ԵԹԵ ՄԵՌՆԵՆՔ ԱՅՆՏԵՂ` ԱԶԳՈՎԻ, ԵԹԵ ԱՊՐԵՆՔ` ԲՈԼՈՐՍ ՄԻԱՍԻՆ. ԱՐՑԱԽՑԻ ՏԱՏԻԿ.IRAVUNK.com

«Իրավունքը» առիթ ունեցել է անդրադառնալու, որ «Սահմանադրական իրավունք միություն» կուսակցության անդամ Դավիթ Դովլաթյանի եւ ընկերների ջանքերով Երեւանում ապաստան են ստացել մեծ թվով արցախցի մեր հայրենակիցներ, որոնցից շատերը արդեն երկրորդ անգամ են, ցավոք, ստիպված լքում իրենց հայրենի հողը, տունը: Արցախցի մեր հայրենակիցներին օրերս այցելել էր ՍԻՄ կուսակցության նախագահ ՀԱՅԿ ԲԱԲՈՒԽԱՆՅԱՆԸ` տեղում ծանոթանալով նրանց խնդիրներին: Ինչ ապրումներ ունեն հայրենի հողն ու օջախը ստիպողաբար լքած մեր հայրենակիցները, ինչի՞ են նրանք սպասում, «Իրավունքը» փորձեց պարզել  ապաստանում բնակվող արցախցիներից:

ՎԵՐԱԴԱՌՆԱԼՈՒ ԵՆՔ ՄԵՐ ՀԱՅՐԵՆԻ ՂԱՐԱԲԱՂ

ԱՐՑԱԽՑԻ ՏԱՏԻԿԸ, ով հենց այդպես էլ խնդրեց իրեն ներկայացնել, հոկտեմբերի 5-ին է հարսների, թոռնիկների հետ եկել Հայաստան, երբ Արցախի խաղաղ բնակավայրի հրթիռահրետակոծությունը ստացել էր զանգվածային բնույթ, օր ու գիշեր չէր դադարում:

- Մինչեւ վերջ էլ չէինք ուզում գալ, վստահ էինք, որ ամեն ինչ կխախանդվի, բայց... Առաջին անգամ չէ, որ ականատես ենք լինում պատերազմին, մենք սովոր ենք թշնամու հարձակումներին:Պարզապես փոքր երեխաները շատ էին ընկճվել, դրա համար թողեցիք ամեն ինչ ու դուրս եկանք քաղաքից` ժամանակավոր:Հույս ունենք, որ մինչեւ մի երկու օրը հետ կվերադառնանք: Ուզում ենք ժամ առաջ վերադառնալ հայրենի Արցախ:

Սահմանը պահող մեր քաջ զինվորների կողքին հայրենի հողն են պաշտպանում նաեւ արցախցի տատիկի տղաները, թոռներն ու փեսաները.

- Զինվոր տղաների մեջ այսօր մեր թոռնիկներն են, փեսաները: Մենք վստահ ենք, որ նրանց կամքը սարեր կշրջի: Նրանք գիտեն, որ մենք այս պահին մի քիչ ապահով ենք: Մեզ համար հանգիստ լինելով, նրանք արդեն մինչեւ արյան վերջին կաթիլը կանգնելու եւ պայքարելու են իրենց հայրենիքի, իրենց մայրերի ու ծնողների համար (արտասվում է- Ի.Ա.): Մենք վստահ ենք ոչ միայն սահմանում կանգնած զինվորների, այլ այս օրերին Արցախում մնացած տղամարդկանց` մեր եղբայրների վրա, որոնք որ մեր հայրենի հողում են:

Վերջում տատիկը, որ արդեն դժվարանում էր պատմել, հատուկ ընդգծեց.

- Ուզում եմ շնորհակալությունս հայտնել նաեւ այս օջախին, որտեղ մենք գտնվում ենք: Շնորհակալ ենք իրենց մարդկային վերաբերմունքից, հայրենասիրության, ազգասիրության, բարոյական բոլոր չափանիշների համար: Որ ժպիտը դեմքներին մեզ ընդունել են եւ առ այսօր մեզ ամեն ինչով ապահովում, որպեսզի մենք որոշ չափով մոռանանք...վիշտը չեմ ուզում ասել: Մենք վշտոտ չենք, մենք սիրում ենք ազատությունը, պարզապես հուզվում ենք խոսելիս: Բայց որ մենք մի թիզ անգամ հող չենք տալու եւ ուրիշ տեղ էլ չենք մնալու, դա հաստատ է: Վերադառնալու ենք մեր հայրենի Ղարաբաղ, եթե մեռնենք այնտեղ` ազգովի, եթե ապրենք` էլի բոլորս միասին: Սա մեր արցախցիներիս բոլորի ցակությունն ու երազանքն է:

ՏՈՒՆԸ ՋՀԱՆԴԱՄ, ՄԵՐ ԵՐԵԽԵՔԻ ԿՅԱՆՔՆ Է ԻՆՁ ՊԵՏՔ

75-ամյա ԱՐՏՅՈՄ ՊԱՊԻԿԸ եւս կնոջ հետ Հայաստան է եկել Արցախից հոկտեմբերի 5-ին` հույս ունենալով, որ ամեն ինչ լավ կլինի.

- Սկզբում սպասում էինք, որ շուտ կհանդարտվի: Բայց տեսանք, որ վիճակը գնալով վատանում է, որոշեցի կնոջս բերեմ ապահով վայր: Սակայն որդիս դիրքերում է` առաջնագծում (արցունքները աչքերից հոսում են- Ի.Ա.): Մի որդիս առաջին պատերազմում է զոհվել` 1994 թվականին, հիմա էլ երկրորդ որդիս է առաջին գծում. ինչ կդառնա՝ կդառնա: Բոլորիս համար գնաց: Էսօր 18-20 տարեկան տղաները պետք է ընտանիք կազմեին, բայց հանուն հայրենիքի իրենց կյանքերն են զոհում: Ես պիտի գնայի իրենց տեղը, շատ կուզեի գնայի, բայց չեն թողում...

Զրույցը` ԻԼՈՆԱ ԱԶԱՐՅԱՆԻ

Iravunk.com