ԿՅԱՆՔ ՈՒ ԿՌԻՎ. «Ամեն վայրկյան մտովի զրուցում եմ Ադամի հետ. նախ միշտ ասում եմ, որ ես սիրում ու հպարտանում եմ իրենով, երբեմն էլ այս կամ այն հարցում՝ խնդրում եմ նաեւ ուղղորդել»

NewsMedia.am էլ օրաթերթի

ԿՅԱՆՔ ՈՒ ԿՌԻՎ նոր խորագրի ԱՆԴՐԱՆԻԿ ՀՅՈՒՐԸ՝ ՀԵՐՈՍԱԾԻՆ ՄԱՅՐ ԳԱՅԱՆԵ ԱՆՏՈՆՅԱՆՆ Է:
ԼՈՒՍԵ ԺՊԻՏՈՎ ՈՒ ԼՈՒՍԵ ՀԱՅԱՑՔՈՎ ՀԱՅՏՆԻ ՀԵՐՈՍԻ ՝ԱԴԱՄ ՍԱՀԱԿՅԱՆԻ ՄԱՅՐԸ;

Գարեգին Նժդեհը սերունդներին պատգամել է.«Կռվադաշտում նմանվիր առյուծին, որը քնում է բաց աչքերով»։
Հայոց նորագույն պատմությունը կերտող Հերոսները,  լավ էին սերտել այս դասը։ Եվ մեր առյուծասիրտ զինվորների բազկի ուժին՝ հաճախ հանդիպեց թշնամին։ Ադամ Սահակյանը ևս բաց աչքերով քնող այդ առյուծ մարտիկն էր, ում սխրանքի մասին դեռ շատ է գրվելու, խոսվելու: Եւ սերունդներն էլ՝Ադամի խիզախ ու չընկրկող տեսակով են կրթվելու:

-Տիկին Անտոնյան, հենց այնպես չէ ասված, որ .«Հերոս Մայրերն են ծնում՝ Հերոս Որդիներ» … Ձեր Տեսակով էր հենց ազնվազարմ որակներ ժառանգել մեր Հերոս Ադամը...

Իսկ  նա այսօր կենդանի է, եւ  ապրում է ամենքիս սրտում: Ոգու և գաղափարի ի՞նչ դասեր էր մեր Հերոսը կերտել Ձեզանից :

-Կարծում եմ, որ Գարեգին Նժդեհի խոսքերը վաղուց պետք է  որպես ուղղորդող սրբություն՝ առանձին տեղ գտնեն   մեր դասագրքերում...
Ադամին մանկուց՝ մանավանդ արտաքինով, շատ էին նմանեցնում ինձ: Ես և ամուսինս աշխատել ենք, որ մեր տղաները լավ ուսում ստանան, զբաղվեն սպորտով, որքան հնարավոր է իրենց հանգիստը ճիշտ կազմակերպեն, և ամենակարևորը Լավ Մարդ լինեն։ Ես միշտ մտածում էի, որ Ադամը լինելով ազնիվ, բարի, դրա հետ մեկտեղ բարձրահասակ ու սպորտային կազմվածքով համարձակ պատանի՝ միշտ անխոցելի է լինելու։ Նույնիսկ, երբ ապրիլյան պատերազմի լուրը ստացանք, մտածում էի Ադամին ոչինչ չի պատահի. նա շատ խելացի է, ճկուն, հմուտ՝ յուրաքանչյուր գործում։ Զորացրված ծառայակիցները պատմում էին, թե նա ինչպես է իր ջոկի հետ ապահով կահավորել իրենց դիրքը, օգտագործելով իր ճարտարապետ_ դիզայների հմտությունները։ Իսկ որպես դիրքի ավագ և ջոկի հրամանատար՝ նաև հմուտ հոգատար սերժանտ, _ զինվոր էր։ Եվ հենց այդ իր փոքր ջոկով, Ադամը ճակատ ճակատի կռվեց թշնամու հատուկ ջոկատայինների դեմ, ազնվորեն կատարելով իր պարտքը ՝թիկունքում ապրող յուրաքանչյուր հայի հանդեպ...Դուք արդեն հասկացաք, թե Ադամը ինչ հատկանիշերով է նման ինձ։

-Տիկին Անտոնյան, Պատերազմը ծանր, չսպիացող վերքեր է թողնում ժողովրդի, մարդկանց հոգիներում. ծնողի, մոր, մայր հայրենիքի սրտում։ Եւ հարց է առաջանում. ով, ինչպե՞ս է բուժելու այդ սպիները։

