Կուտակային հակաքաղաքակրթություն

Կառավարության հերթական նիստը, որ պետք է տեղի ունենար վաղը, կկայանա այսօր: Պատճառն այն է, որ վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը մեկօրյա այցով վաղը մեկնում է Մոսկվա, որտեղ հանդիպելու է ՌԴ վարչապետ Դմիտրի Մեդվեդևի հետ: Հովիկ Աբրահամյանը մի քանի օր առաջ էր Մեդվեդևի հետ հեռախոսազրույց ունեցել, որից հետո մեկնել էր Ֆրանսիա և հանդիպում ունեցել այդ երկրի վարչապետի հետ: Ֆրանսիական այցն, ըստ էության, որևէ նշանակալից իրադարձությամբ աչքի չի ընկել և չի հայտարարվել որևէ կարևոր տնտեսական պայմանավորվածության կամ քաղաքական համաձայնության մասին:

Ինչ նպատակ է հետապնդում մոսկովյան այցը՝ դժվար է ասել, սակայն, եթե հեռախոսազրույցից մի քանի օր հետո Հովիկ Աբրահամյանն այցելում է Մոսկվա, կնշանակի՝ Մեդվեդևը նրա հետ խոսելու այնպիսի բան ունի, կամ նա Մեդվեդևի հետ խոսելու այնպիսի բան ունի, որը հեռախոսով «ասելու չէր»: Չենք կարող բացառել նաև տարբերակը, որ Մոսկվայում Հովիկ Աբրահամյանին ընդունելու հարցում այնուամենայնիվ դեր է ունեցել նրա Ֆրանսիա կատարած այցը, որից հետո է միայն Մեդվեդևը համաձայնել ընդունել Աբրահամյանին:

Մոսկվայում Աբրահամյանն, իհարկե, քննարկելու շատ բաներ ունի, հարցը միայն այն է, թե այդ բաներից ինչքանն է պետությանը վերաբերելու և ինչքանն է վերաբերելու նրա անձնական բիզնես կամ քաղաքական հետաքրքրություններին, և հատկապես որ խմբի հարցերն է բարձրացնելու Հովիկ Աբրահամյանը Ռուսաստանի վարչապետի առաջ: Պետք է նկատել, որ երկու պարագայում էլ իրավիճակը, իհարկե, բավական մտահոգիչ է, իհարկե՝ մի դեպքում Հայաստանի հասարակության համար, մյուս դեպքում՝ Հովիկ Աբրահամյանի:

Հայաստանի տնտեսությունը ամբողջապես մնացել է այն հույսին, որ Ռուսաստանում իրավիճակը կբարելավվի, և Հայաստանում էլ կհաջորդի որոշակի բարելավումը: Սակայն Ռուսաստանի տնտեսությանը, ըստ էության, նոր փորձություններ են սպասվում, և առաջին ազդակները եկել են Հունաստանի հանրաքվեից հետո՝ նավթի նոր գնանկում և ռուբլու նոր արժեզրկում: Իհարկե, միայն Հայաստանի տնտեսության վրա ուղղակիորեն թքած ունեցող մարդիկ կարող են այսօր մի ողջ տնտեսություն թողնել Ռուսաստանի հույսին՝ այն դեպքում, երբ առավել քան հստակ է, որ ՌԴ տնտեսությանն առաջիկա տարիներին լավ օրեր բացարձակապես չեն սպասվում, համենայնդեպս՝ քանի դեռ այդ երկրի ղեկին է միջազգային մեկուսացման թիրախ դարձած Պուտինը:

Միաժամանակ, սակայն, նորություն չէ, որ Հայաստանի իշխանության համար Հայաստանի տնտեսությունը միջոց է, ոչ թե նպատակ: Նպատակը անձնական տնտեսա-քաղաքական պլաններն են, իսկ տնտեսությունը՝ դրանք սպասարկելու միջոց: Եվ այս տեսանկյունից, Հայաստանի իշխանական համակարգի ներկայացուցիչները, այդ թվում՝ Հովիկ Աբրահամյանը այսօր, ըստ էության, Ռուսաստանից բացի՝ որևէ մեկի վրա հույս դնելու տարբերակ չունեն: Որովհետև միայն Ռուսաստանն է, որ նրանցից պահանջում է հավատարմություն կայսրությանը, այսինքն՝ գաղութային հավատարմություն: Մյուսները պահանջում են հավատարմություն արժեքներին, հավատարմություն քաղաքակրթությանը: Իսկ դա Հայաստանի իշխանությունների համար սպառնալիք է, ոչ թե հույս, որովհետև նրանք իրենց դիրքերն ու հարստությունը կուտակել են քաղաքակրթության հաշվին, ոչ թե դրա միջոցով: