Արցախի Հադրութ քաղաքի ողորմելի վիճակի պատասխանատուն մի հոգի է՝ քաղաքապետը

Հադրութ քաղաքը, ի ամոթ քաղաքապետի, խիստ տարբերվում է Արցախի մյուս քաղաքներից:
Երեկ եմ վերադարձել Ղարաբաղից: Գնացել էի արտասահմանից եկած ընկերոջս հետ, ում հետ մտադիր էինք տուրիստական բիզնես սկսել Արցախում: Շրջեցինք քաղաքներով ու գյուղերով: Ու քանի որ ընկերս, ով ապրում է Գերմանիայում, արմատներով Հադրութի շրջանի Տող գյուղից է, որոշեցինք շեշտը դնել Հադրութի վրա ու ցանկացանք անձամբ որոշ դիտարկումներ անել:
Գնացինք շրջկենտրոն և միանգամից վերացավ որևէ գործ անելու մեր ցանկությունը: Այնպիսի տպավորություն է, ասես այդ քաղաքում անտերություն է տիրում՝ քարուքանդ փողոցներ՝ կորած փոշու եւ ցեխի մեջ, որոնք երևի մի տասնամյակ ասֆալտի երես չեն տեսել, փողոցների մեջ տեղով քայլող անասուններ, թափառական շներ, այս ու այն պատի տակ կիսաքնած տաքսիստներ: 
Ես ու ընկերս ոչ միայն հիասթափված էինք, այլև զայրացած:

Սկզբից որոշեցինք գնալ քաղաքապետարան ու խոսել քաղաքապետի հետ, բայց երբ զրուցեցինք տեղի բնակիչների հետ՝ նրան հանդիպելու ցանկությունն էլ վարացավ: Բնակիչների խոսքերով քաղաքապետ Արմեն Աբրահամյանին դժվար է աշխատավայրում գտնել: Նա գրեթե երբեք չի պատասխանում հեռախոսազանգերին, օրվա մեծ մասը լինում է ալկոհոլի ազդեցության տակ, բնավորությամբ չոր ու կոպիտ է, իրեն վեր է դասում քաղաքի ցանկացած բնակչից, բոլոր հարցերը լուծում է մենակ խնամի-ծանոթ բարեկամ հարթության մեջ, բնակիչների բազմաթիվ դիմում-բողոքներին կամ նամակներին երկար ժամանակներով չի պատասխանում, իսկ պատասխանելուց էլ անում է այնպես, ինչպես ինքն է ուզում, այլ ոչ թե այնպես, ինչպես օրենքն է պահանջում:
Մենք ցնցված էինք: Այդ ի՞նչ ամենաթողություն է: Հերոսական Արցախում նման քաղաք ու պահվա՞ծք: Բնակիչներն ասացին, որ քաղաքապետը թքած ունի ԼՂՀ Նախագահի ու Վարչապետի վրա ու իր նեղ շրջապատում իբր հաճախ է հայտարարում, որ ինքը ինչ կուզի այնպես էլ կանի:
Հավանաբար այդպես էլ կա, երբ տեսնում ենք քաղաքի խայտառակ վիճակը:
Նույնը չէի ասի Արցախի մյուս քաղաքների մասին, բայց Հադրութը ստիպեց, որպեսզի մենք հետ կանգնեք այնտեղ մեծ ներդրումներ կատարելու մեր ցանկությունից:
Վրդովմունքս ու զարմանքս այնքան մեծ էր, որ նախկինում երբեք սոցիալական կայքերից չօգտվելս էլ չխանգարեց էջ բացել ու գրել ինձ հուզողը: