւ այսօր սահմանը պահող մեր քաջորդիների ծնողները միայնակ ու անտեսված չզգան իրենց: Իսկ այն Հերոսները, ովքեր զոհվել են հանուն հայրենիքի ու մեր սահմնների խաղաղության ՝նրանց որդիները հիշվեն եւ մեծարվեն:

Տիկին Ստեփանյանը, ով մասնագիտությամբ մանկավարժ է, երկար տարիներ է ինչ իր գործունեությամբ շուրջբոլորը` հայրենիքի հանդեպ անսահման սեր և դիմացի մարդուն օգնելու ցանկությունն է սերմանում: Նա հազվադեպ է բարձրաձայնում իր կատարած ահռելի աշխատանքի մասին, կիսում բոլորի ցավը, ուրախությունը` այդ ամենն իր ներսում անցկացնելով:

Կարծում եմ շատերը տեղյակ կլինեն, որ տիկին Ստեփանյանը, տարբեր փորձագետների հետ միասին պարբերաբար այցելում է նաեւ տարբեր կրթօջախներ եւ մատաղ սերնդին հայրենաճանանչության, հայենիքի հանդեպ նվիրումի դասեր տալիս:
Նմանատիպ դասընթաց տիկին Ստեփանյանը օրերս էլ անց էր կացրել Շիրակի մարզի Հոռոմ համայնքի միջնակարգ դպրոցում, որտեղ ապագա զինվորների, ապագա մայրերի հետ կիսվել էր իր փորձով՝ նրանց մեջ սեր ու նվիրում սերմանելով առ հայրենիք:

ՄԱՏԱՂ ՍԵՐՈՒՆԴԸ ՉԱՓԱԶԱՆՑ ՀԱՅՐԵՆԱՍԵՐ Է

Որքանո՞վ է մատաղ սերուդը, այսպես ասած, «վերցնում» այն, ինչ փոխանցում են ավագ սերնդի ներկայացուցիչները, NewsMedia.am-ը փորձեց հետաքրքրվել անձամբ տիկին ՄԱՆՈՒՇԱԿ ՍՏԵՓԱՆՅԱՆԻՑ, ով իր խոսքում ընդգծեց.

-Նախ պետք է ասեմ, որ մեր երեխաները շատ ամաչկոտ են, միանգամից կոմպլեքսավորվում են, երբ անծանոթ մարդիկ են տեսնում: Այսինքն երեխաների մոտ պակասում է ազատ շփման, կարծիք հայտնելու իրավունքը: Հատկապես, երբ ուսուցիչները ներկա են լինում, իրենք ամաչում են՝հայտնելու իրենց կարծիքը: Բայց, որ մեր մատաղ սերունդը չափազանց հայրենասեր է` խոսք չկա: Հատկապես մարզերի երեխաների մոտ դա շատ խորն է արտահայտված : Թեեւ այն, որ երեխաները խուսափում են կարծիքներ հայտնելուց` դա արդեն անհանգստացնող է:

ՊԵՏՔ Է ՄԵԾ ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ ԴԱՐՁՆԵԼ ՀԱՄԱՅՆՔԱՅԻՆ ԴՊՐՈՑՆԵՐԻՆ

-Հաշվի առնելով, որ Դուք հաճախակի բաց դասեր եք անցկացնում նաեւ մարզային դպրոցներում, կուզենայինք ճշտել, որո՞նք են այն խնդիրները, որոնց հետ բախվում են մարզում սովորող աշխակերտները, ինչի՞ց են նրանք այսպես ասած՝զրկված:

-Քանի որ մարզերի երեխաները հեռու են ապրում մարզկենտրոններից`զրկված են սպորտի, մշակույթի բնագավառներում ներգրավված լինելու հնարավորությունից: Ծնողները հնարավորություն չունեն, ոչ էլ ժամանակի առումով կան պայմաններ՝այդ բացը լրացնելու… Մարզերում, պետք է ուշադրություն դարձնել հատկապես երեխաներին սպորտային-մշակութային կյանքի մեջ ներգրավելու գործին: Երեխաները խնդրում էին.դիմում էին մեզ, որպեսզի անպայման իրենց դպրոցներում գործեն տարաբնույթ խմբակներ:
Այնպես որ իսկապես, պետք է շատ մեծ ուշադրություն դարձնել մարզային համայնքների դպրոցներին, որպեսզի նրանք էլ հարստանան. ե՛ւ դիտակտիվ նյութերով ե՛ւ համապատասխան սպորտ-մշակութային խմբակներով: Իհարկե կան կամավորներ, ովքեր ուզում են գնալ դասավանդել դպրոցներում, բայց պայմանները ցավոք սրտի բացակայում են:

ԺԱՄԱՆԱԿ ՉՈՒՆԻ՝ ՈՉԻՆՉ ՉԱՆՈՂ ՄԱՐԴԸ

-Տիկին Ստեփանյան, Դուք միշտ կանգնած եք հայ զինվորի եւ նրանց ընտանիքների կողքին: Ի՞նչպես եք հասցնում այդ ամենը` հաշվի առնելով Ձեր առօրյան ու մանկավարժի խիստ պատասխանատու ու մարդասիրական աշխատանքը:

