Ինչ կպայմանավորվեն Ռոբերտ Քոչարյանն ու Սերժ Սարգսյանը

Սահմանադրական բարեփոխումներին և 2017 թվականի խորհրդարանի ընտրությանն ընդառաջ Հայաստանում մեկնարկել է նոր կուսակցությունների ձևավորման գործընթաց, որը որպես ինքնին գործընթաց Հայաստանի համար նորություն չէ, սակայն առանձնահատուկ է նրանով, որ ստեղծվող քաղաքական ուժերը լուսանցքային-դեկորատիվ չեն և ներկայացնում են նախընտրական լուրջ հավակնություններ:

Խոսքը, բնականաբար, մեծամասնություն դառնալու մասին չէ, քանի որ այս առումով պետք է լինել իրատես ու ընդունել, որ հազիվ թե Հայաստանում առաջիկա երկու տարիներին գտնվի այնպիսի ռեսուրս, որը կխափանի իշխանության հերթական վերարտադրությունը: Նոր կուսակցությունների պարագայում խոսքը խորհրդարանում տեղ ունենալու, 5 տոկոսի հաղթահարման մասին է: Ըստ տեղեկությունների՝ այս գործընթացին է միանում նաև երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը, որի համակիր և զինակից, նախկին ԲՀԿ-ական Վարդան Օսկանյանը կարող է նոր կուսակցություն ստեղծել, որը, բնականաբար, ներկայացնելու է Ռոբերտ Քոչարյանի շահերը:

Եթե Հայաստանում վերանում է նախագահական ինստիտուտը, այսինքն՝ նախագահը այլևս չի լինում ուղղակիորեն ընտրվող մանդատի տեր, այլ ընտրվում է խորհրդարանական մեծամասնությամբ, ապա Ռոբերտ Քոչարյանի կուսակցություն ստեղծելու մոտիվը լիովին հասկանալի է: Եվ այստեղ խնդիրը միայն այն չէ, որ Սերժ Սարգսյանը փետրվարին, ըստ էության, ցրեց ԲՀԿ-ն: ԲՀԿ-ն, մեծ հաշվով, երբեք էլ Ռոբերտ Քոչարյանի կուսակցությունը չի եղել: Ինչպես որ ՀՀԿ-ում է Ռոբերտ Քոչարյանն ունեցել իր որոշակի ներկայությունը տարբեր անձանց միջոցով, այդպես էլ ԲՀԿ-ում Սերժ Սարգսյանն է իր ներկայությունն ունեցել: Եվ դեռ հարց է, թե այդ կուսակցությունում ում ներկայությունն ու ազդեցությունն էր ավելի մեծ՝ Սերժ Սարգսյանի՞, թե՞ Ռոբերտ Քոչարյանի:

Ռոբերտ Քոչարյանն իր քաղաքական պլանները կազմում էր լիովին այլ հաշվարկով: Նա պատրաստվում էր լինել նախագահական թեկնածու և ներքին համակարգին, միաժամանակ նաև արտաքին կենտրոններին փաստարկել, որ Սերժ Սարգսյանի երկրորդ ժամկետից հետո ինքն է ամենաօպտիմալ թեկնածուն, որը կպահի և՛ ներքին համակարգը, և՛ կանխատեսելի գործընկեր կլինի արտաքին հարցերում: Այս տեսանկյունից, Ռոբերտ Քոչարյանն իր հույսը ամենևին չէր դնում մեկ քաղաքական ուժի վրա: Նրա հույսը ամբողջապես համակարգն էր, այդ թվում և՝ ՀՀԿ-ն: Նա շատ լավ էր պատկերացնում, որ առանց ՀՀԿ-ի անիրագործելի են իր հավակնությունները: Իսկ շանսերը, որ ՀՀԿ-ում կարող էր ունենալ աջակցություն, գուցե թե ոչ շատ մեծ, այնուամենայնիվ իրատեսական էին:

Սակայն, եթե նախագահական ինստիտուտի առաջնային մանդատը վերանում է, լիովին փոխվում է համակարգի տրամաբանությունը, և Ռոբերտ Քոչարյանի համար այլևս հնարավոր չէ քաղաքական պլաններ կառուցել մի քիչ-մի քիչ տարբեր ուժերի, այդ թվում՝ ՀՀԿ-ի հաշվարկով: Փոխվում են ներքին մոտիվացիաները, վերանում է նախագահական պաշտոնի շուրջ կոնսենսուսի անհրաժեշտությունը, վարչապետի խնդիրը դառնում է արդեն ներկուսակցական խնդիր, և այստեղ Ռոբերտ Քոչարյանը գործնականում մնում է խաղից դուրս: Խաղալու համար հարկավոր է ունենալ կուսակցություն, և Ռոբերտ Քոչարյանը կանգնած է ընտրության առաջ՝ կա՛մ ավելի հեռանալ խաղից, ինչն առանց այդ էլ տեղի էր ունեցել նախագահական պաշտոնը թողնելուց հետո, կա՛մ խաղին ներգրավվել արդեն լիարժեք՝ «սեփական» կուսակցությամբ, որը չի լինի տարբեր շահերի համատեղման հարթակ, այլ լիովին կգործի արդեն Քոչարյանի քաղաքական պլանների տրամաբանության շրջանակում:

Բնական է, որ այդ կուսակցության կորիզն էլ պետք է կազմի ԲՀԿ-ի՝ այսպես ասած քոչարյանական թիմի հիմնական մասը: Այնուհանդերձ, Ռոբերտ Քոչարյանն ամենայն հավանականությամբ չի մոբիլիզացնի քաղաքական դաշտում առկա իր ողջ «ներկայացուցչությունը», քանի որ անկախ իր կուսակցությունն ունենալուց՝ նա, բնականաբար, կցանկանա իր համար վստահելի աչք ու ականջ ունենալ նաև այլ կուսակցություններում, այդ թվում՝ ՀՀԿ-ում և ԲՀԿ-ում:

Մանրամասն ՝ 1in.am-ում