-Բացի կարգավիճակից, որ ստանում են նահատակված զինվորի ծնողները, նրանք պետք է լինեն պետության կողմից գերուշադրության մեջ. ինչպես նաև ամենակարևորագույն տեղը պետք է զբաղեցնեն մեր հասարակության մեջ։ Ոչ մի ծնող՝ երբեք իրեն լքված և միայնակ չպետք է զգա։ Եվ այդ հարցում ամենաառաջին դերը ՝ պետությանն է։ Ժողովուրդը սիրում ու պաշտում է իր զինվորին, ու նրանց ընտանիքներին։ Գիտեք, մենք այնպիսի տարածաշրջանում ենք ապրում, որ զինվորը, նահատակված զինվորի ընտանիքը, պետք է լինեն ամենաառաջնային ուշադրության կենտրոնում, ինչպես օրինակ Իսրայելում է:

-Որպես Հերոսի Մայր, ինչպիսի՞ն կուզենայիք տեսնել այն արժեհամակարգը, որը պետք է դնենք մեր կյանքի ընթացքի մեջ ու վերականգնենք մեր երկիրը, քանի որ մեր Հերոներին հայրենիք ենք պարտք մնացել։

-Այս հարցին կցանկանայի կարճ ու կոնկրետ պաասխանել. «Ազգ, Բանակ Ընտանիք»: Այս կարգախոսով պետք է առաջնորդվենք, որպեսզի այս դժվար ժամանակները պատվով հաղթահարենք, և մեծ առաջընթաց ապրենք։

-Այդուհանդերձ, ի՞նչն ուժ տվեց Գայանե Անտոնյանին հաղթահարելու կորստյան վիշտը: Որտեղի՞ց Ձեզ այդքան ուժ, որ արցունքի միջից անգամ՝ կարողանում եք ժպտալ մարդկանց, ազնվացնել, ու լուսավորել շրջապատը:

-Այս պարագայում ես կարող եմ ասել, որ ինձ ուժ տվեց Ադամը... Ադամը և այն մարդիկ, որոնք Ադամին սիրելով, հերոսացնելով, սկսեցին շփվել իմ հետ... և Աստծուց երբեք չնեղանալ... Ադամը թույլ չտվեց...

-Տիկին Անտոնյան, զրույցներ ունենում ե՞ք Ադամի հետ: Եւ եթե կարելի է, թույլ տամ հարցնել.ինչի՞ մասին եք խոսում…

-Այո, գրեթե ամեն օր: Եթե չչափազանցնեմ, երևի ամեն վայրկյան՝ մտովի զրուցում եմ Ադամի հետ։ Նախ միշտ ասում եմ, որ ես սիրում ու հպարտանում եմ իրենով, երբեմն էլ այս կամ այն հարցում՝ խնդրում եմ նաեւ ուղղորդել... Միակ բանը, որի հետ չեմ հաշտվում՝ անսահման կարոտն է։

-Տիկին Անտոնյան, դուք Ձեր զրույցներից մեկի ժամանակ ասել էիք, որ. «Յուրաքանչյուր տարիքում՝ երջանկությունը մի գույն ունի»: Ձեր կարծիքով, այսօրվա իրողության մեջ. որում ապրում է հայը, հայ մարդը, Մայրը…հնարավո՞ր է գտնել գույներ՝ապրելու…

-Այսօր իմ երջանկության գեղեցիկ, պայծառ գույնը իմ թոռնիկն է՝ կրտսեր Ադամը...Կարծում եմ յուրաքանչյուր հայ մարդ, մայր, եթե ուշադիր նայի` իր միջավայրում անպայման կգտնի ապրելու, և ապրեցնելու իր գույնը...Չէ՞ որ, երջանկությունը այնքան պարզ բաների մեջ է…

-Հայի ոգին կոտրել կլինի՞, Տիկին Անտոնյան, ինչ էլ որ պատահի…

-Ոչ, հայի ոգին կոտրել չի լինի. կգա ժամանակը, և մենք դա կտեսնենք։

-Տիկին Անտոնյան, Նժդեհն ասում էր. «Մայրերի ափի մեջ պիտի փնտրել ազգերի ճակատագիրը»...արդյո՞ք մայրերի ափի մեջ ուժ կա՝ պայքարելու, ու նորից ճակատագրեր փրկելու: Եւ ամենակարեւորը՝ սերունդներ ապրեցնելու: Եւ ի դեպ. հենց Ձեր ազնվական, հայեցի, ու առաքինի Տեսակով հատկապես…

-Գիտեք, այս պահին, ակամայից հիշեցի Սևակի՝ «Մոր ձեռքերը»…Այս ստեղծագորլության մեջ՝ ամեն ինչ ասված է... Շնորհակալ եմ Գայանե ջան, զգացված եմ, որ ըստ Ձեզ կարող եմ լինել մեր սերունդներին ուղղորդող, ապրեցնող կերպար։

-Մենք ենք շնորհակալ եւ երախտապարտ Ձեզ, Սիրելի Տիկին Անտոնյան:

Պատրաստեց՝

Գայանե Զարգարյանը