Ջոկատներից մեկում կռվում է մի աղջիկ, որի հորը գլխատել էին Մարաղայում

Մեր հերոս տղաների հետ առաջնագծում էի: Տղաներ, ովքեր իրենց կյանքն ամբողջովին նվիրել են հայրենիքի փրկությանը, և դարձել վահան, դարձել պատ ու պատվար և պահապանը հայ ժողովրդի:

Արդեն խոսվում է խաղաղապահ զորքերի մասին: Միակ խաղաղապահները մեր հերոսներ ծնած մայրերի 18-ամյա որդիներն են, ովքեր չգիտեն՝ ինչ է վախը, չնայած ապրիլի սկզբից, դրանից առաջ մշտապես մարտի մեջ են մտել, կոտրել թշնամու դունչը: Իհարկե, նաև մարտական ընկերներ են կորցրել:

Այս տղաներին մենակ չթողնելու և Արցախ աշխարհին տեր մնալու համար հազարավոր կամավորներ են ցանկանում հասնել առաջնագիծ: Շատերն արդեն այնտեղ են՝ թևութիկունք են ժամկետային զինծառայողներին: Այստեղ են նաև Քաշաթաղի շրջանի կամավորականները՝ ազատամարտիկներ, վերջերս զորացրված տղաներ, նրանք, ովքեր նույնիսկ զինվորական ծառայություն չեն անցել:

Կամավորականների մի մասն էլ աշխատանքներ է տանում՝ վերացնելու զորամասին թշնամու հրետակոծությունից հետո հասցրած վնասները և կատարել տնտեսական այլ աշխատանքներ: Բոլորիս նպատակը մեկն է՝ տեր մնալ մեր երկրին, սատարել մեր բանակին, թշնամուն վերջնական հարված հասցնել:

Վերջապես մեր զինվորները պետք է դուրս գան խրամատից: Վերջապես մեր բնակիչները պետք է անահ դուս գան տնից, գիշերը քնեն հանգիստ, ոչ տագնապած սրտով՝ ականջը պայթյունի ու կրակոցի:

Մինչև առաջնագիծ հասնելը՝ զորամասում հանդիպեցի տանկիստների հետ: Վաշտի հրամանատար, ավագ-լեյտենանտ Հ. Հակոբյանը 2008 թվականից ծառայում է այս տարածքում, սակայն նման մասշտաբի մարտի դեռ չէր մասնակցել: Ասաց` մարտերի ընթացքում կորցրել է 3 զինվոր՝ Միշա Աղաջանյան՝ Ապարանից, Արտակ Պետրոսյան՝ Տաշիրից և Դավիթ Հայրապետյան՝ Գեղարքունիքի մարզի Զոլաքար գյուղից: Տարբեր անձնախմբերից են նահատակները:

Վաշտը թշնամուն հասցրել է մեծ կորուստներ՝ 4 զրահամեքենա, 3 տանկ, բազում ասկյարներ: Այն հարցին՝ ի՞նչ էին զգում մարտի ընթացքում, ասացին` կատարել խնդիրը, և կատարեցին, այդ պահին դարձյալ պատրաստ էին առաջ քշել իրենց երկաթե նժույգները:

Ավագ լեյտենանտ Արմեն Մելքումյանը Ճարտարից է, 13 տարի ծառայում է զինուժում: Ասաց՝ մեծ վտանգ են ներկայացնում անօդաչու սարքերը: Կրտսեր-սերժանտ Արամ Համբարձումյանը Երևանից է: Արդեն 15 ամիս է, ինչ իր տանկով պաշտպանում է հայրենի հողը: Ասկերանի շրջանի Աստղաշենից է սերժանտ Արտյոմ Մկրտչյանը, նշեց՝ մարտի ընթացքում միայն մի բան էր մտածում՝ թշնամու շատ զրահատեխնիկա խոցել, շատ ասկյար սատկացնել: Վայքեցի Տիգրան Խուդավերդյանը նույնպես ուժեղ հոգով է լցված և պատրաստ՝ նորից ոչնչացնել մեր անդորրը խախտող թուրքին:

Զորամասում տարբեր կամավորական ջոկատներ էին սպասում, որ զենք ստանան ու բարձրանան դիրքերը: Այստեղ էր Քարինտակի խումբը՝ նախկին ազատամարտիկներ, նրանց զավակները, համայնքապետ Մխիթար Առուշանյանի գլխավորությամբ. 1992 թ. հունվարի 26-ին տեղի ունեցավ Քարինտակի հերոսամարտը, որի ընթացում մարտիրոսվեցին 20-ից ավելի քաջորդիներ, այդ թվում նաև հրամանատար Վաղարշակ Առուշանյանը: Այժմ Վաղարշակի որդին է նոր մարտական ջոկատի հրամանատարը:

Քարինտակցիները, որ Արցախյան գոյամարտի առաջին տարիներին հաստատեցին իրենց՝ հերոս ժողովուրդ լինելը, այս անգամ էլ հասել են հայրենիքի հյուսիսային սահման: Շուշիի ջոկատի կազմում եկել էին նաև Բերդաձորի ենթաշրջանի ազատամարտիկներ Անդրանիկ Մովսիսյանը, Դավիթ Ղևոնդյանը:

Ջոկատներից մեկում էր Լեյլա Եփրեմյանը, որը նաև ցանկանում է վրեժ լուծել թշնամուց 1990-ական թվականներին իր ընտանիքին պատուհասած չարագործության համար: «Ես ծնվել եմ պատերազմում»-ասաց Լեյլան՝ զրույցի ընթացքում: Ծնունդով Դաշտային Ղարաբախի Միրբաշիրի Բեգամսարում գյուղից է: 1988 թվականին ընտանիքով գաղթել են Մարաղա, որտեղ 1992թ. ապրիլի 10-ին տեղի ունեցած սպանդի ժամանակ թուրքերը գլխատել են հորը: Ընտանիքի 5 երեխաները, մայրը պատահականությամբ են փրկվել և բնակություն հաստատել նոր ազատագրված Շուշիում:

մանրամասները՝ aravot.am-ում: