Հիշենք անուն առ անուն. ԱԶԱՏ ՍԻՄՈՆՅԱՆ

Ազատի քրոջ՝ Հռիփսիմեի որդին ՌԴ-ից զանգել և տատիկին, տիկին Վեհանուշին, հարցրել է,- տատ քեռին եկե՞լ է բանակից, տատը պատասխանել է չէ Հրաչո ջան, փոքրիկն ասել է, բա իր ծնունդին չի գալու՞:
Ցավոք, ցավոք, Ազատ Սիմոնյանն ու իր զինակից շատ ընկերներ մնացին հավերժի զինվոր, հավերժ Արցախում, հավերժ բանակում;
Ծնունդդ շորհավոր հավերժի զինվոր, դարձար 23 տարեկան, իսկ մենք քեզ հիշում ենք և քանի անունդ մեր շուրթերին է դու ապրում ես հավերժ:

Հիշենք անուն առ անուն. ԱԶԱՏ ՍԻՄՈՆՅԱՆ: Ազատը Կոտայքի մարզի գյուղ Կամարիսից է։ Վաղուց որոշել էի նրա համեստ մայրիկին՝ տիկին Վեհանուշին այցելել, ու անընդհատ հետաձգվում էր: Դեռ այն ծանր օրերին, երբ ուսումնասիրել էի հերոսի էջը, այս բառերը մխրճվել էին սրտիս մեջ: Ու երբ Աբովյան քաղաքում 13.04.2017թ. հերոսների մեծարման երեկոյի ընթացքում ծանոթացա նրա մայրիկի հետ, այս բառերը կրկին հիշեցի: Ընկերները պատմում են, որ դիրքերում եղած ժամանակ թշնամու զինվորները մեր հերոսների անուններ են բարձրաձայն գոչել, մի օր էլ բոլոր անունների հետ նաև ԱԶԱՏ են գոչել, Ազատն ասել է. «Տեսնում եք, ապագա հերոսին են կանչում», ու իր ծառայած վայրի ամեն ծառ ու քարի վրա նշել է անունը ՝ ԱԶԱՏ՝ ասելով, թե սերունդները թող իմանան՝ ով է այստեղ կռվել:
Մտածում ես, մի՞թե տղաները ներքուստ զգացել են կամ էլ ավելին են իմացել, ինչը տարան իրենց հետ: