Մոսկվայում ոչ ոք երջանիկ չէ, բայց ոչ ոք չի էլ վախենում. Սատանովսկին՝ պատերազմի անխուսափելիության մասին
Քաղաքագետ Եվգենի Սատանովսկին իր հեղինակային «Արմագեդոնիչ» Telegram ալիքում վերլուծել է Ուկրաինայի շուրջ արևմտյան հիստերիայի շարունակվող էսկալացիան՝ նշելով ռազմական հակամարտության իրական սանձազերծման առկա նախադրյալները։
«Հերթական «պարերն են գայլերի հետ՝ բակում»՝ Ուկրաինայի հաշվով: Ամերիկյան իշխանությունները ոռնում են, բառաչում ու հայտարարում զիջումների գնալուց հրաժարվելու մասին՝ միաժամանակ պահանջելով փոխադարձություն՝ սպառնալով զորք ուղարկել Արևելյան Եվրոպա և ռազմական տեխնիկա տեղափոխել այնտեղ։
Ուկրաինայում կրակող երկաթի հաշվով շատ բան կա, ՆԱՏՕ-ի երկրները տակառներով են դրանք դրանք նետում և նրանց հրահանգիչներ են ուղարկում, այնքան շատ է խոսվում արևմտյան դեսպանատների տարհանման մասին, որ նույնիսկ հետաքրքիր չէ այդ մասին լսել։ Իսկ ուկրաինացիներն արդեն նշանակել են ռուսական ներխուժման ամսաթիվը։
Փետրվարի 20-ին մենք պետք է ներխուժենք նրանց, քանի որ Չինաստանում Օլիմպիադան կավարտվի: Թե ինչու նրանք ուշադրություն չեն դարձրել Պարալիմպիկ խաղերին, այնքան էլ պարզ չէ, բայց գուցե մոռացել են կամ երբեք չեն իմացել դրանց մասին։
Մինչդեռ, Արևմուտքի հետ աճող առճակատումը, որն ամենեւին էլ ոչ Ռուսաստանի մեղքով, եւ որը նաեւ Ուկրաինայի պատճառով չէ եւ դա շատ ավելի լայն է, իրոք կարող է իրականում ինչ-որ բանի հանգեցնել: Դա Մոսկվայում ոչ մեկին չի գոհացնում, բայց առանձնապես ոչ մեկին այլևս չի վախեցնում։
Բացառությամբ հատկապես նյարդային և հոգեպես և ֆիզիկապես խոցելի գրողների, ռեժիսորների, քաղաքական գործիչների և իրավապաշտպանների, ովքերաչքի առաջ կորցնում են իրենց մարդկային տեսքը և հեղինակության մնացորդները՝ ճչալով, հառաչելով և թաքնվելով իրենց անխուսափելիորեն մոտեցող իրականությունից, ինչպես Մաքսիմ Գորկու տխրահռչակ լոոնները «Բուրևեստնիկում»: Դա անում են հնարավորինս հրապարակայնորեն, բայց, ցավոք, ոչ լավագույն ֆիզիկական և հոգևոր վիճակում:
Այնքան հոգնած այս բոլոր պատժամիջոցներից, սպառնալիքներից, ակնարկներից ու ցուցադրական ելույթներից՝ Կիևից, Բրյուսելից, Վաշինգտոնից... Մենք սպասում ենք մի բանի: Պատերազմ կլինի՞, լավ, թող լինի։
Այն կարելի է հաղթել, տանուլ տալ: Կամ բոլորով միասին մեռնել՝ մենք, նրանց և բոլորը, ովքեր սխալ պահին դուրս են թռչում որջիվ և անտեղի ինչ-որ բան ծլվլում: Ինչպես միշտ լինում է։ Միջուկային կլինի, թե՝ ոչ, ինչպես կստացվի: Ով այնտեղ գրել և ստորագրել է այս մասին հռչակագրերը, էլ կարևոր չէ։ Արդյոք դա տեղի կունենա՞: Գրեթե անկասկած՝ այո:
Թե ինչ կմնա դրանից հետո, և ոչ միայն մեզանից կամ Ուկրաինայից, այլ նաև Եվրոպայից ու ԱՄՆ-ից, որոնք անպայման կփոշիանան, մեծ հարց է։ Եվ եթե նրանք հաստատ համոզված են դրանում, միգուցե պատերազմից խուսափենք...»: