Կյանքն ինձ միշտ նվիրում է ամենալավերին.Տաթև Սարգսյան

Life.panorama.am-ը գրում է, որ  զրուցել է դերասանուհի Տաթեւ Սարգսյանի հետ, ով կիսվել է հեռուստատեսային ստեղծված դադարի պատճառների, իր եւ Նիկոլայ Եղիազարյանի ընկերության ու կյանքի գլխավոր դերի՝ սպասված ամուսնության մասին:

Տաթեւ, արդեն որքան ժամանակ է, ինչ հեռուստատեսային ոչ մի նախագծերում ու ֆիլմերում Ձեզ չենք տեսնում: Հետաքրքիր է` ինչո՞վ է պայմանավորված նման որոշումը, դադարի պատճառները որո՞նք են:

- Նախ ասեմ, որ ես այդպես էլ չսովորեցի, թե ինչպես է պետք թվացյալ անմիջականություն, մտերմություն ու ջերմություն ցուցաբերել այն մարդկանց հանդեպ, որոնց հետ պարտադիր պետք է լավ հարաբերություններ ունենալ, ովքեր քեզ կապահովեն լավ աշխատանքով: Ինձ դուր են գալիս այն մարդիկ, ում նկատմամբ ձգողական ուժ եմ զգում, եւ եթե կարող եմ ինձ ապահովել պարզ մարդկային շփումով, ապա սիրով դա կանեմ, հակառակ դեպքում, ինձ նեղություն չեմ տա մեկ այլ կերպարի վերածվել: Գիտեք, խնդիրը նրանում չէ, որ կան կարդիկ, ովքեր հմտացած տպավորություն են թողնում իբր թե խելագարվում են քեզ համար, հարգում ու պաշտում են քեզ, խնդիրն այն է, որ նման կեղծ վերաբերմունքը տվյալ մարդկանց դուր է գալիս: Ես դա անվանում եմ փոխադարձ կապիկություն, այո, սա արտահայտվելով փոքր-ինչ անկեղծ գտնվեցի, բայց դա իսկապես անտանելի է, ռուսերեն ասած՝ «Меня выворачивает на изнанку от лицемерия и вылизывания»: Իհարկե, էկրաններից ժամանակավոր անհետանալը կապված է նաեւ անձնական կյանքս դասավորելու եւ այդ փուլում կայանալու հետ: Այս շրջանում «խաղում եմ» գլխավոր դերս:


Կցանկանայի իմանալ նաեւ, թե այս շրջանում ուրիշ ի՞նչով եք զբաղված:

-       Իհարկե, կան այլ զբաղվածություններ, որոնց մասին ժամանակ անց կկիսվեմ: Նման կերպ արտահայտվելս ինտրիգ ապահովելու պատճառ չունի, ուղղակի դեռ չեմ կարող այդ ամենի մասին խոսել, միաժամանակ վստահ եմ, որ ամենը կստացվի գեղեցիկ, այնպես, ինչպես պատկերացրել եմ:

Դերասանի մասնագիտությունն ընտրած մարդկանց երազանքն է աշխատել թատրոնում. Դուք նման երազանք ունե՞ք կամ գուցե արդեն աշխատանքներ կան այդ ուղղությամբ:

-Ցանկություն ունեմ անդադար զարգանալու եւ կայուն լինելու բոլոր առումներով: Այստեղից հետեւություն, որ թատրոնը եւս չի կարող իմ կողմից անտեսվել: Երբ դեռ Երվանդ Ենգիբարյանը ողջ էր, Ստանիսլավսկու թատրոնում հանդիպում էի նրա եւ Իռա Հարությունյանի հետ ու երկար խոսում էինք այդ թատրոն ընդունվելուս մասին: Նպատակներ կային, նրանք իրենց փորձով էին կիսվում, փոխանցում այն ամենն, ինչ ինձ համար կարեւոր էր, որոնք հետք թողեցին իմ մեջ մինչ օրս: Հիշում եմ, հենց նրանց օգնությամբ հաղթահարեցի Ալեքսանդր Գրիգորյանի հետ հարցազրույցի վախը: Գիտեմ, որ բավականին դրական արձագանքի էի արժանացել, իսկ ժամանակ անց եղավ այն, ինչ եղավ… Այդ դեպքերից հետո Ստանիսլավսկու թատրոն չեմ այցելել:


Տաթեւ, հեռուստադիտողը Ձեզ տեսել է հիմնականում ազատամիտ, ինքնավստահ աղջկա կերպարներում (եթե հաշվի չառնենք այն, որ սերիալներից մեկում Ձեր կերպարը դրական դարձավ). հետաքրքիր է` կերպարների առումով խտրականություններ դնո՞ւմ եք եւ կա՞ն դերեր, որի մասին թաքուն մտածում եք:

- Առաջարկվող կերպարներից երբեք չեմ նեղացել կամ ընկճվել, հրաժարվելու աստիճան երբեք չի հասել: Ախր, բացահայտում ու բացահայտվում ես, այն, ինչ քոնը չէ, քեզ հարազատ ես դարձնում եւ ինքդ քեզ վրա զարմանում ես, որ ստացվեց: Այդ ամբողջ ընթացքը մի հետաքրքիր խաղ է: Ես նույնիսկ կարոտում եմ այն խենթ ու խելառին, նրա մեջ ախր ուրիշ եռանդ կար, նա մեկն էր, ով ուղղակի սիրո կարիք ուներ: Ես շատ սիրով եմ ընդունել բացասական կերպարները եւ երբեւէ չեմ վախենա դա կրկնել: Իսկ ոչ թաքուն մտածում եմ մի դերի մասին, որը տակն ու վրա կանի գրեթե յուրաքանչյուրի աշխարհը, դեր, որը կստիպի պարտվել բանականությանը, կհասցնի հեռվում պահված բոլոր երազանքներին, որոնք թվացյալ ձախողված էին, բայց դեռ տեղ ունեն երկրորդ շունչ ստանալու համար: Երբեմն մեր սրտին անհրաժեշտ են լինում յուրահատուկ ակնթարթներ ու հենց այդ ակնթարթներն են հիմք հանդիսանում նորաստեղծ նպատակիս՝ սցենարը արդեն գրվում է:

Մի փոքր կմանրամասնե՞ք այդ ի՞նչ աշխատանքի մասին է խոսքը:

- Խոսքը գեղարվեստական ֆիլմի մասին է, բայց խմորման փուլում ենք դեռեւս, երբ մի փոքր հստակեցում լինի, խոստանում եմ պատմել այդ մասին, իսկ առայժմ թույլ տվեք չբացել փակագծերը:

Այսօր մեծ տարածում ունեն սիթքոմները, կցանկանայի՞ք ինքներդ Ձեզ փորձել կատագերկական ժանրում:

-Երբ խաղում էի «Հարզաատ թշնամի» հեռուստասերիալում, ինձ այնքան թեթեւ ու հաճելի էի զգում Օլգայի թեթեւսոլիկ կերպարում: Ինչ մտքին էր, դա լեզվին, կենսուրախ, ժպտերես, միշտ բարձր տրամադրությամբ: Փոքրիկ քայլ արել եմ, բայց լիաթոք ծիծաղեցնելն արդյոք կստացվի՞: Ստացվելու արդյունքից չեմ կարող խոսել, բայց փորձելու ցանկությունը չեմ բացառում:


Տաթեւ, գիտեմ, որ այս ոլորտից ընկերներ ունեք, հատկապես Նիկոլայի եւ Ձեր մտերմությունը բավականին քննարկվեց: Շատերի կարծիքով տարբեր սեռերի միջեւ ընկերություն հնարավոր չէ, որին վստահ եմ կհակադրվեք, այս առումով կցանկանայի լսել Ձեր տեսակետը:

-       Ճիշտ կռահեցիք՝ կհակադրվեմ: Դրա գլխավոր պատճառն այն է, որ իմ աշխարհընկալման վրա իր մեծ ազդեցությունը թողել է Երեւանից հեռու բնակվելս: Հետեւաբար ընկերության վերաբերյալ շարքով-կարգով գծագրած պատկերացումներ երբեւէ չեմ ունեցել: Ընկերությունն իմ կյանքում մեծ տեղ է զբաղեցնում, անկախ սեռից: Նիկոլայն իմ այն ընկերն է, ով ինձ անմնացորդ է նվիրված եւ դա փոխադարձ է: Մենք միմյանց համար տան անդամ ենք, այլ ոչ թե ուղղակի ընկերներ, մեզ մտերմացրեց մեկս մյուսի ներսը թափանցելու ունակությունն, ապրումներով պարզ կիսվելու եւ անկաշկանդ խորհրդակցելու ցանկությունը: Անգամ նշանածս, մեր մտերմությունը տեսնելիս, զուտ կենաց խմեց՝ միշտ մնալ այդպես օրինակելի ընկերներ: Այնպես որ, խանգարող հանգամանքների դեպքում չեմ կարծում համաձայներ շարունակեինք մեր շփումը: Առհասարակ, ընկերության վերաբերյալ կարող եմ շատ երկար խոսել, ինձ մոտ այս առումով տարիքային սահմանափակում եւս չկա: Իռա Հարությունյանի հետ եւս մնացինք միմյանց համար հոգատար եւ սրտացավ մարդիկ: Կյանքն ինձ միշտ նվիրում է ամենալավերին՝ զերծ պահելով նրանցից, ովքեր իսկզբանե չպետք է լինեին: Կան մարդիկ, ովքեր գալիս են հավերժ մնալու համար, շատ կարեւոր է, որ անձնական կյանքից ու ընտանիքի անդամներից բացի կարող ես որեւէ մեկին կոչել կյանքիդ կարեւորագույններից: Ինչպես ասում էր Վազգեն Մնացականյանն՝ «Անընկեր մարդը նման է այն աղբյուրին, որից ոչ ոք ջուր չի խմում: Բխում է իր համար ու ոչ ինքն է ուրիշի ծարավը կոտրում, ոչ ուրիշն է խնամքով դեն քշում մամուռներն ու մի օր էլ խեղդվում է ինքն իր մեջ»:

Նյութը՝ սկզբնաղբյուր կայքում