Լրանում է ակրոբատների լեգենդար քառյակի հաղթանակների 35 տարին

Լեգենդար քառյակի երբեմնի հաղթանակը դեռ երկար կհիշեն սերունդներ:

Շուտով կլրանա ակրոբատների ԽՍՀՄ առաջնությունում հայկական լեգենդար քառյակի հաղթանակների 35 տարին: Մարզական աշխարհի մարդկանց ու տարեց մարզասերների հիշողության մեջ դեռ երկար կապրի հայ ակրոբատների փառքի գագաթնակետի օրը` 1978 թվականի նոյեմբերի 25-ը: Այդ օրը  հեռավոր Բրյանսկ քաղաքում հաղթողի պատվանդանին հայ մարզիկներն էին` բացարձակ չեմպիոնի տիտղոսով…   դահլիճում բարձրանում էր Խորհրդային Հայաստանի դրոշն, ու հնչում էր հիմնը`Արամ Խաչատրյանի հեղինակած երաժշտությունը:Էռնեստ Նազարյանից (տղամարդկանց ցատկեր, 1965թ.) հետո,  ԽՍՀՄ հայ առաջին խմբակային ակրոբատ չեմպիոններն  էին` Սերգեյ Բալասանյանը, Արամայիս Ավդալյանը, Նորայր Սարգսյանը, Լևոն Ղազախյանը, որ մեկ տարի էլ չանցած, դարձան միջազգային կարգի սպորտի վարպետներ: Այս փայլուն հաղթանակներից հետո` տակավին 27- ամյա մարզիչն այդուհետ կրեց վաստակավոր մարզչի կոչումը:

Իսկ մինչև ոսկե մեդալ նվաճելը քառյակը փայլուն ելույթներ էր ունեցել ակրոբատների ԽՍՀՄ գավաթի առաջնությունում 1978 թ. գարնանն` ճախրման և «ուժային բուրգեր»  վարժություններում`   դառնալով արծաթե մեդալիկիրներ: ԵՎ պատահական չէր, որ 1978 թվականին ակրոբատների քառյակը ճանաչվեց «ՀԽՍՀ տարվա 10 լավագույն մարզիկներ» տիտղոսակիր` ամբողջացնելով մեր մյուս լեգենդար մարզիկների` Յուրի Վարդանյանի, Վարդան Միլիտոսյանի, Վլադիմիր Լեոնտևի, Էդուարդ Ազարյանի, Ռաֆայել Վահանյանի, Արշակ Սանոյանի, Դավիթ Համբարձումյանի, Սերգեյ Առաքելյանի և Ռոբերտ Հովհաննիսյանի տասնյակը:

Ու հարկ էր նվաճել միջազգային կարգի սպորտի վարպետի կոչումը: Այն չուշացավ` 1979 թ.ամառն էր, երևանյան քառյակը Մինսկում մասնակցում էր Ակրոբատիկայի միջազգային մրցաշարին ու կրկին անգերազանցելի էր: Գրավեցին առաջին տեղն ու լրացրին միջազգային կարգի սպորտի վարպետի համար պահանջվող նորմերն ու դարձան միջազգային կարգի սպորտի վարպետներ:

Այդ մասին էին գրում ինչպես հանրապետական, այնպես էլ միութենական թերթերը, իսկ առավել մանրամասը`«Հայաստանի Ֆիզկուլտուրնիկ», «Советский Спорт» թերթերը:

Բնական է, նմանատիպ  սպորտաձևերում անուրանալի  ավանդ ունեն մարզիչները: Լեգենդար քառյակին մարզում էր ոչ պակաս լեգենդար մարզիչ Ռոբերտ Մինասյանը. լեգենդար, քանզի դժվար մի  պահի` մրցումներից օրեր առաջ, երբ Սերգեյ Բալասանյանը վնասվածք էր ստացել, հնարամիտ մարզիչը մրցահարթակում համալրել  էր քառյակը, որպեսզի տարիների խմբակային աշխատանքը չտուժեր: Այո, ասել է, թե այնքան անթերի  ու հղկված էին վարժությունների կատարումները, որ ամեն պահի յուրաքանչյուր մարզիկ,  ու անգամ մարզիչը կարող էր մտնել մյուսի  «դերի» մեջ և դրանից երբեք չտուժեր քառյակի ելույթը:

Ինչպես ֆուտբոլն է կոլեկտիվ խաղ, ակրոբատիկան` առավել ևս, մի մարզիկի հաջող կամ անհաջող ելույթը դառնում մյուսի խաղի կամ  ելույթի  տրամաբանական շարունակությունը… այսպես են ծնվում գեղեցիկ և անմոռաց գոլերը կամ  ամբողջանում սահուն  ու ներդաշնակ մրցելույթները...

 Հայաստանի Հանրապետությունում ակրոբատիկան զարգացնելու ու տարածելու համար,  բարձր գնահատվեց Ռոբերտ Հակոբյանի  վաստակը և նրա ունեցած վաստակավոր մարզչի կոչմանն (1978թ.) 2002 թվականին  ավելացավ   ևս մեկը` ՀՀ  ֆիզիկական կուլտուրայի և սպորտի վաստակավոր աշխատողի կոչումը: