Ցավ, նվաստացում, ամեն վարկյան սպասում էի, որ բերդի դուռը կբացեն ու կասեն. «Քո հերթն է, հագնվի, գնում ես Հայաստան». Գերության 6.5 ամիսներ

«Ամենասարսափելի, ամենադաժան օրերը եղել են մինչեւ Բաքվի բանտ հասնելը`  նվաստացում, ստորացում: Ինձ փրկեց իմ հավատը, ծնողներիս սերը ու Աստված»,-այսպես սկսվեց մեր զրույցը գերությունից վերադարձած Էրիկ Խաչատրյանի հետ:

Վերհիշելով գերության վեցուկես ամիները մեր տղան պատմում է.

-Ամեն վարկյան, անգամ ամենացավոտ օրերին զգում էի Աստծո շունչը, կարծես աներեւույթ ուժ ինձ ոտքի էր կանգնեցնում, որ ապրեմ, որ շարունակեմ հավատալ, որ մի օր բերդի դուռը բացվելու է, ու ինձ նորից տուն են ուղարկելու,որ հասնելու եմ ծնողներիս, հայրենիքիս:

-Էրիկ ինչպես էի՞ն քեզ ու մնացած գերիներին վերաբերում:

-Մինչեւ Բաքվի բերդ հասնելը մեղմ ասած դաժան, էն վիդեոն, որ գցել էին դրանից կրող եք եզրակացնել, չեմ ուզում շատ խոսել, ասել, պատմել: Բայց արդեն Բաքվում բոլորիս հետ նույն կերպ էին վարվում, չկար արտոնյալ եւ չսիրված գերի: Բոլորի հետ նույն կերպ էի վարվում: Երեք անգամյա սնունդ, լոգանք, ամեն ինչ կար, չգիտեմ, ես դա կարող եմ ասել:

-Էրիկ, դու վեցուկես ամիս մնացել են գերության մեջ, կայի՞ն օրեր, որոնք ուղղակի անտանելի էին:

-Հա, երկու նման օր կար, որ չգիտեի ինձ որտեղ գցեի, չեմ կարող նկարագրել զգացածս, ապրածս:

-Ո՞ր օրերն էին դրանք:

-Ամանորի գիշերը եւ հայրիկիս ծննդյան օրը:

-Ի՞նչ էիր զգում այդ օրերին:

-Անասելի ցավ, խեղդող կարոտ, երազում, որ ծնողներս նորիս ինձ գրկեն, որը ընտանիքիս կողքին հայտնվեի: Ամանորի գիշերը ասում են չէ՞, որ երազանքներ իրականություն են դառնում, բայց Բաքվի բանտում երազանքներն անիրական էին, ես դա հասկացա: Միայն Աստծո հավատով կարողացա ապրել, ամեն վարկյան հավատում էի, որ հեսա դուռը կբացեն ու կասեն. «Հիմա քո հերթն է, հագնվի, գնում ես Հայաստան»: Հավատս իզուր չէր, այդ օրը եկավ ու ես հիմա տանն եմ:

-Հե՞շտ է հիմա հարմարվել բնականոն կյանքին:

-Դժվար է, բայց ընտանիքիս ու շրջապատիս սերը չի թողնում, որ ես մի վարկյան անգամ մենակ զգամ: Մենակ գիշերներն եմ հաճախ վեր թռնում, պատերազմի մասին երազներն ինձ հանգիստ չեն տալիս:

Զրույցը` ԻԼՈՆԱ ԱԶԱՐՅԱՆԻ

Iravunk.com