Արցախցու մեջքը ՀՀ-ի դիրքորոշումն է կոտրել, ոչ թե Ալիեւն ու էրդողանը. Արցախի հերոսը Արցախի ապագայի եւ ապրելու բանաձեւի մասին
Ի՞նչ է սպասվում Արցախին սահմանազատման եւ սահմանգծման արդյունքում, ինչ է այսօր արցախցիներին ապրելու ուժ տալիս, ինչպես են տեսնում ստեղծված իրավիճակի համգուցալուծումը արցախցիները այս եւ այլ հարցերի շուրջ «Իրավունքը» զրուցել է Արցախի հերոս, Արցախյան ազատամարտի մասնակից ԺԱՆՆԱ ԳԱԼՍՏՅԱՆԻ հետ, ով նախ անդրադարձավ արցախցիների եւ մասնավորապես իր այս դժվարին իրավիճակում ապրելու բանաձեւին.
-Գիտեք, դժվար է, անասելի դժվար է արցախցու համար: Ոնց բացատրեմ, արցախցին բառի բուն իմաստով թքած ունի Ալիեւի եւ Էրդողանի վրա, արցախցու մեջքը ՀՀ-ի դիրքորոշումն է կոտրել, ոչ թե Ալիեւն ու էրդողանը: Մենք հիմա էլ նեղվում ենք այն գործընթացներից, որոնք կատարվում են Մայր Հայաստանում, թեեւ արդեն չգիտեմ մայր է, թե խորթ մայր Հայաստանը մեզ համար:
Վերադառնալով Ձեր հարցին, թե ինչպես ենք մեր մեջ ուժ գտնում առաջ նայելու ասեմ. ստեղծված իրավիճակում ապրելու ուժ եմ գտնում ազգիս հոյակապ զավակներով սրբացած մեր հողից, նրանք մեր հողն արյունով են սրբագրում։ Իհարկե, Արցախը մեզ համար միշտ է սրբություն եղել, բայց այսօր հարյուր և հազար անգամ ավելի է սրբացած, որովհետև սկսած 1988 թվականից մինչև այսօր, այդ հողը սրբացված է մեր տղաների արյունով։ Ապրելու ուժը հենց այդտեղից է գալիս․ որքան այս հողի վրա կանգնած ենք լինում, այնքան հզոր ենք, մենք կանգնած ենք այդ ուժի վրա, և այդ ուժը մեր հողն է, եթե այն մեկ թիզ էլ մնա, դրա մեջ ուժ կա։ Մենք գիտենք, որ մեր վերքերը բուժելու ենք, շտկելու ենք և ունենալու ենք նույն Արցախը՝ ազատագրված։ Ազգի մասին մտածող մարդիկ երբեք շատ չեն եղել, իսկ ղեկավարությունը այսօր կա, վաղն ուրիշն է լինելու, ի՞նչ կապ ունի ղեկավարությունը։ Ղեկավարության մեջ էլ միշտ եղել են այնպիսի մարդիկ, որոնք այսօր կան, բայց նրանց կողքին միշտ էլ եղել են տղաներ, որոնք ասել են՝ ոչ։ Սա է հայ ազգի գոյության գրավականը։
-Տիկին Գալստյան, որն՞ եք տեսնում ստեղծված իրավիճակի լավագույն լուծումը:
-Այս իրավիաճակից դուրս գալու քայլերի ու ճանապարհների մասին հրապարակավ խոսելու որևէ միտք չունեմ, ես գիտեմ՝ ինչ պետք է անել, և, հավատացեք, որ այդ ամենն արվում է։ Բայց, իհարկե, աստիճանաբար, որովհետև վիրավոր ենք։ Առաջին ազատամարտի ժամանակ մեր տղաներից յուրաքանչյուրը 3-4 անգամ վիրավորվել է, բայց չեմ հիշում, որ նրանք ասեին, թե վիրավոր են ու պետք է մեր շարքերից դուրս գան։ Բոլորը կիսաապաքինված նետվում էին մարտի։ Խելքով ենք լինելու, ուժ ենք հավաքելու, ամեն ինչ ճիշտ է լինելու, «դզվելու» է, Հայաստանում էլ է «դզվելու»։
Նոյեմբերի 9-ից հետո ինձ համար երկրորդ անհեթեթությունը եղել է մայիսի 12-ը, երբ թշնամու չգիտեմ՝ ինչ քանակով զինվորը մտնում է ՀՀ սահմանից ներս, ու միանգամից չեն գերեվարվում։ Լավագույն ճանապարհը նրանց բոլորին գերեվարելը կլիներ, որովհետև Բաքվի ամենամեծ խաղաթուղթը դա է, որով սպեկուլյացիա է անում ու ասում է՝ հայ գերիներին չեմ տա։ Եթե մեզանից որևէ մեկին տարել են, մենք միշտ իմացել ենք՝ ինչ պետք է անենք, հնարավորինն ու անհնարինն անում էինք, գերի էինք վերցնում թշնամու զինվորներից ու փոխանակում մերոնց հետ։
Ուշագրավ մանրամասները՝Iravunk.com-ում: