"Հադրութը ավելի շատ հանձնվեց, ոչ թե ընկավ". 44-օրյա պատերազմը ականատեսի աչքերով
Միշտ է պետք արժեվորել մեր նվիրական հայորդիներին, ովքեր հաղթահարել են մահն ու վերապրել պատերազմի դառնությունը, զգացել մարտական ընկերներ կորցնելու ցավն ու մինչ օրս կրում են պատերազմի դաժան հիշողությունները։
Այսօրվա մեր Հերոսը արցախյան քառօրյա եև 44-օրյա պատերազմները վերապրած, 2012թ-ից Հայոց բանակում իր ավանդն ու լուման ներդրած, այսօր արդեն երկու հրաշք դուստրերի հայր, ծանր վիրավորումներ ստացած, բայց կյանքի նկատմամբ չչարացած Լոռու մարզի Շնող գյուղում ծնված Արթուր Ալբերտի Փարամուզյանն է:
Արթուրը 2012թ. նշանակվել է Հադրութում դասակի հրամանատար, 2013թ.-ին նշանակվել է գումարտակի հետախուզության պետ, 2018թ.-ի փետրվարին նշանակվել է հրաձգային վաշտի հրամանատար, իսկ արդեն 2020թ.-ի հունիսին տեղափոխվել է այլ գումարտակի հրաձգային վաշտի հրամանատար:
Արթուրը ութ տարի շարունակ դիրքերում մարտական հերթապահության ստորաբաժնում է ծառայել, իսկ ահա 44-օրյա դաժան ու ողբերգական պատերազմի ժամանակ, (սեպտեմբերի 27-ին) եղել մարտական հերթապահության...
Եւ թե ինչպես է հիշում առաջին իսկ ժամերն ու րոպեները, եւ թե ինչպես սկսվեց պատերազմը Արթուրը խորը շունչ քաշելով պատմեց.
-Առավոտյան առաջին սնարյադը ընկավ է իմ կողքի դիրքի ուղղությամբ, ու հետո սկսվեց անպատմելի դժոխքը...
-Արթուր, մինչեւ սեպտեմբերի 27-ը, թշնամու կողմից ակտիվություն նկատե՞լ եք:
-Այո, հակառակորդի ակտիվ շարժ էր նկատվում, մենք էլ սեպտեմբերի 25-ից համար մեկի տակ էինք, զգոնությամբ ծառայություն էր տարվում: Ես ինքս մասնակցել եւ եւ քառօրյա եւ 44-օրյա պատերազմին, այս պատերազմը նման չէր քառօրյա պատերազմին, սրա մասշտաբները անկարագրելի էին, 2016թ.-ին օդում «Բայրաքթարներ» չկային: Մինեւ հոկտեմբերի 27-ը, երբ հանձնվեց Ֆիզուլին, Հադրութը եւ Ջաբրաիլը, մեր զորամասը տեղափոխեցին Մարտունի, որտեղ ինձ հանձարարարված էր պահել «Ուլյան» բարձունքը: Որտեղ էլ, հոկտեմբերի 30-ի գիշերը "սամալյոտի" արկից վիրավորում եմ ստացել, հետո ուղղաթիռով ինձ տեղափոխեցին Գորիս, ապա Երեւան:
-Արթուր, Դուք եղել եք Հադրութում ու թերեւս լավ եք տիրապետում թե ինչ էր կատարվում ռազմի դաշտում: Մենք գիտենք, որ եթե Հադրութը չընկներ, չէր ընկնի նաեւ Շուշին: Հադրութը ընկա՞վ ի վերջո, թե՞ հանձնվեց:
-Միանշանակ ճիշտ եք, իսկ Հադրութը ավելի շուտ հանձնվեց, ոչ թե ընկավ: Հոկտեմբերի 11-ին Հադրութում արդեն թուրքերն էին, ովքեր շարժվում էին դեպի Ֆիզուլի: Բայց մեր առաջնագիծը պահվել է մինչեւ հոկտեմբերի 27-ը, մինչեւ նահանջ հրամանը: Իսկ, նահանջ հրամանը եղավ այն բանից հետո, երբ մենք ընկանք շրջափակման մեջ:
-Այսինքն առաջնագիծը լքել եք նահանջ հրամանից հետո՞:
-Այո, առաջնագծիը լքել ենք նահանջ հրամանից հետո, ու տեղափովել ենք Մարտունի, որտեղ կոպիտ ասած քոչվոր ցեղերի նման շարունակել ենք պայքարել: Վերդասից հրաման ստանալուց հետո, Հադրութի առաջնագծից ամենավերջին իմ վաշտն է դուրս եկել, եւ գումատակի հրամանատարը: Մենք պատրաստ էինք մինչեւ վերջ պայքարել ու այդպես էլ արել ենք, ցանկացած զինվոր էլ արել է իրենից եկած ամեն ինչ, կյանքի գնով պայքարել ենք ու կռվելու էինք, եթե թողեին: Բայց կար վերեւից` ուղիղ ՊԲ-ից հրաման հետ նահանջի:
-Արթուր պատերազմի ընթացքում նաեւ ծանր վիրավորում եք ստացել...
-Ոտքիցս 18 սմ ոսկոր չկար, մի հատ հաստ երակ էր մնացել, հատուկ ապարատով հավաքել են ոսկորս երկարացրել: Բայց դա լուծում չի տվել, միանգամից ծնկիցս ամպուտացրել են, այս պահին վերականգնողական փուլում եմ: Ստացել եմ երկրորդ կարգի հաշմանդամություն, հիմա էլ որոշել եմ թղթերս հանձնել ֆիզկուլտ ինստիտուտ վիրավորների հետ վերականգնողական պարապմունքներ հետագայում անցկացնելու համար, համատեղ ուսումնասիրում եմ նաեւ բիզնես ծրագրեր: Եւ ուզում եմ հուսալ, որ վաղվա Հայաստանն ավելի լավն է լինելու:
NewsMedia.am
Լուրեր Հայաստանից եւ Աշխարհից