-Ուղղակի պետք է շատ ցանկանալ. որովհետեւ ցանկացած աշխատանք կատարելիս՝ մարդը իրեն մշտապես նեղություն է տալիս. թե ժամանակի առումով, եւ թե ինչու-ոչ՝ ֆինաննսի: Բայց եթե դու ունես գաղափար, եւ ուզում ես անպայման այն իրագործել, ուրեմն պետք է նաեւ հասցնես: Այսպիսի մի խոսք կա. «Ժամանակ չունի ոչինչ չանող մարդը»: Երբ մարդը շատ զբաղված է լինում` ինքն ամեն ինչ հասցնում է:

-Տիկին Ստեփանյան, եթե չեմ սխալվում, Դուք մի անգամ ֆեյսբուքյան գրառում էիք կատարել անդրադառնալով հասարակության մի հատվածին հուզող հարցին, որն՞ է Ձեր գործունեության այսպես ասած՝ՕԳՈՒՏԸ…
Վստահ եմ այդ հարցը շատերին կարող է հետաքրքրել:Կբացե՞ք փակագծերը...

- Իսկապես շատ տեղին հարց տվեցիք, որովհետեւ շատ-շատերին է այդ հարցը հետաքրքրում: Ասում են. ի՞նչ օգուտ ունեք, որ այստեղից այնտեղ եք գնում, գումարներ եք ծախսում եւ այլն, եւ այլն: Այսինքն այդ հարցնողներին ավելի շատ հետաքրում է գրպանային օգուտը… եթե մարդը այդպես չմտածեր` ինքը արդեն իսկ կհասկանար, թե որն է մեր օգուտը: Եթե յուրաքանչյուր քաղաքացի առաջնահերթ մտածի, թե ո՞րն է իր արարքի մեջ օգուտը` տված իր շրջապատին եւ այդ օգուտից քաղած իր հոգեւոր օգուտը` հաստատ հետո իրեն ավել հեշտ կլինի գումար վաստակել այն աշխատանքում, որի համար ինքը ծառայում է: Պետք է առաջին հերթին մտածել, թե քո արած գործողությունից՝ կողքիդ մարդուն ի՞նչ օգուտ տվեցիր: Օրինակ, եթե մարդը ջերմություն ունի, ու դու գնացիր նրան դեղորայք տվեցիր եւ ինքը լավացավ` դա քո օգուտն է: Ի վերջո, երբ մարդուն օրինակ ես ծառայում քո արարքով, դա արդեն քո օգուտն է: Այսինքն առաջնահերթ պետք է դասել հանրային շահը, ոչ թե գրապանային:

Ո՞ՐՆ Է ՆԱԽԱՐԱՐԻ ՕԳՈՒՏԸ, ԵԹԵ ԱՅԴ ԱՌԱՐԿԱՆԵՐԸ ԲՈՒՀԵՐՈՒՄ ՊԱԿԱՍԵՆ

-Վերջում կխնդրեի, որպես մանկավարժ անդրադառնալ նաեւ Կրթության, գիտության, մշակույթի և սպորտի նախարար Արայիկ Հարությունյանի որոշմանն առ այն, որ «Հայոց լեզու և գրականություն», «Հայոց պատմություն» առարկաները բուհերում այլևս պարտադիր ուսուցման առարկա չեն:

-Շատ բացասական եմ վերաբերում, որովհետեւ եթե այդպես լինի՝ ուրեմն պետք է հանել նաեւ բոլոր օտար լեզուները, որովհետեւ, այսպես թե այնպես դպրոցում սովորող ցանկացած աշակերտ. ինչպես Հայոց լեզուն է անցնում, այնպես էլ մնացած լեզուներն է ուսումնասիրում:

Եթե չկա մայրենի լեզուն` չկա մշակույթ, չկա ազգ. շատ բացասական եմ վերաբերում իսկապես, այդ նորարությանը…
Ա՛յ Ձեր հնչեցրած նախորդ հարցը շատ տեղին էր, թե որն՞ է իմ օգուտը, հիմա ուզում եմ հարց տալ, ո՞րն է նախարարի օգուտը, եթե այդ առարկաները բուհերում պակասեն:
Նույն կերպ պարոն նախարարը վարվեց 90 տարեկան «Աղբյուր» մանկապատենական ամսագրի հետ, որը չափազանց մեծ հայրենադաստիարակչական աշխանքներ էր տանում: Եվ այն ծնողը, ում հասու չէր 200 դրամ տալ եւ ամսագիր գնել` բարեգործական նպատակով այդ ամսագրերը հասցնում էինք սահմանամերձ գյուղեր` երեխաները ստեղծագործում էին, իրենց հոգու հերոսի մասին պատմություններ գրում եւ ուղարկում խմբագրություն տպագրելու: Այսինքն մենք առաջ քայլելու փոխարեն՝ հետքայլ ենք անում:

Պատրաստեց ՆՈՆԱ ԱԴԱՄՅԱՆԸ

NewsMedia.am

Լուրեր Հայաստանից եւ աշխարհից