Առանց վերջույթների ծնված երեխային ծնողները հետ են վերցրել մանկատնից

Փոքրիկ Ռաֆայելը, ով ոչ պրոֆեսիոնալ լրագրողների թեթև ձեռքով ստացավ «առանց վերջույթների փոքրիկ» մականունը, արդեն տանն է՝ մայրիկի և հայրիկի ջերմ ու ապահով գրկում: Այս մասին իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է «Բարի մամա» հսաարակական կազմակերպության հիմնադիր-նախագահ Մարինա Ադուլյանը:

«Ամենաերկար, սպասված, ամենաերջանիկ լուրը...:Փոքրիկ Ռաֆայելը, ով ոչ պրոֆեսիոնալ լրագրողների թեթև ձեռքով ստացավ «առանց վերջույթների փոքրիկ» մականունը, արդեն տանն է՝ մայրիկի և հայրիկի ջերմ ու ապահով գրկում: Երջանկություն է գիտակցել, որ այս հեքիաթի մեջ «Բարի մաման» ունեցել է իր մեծ դերը՝ ցուցաբերելով հոգեբանական աջակցություն Ռաֆայելի՝ շուրջ մեկ տարի տանջվող և իրենց ոչ մի կերպ չներող ծնողներին: Վերջապես ամեն ինչ ընկավ իր տեղը: Եվ զուր էին բժիշկների և վատը կամեցող մարդկանց ջանքերը: Ի վերջո փոքրիկը վերադարձավ ընտանիք:

Երբ Ռաֆուլը ծնվեց, երբ ծնողներին այդքան կարևոր էր զգալ, որ իրենք միայնակ չեն և կարող են հաղթահարել այս փորձությունը, օգնելու փոխարեն բժիշկները հորդորել են թողնել երեխային՝ բացատրելով, որ իրենք չեն կարող հոգ տանել փոքրիկի մասին: Երբ մայրիկն անգիտակից վիճակում էր, իսկ հայրիկը իրեն անզորությունից կորցրել էր, Հիպոկրատի երդում տված մարդիկ հորդորում էին գնալ ամենավատ քայլին: Ցավոք, սա է հայ իրականությունը: Եվ մանկատներում հայտնված երեխաների դառը ճակատագրի մեջ իրենց ահռելի լուման միշտ ունենում են բժիշկներն ու բուժանձնակազմը: Հետո փոքրիկի ծնողները մեկնել են Ռուսաստան՝ բուժվելու: Այդպես էլ չիմանալով, թե ինչ աղմուկ է բարձրացել: Սակայն երբեք իրենց չեն ներել և անընդհատ մտածել են Ռաֆայելի մասին: 

Վերադառնալուն պես գնացել են մանկատուն, որ տեսնեն փոքրիկին: Նրանց ներս չեն թողել: Եվ հուսահատված ծնողները մտածել են, թե այլևս ոչինչ չեն կարող անել, որ իրենց մնում է միայն համակերպվել և երբեք հանգիստ չունենալ հոգեկան մտորումներից: Իսկ հետո իրենց կյանքում հայտնվեց «Բարի մաման»: Արդյունքում ուշացումով եղավ այն, ինչ հնարավոր չէ այլևս փոխել: Այս պահին Ռաֆայելը վայելում է մայրական քնքշանքը, ջերմությունն ու սերը:

«Բարի մամայի» ստեղծման պատճառ դարձած հրաշքն արդեն տանն է: Այս մասին կարելի էր միայն երազել: Երևի թե զուր չէր այս ամենը: Փոքրիկն իր մեծ լուման ունեցավ մեր կազմակերպության ստեղծման մեջ, ծնողներն այժմ հասկանում են, թե ինչից էին զրկվել: Իսկ նրանց երջանկությանը նայելով՝ գուցե էլի ընտանիքներ միավորվեն: Գուցե լինեն ծնողներ, որոնք տանջվում են: Մենք կարող ենք օգնել: Դիմեք մեզ:

Երջանկությունն այնքան մոտ է... Պետք է պարզապես գնահատել այն, ինչ տալիս է ճակատագիրը»: