Մի քանի տան պատանդ Հայաստանը.

«Քաղաքականությունը երբեք չի մտել մեր տուն: Աշխատանքն ու քաղաքականությունը հայրս միշտ թողել է դրսում, և մտնելով տուն՝ նա դադարել է լինել քաղաքական գործիչ, ԱԺ նախագահ, վարչապետ և այլն»,- ասում է վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանի քաղաքապետ որդին՝ Արգամ Աբրահամյանը, ով մի քանի շաբաթ առաջ դարձավ Արտաշատի քաղաքապետ:

Հովիկ Աբրահամյանի քաղաքապետ որդին կամա, թե ակամա, գուցե ինքն էլ լիարժեք չգիտակցելով խորությունը, շոշափում է Հայաստանի իրավիճակի, Հայաստանի կառավարող խավի, իշխող համակարգի համար կարևորագույն մի խնդիր: Քաղաքականությունն ու պաշտոնը տան շեմից դուրս թողնելու, ներս չբերելու հայտարարություն կանեն, թերևս առանց բացառության, բոլոր պաշտոնյաները: Դա նրանց աշխարհայացքի, աշխարհընկալման տրամաբանական շարունակությունն է, և ըստ այդմ՝ նրանց թվում է, որ այդպիսով դրսևորում են որոշակի առաքինություն: Իրականում այդտեղ թաքնված է Հայաստանի իշխող համակարգի արատների հենասյուներից, անկյունաքարային գործոններից մեկը:

Ենթագիտակցորեն, քաղաքականությունն ու պաշտոնը թողնելով տան շեմից դուրս, Հայաստանի իշխանական համակարգի ներկայացուցիչները խոստովանում են, որ իրենց վարած քաղաքականությունը, իրենց իրականացրած պաշտոնեական գործունեությունը «տուն տանելու բան» չէ: Նրանք իրենց տները պաշտպանում են այդ գործունեությունից, այդ գործունեության, իրենց վարած քաղաքականության հետևանքներից:

Այդ հետևանքները մտնում են շարքային քաղաքացիների տուն: Օրինակ՝ մտնում են ավելի քան 30 տոկոս աղքատների տուն, մտնում են իրավազուրկների տուն, որոնք Հայաստանում ենթարկվում են տարբեր անիրավ գործողությունների:

Մտնում են այն փոքր և միջին ձեռնարկատերերի տուն, որոնք չունեն իշխանական տանիքներ, որոնք չունեն ազդեցիկ պաշտոնյա հովանավորներ, հայրեր, մայրեր, հորեղբայրներ ու քեռիներ, ինչի արդյունքում չնայած իրենց ունեցած տաղանդին, այնուամենայնիվ ոչ թե հաջողակ, այլ մի կերպ գոյատևող գործարարներ են: Իսկ հաջողակ գործարարներ են նրանք, ում տուն Հայաստանի պաշտոնյաների քաղաքականությունը չի մտնում՝ մնում է շեմին, դրսում:

Սա մշակութային, քաղաքակրթական, արժեհամակարգային լրջագույն խնդիր է, որը վկայում է Հայաստանի «թարս աճած խիյարը»՝ ինչպես կասեր համակարգի գլխին կանգնած Սերժ Սարգսյանը:

Բանն այն է, որ քաղաքականությունն ու պաշտոնը առաջին հերթին պետք է մտնեն հենց դրանով զբաղվողի տուն: Այդ դեպքում միգուցե հայաստանյան իշխանական ամբողջ վերնախավը ստիպված կլինի հրաժարվել «ինչ անում ենք՝ երեխեքի համար ենք անում» կամ «դե տուն ենք պահում» ինքնարդարացումներից, որոնք ճյուղավորվում են կառավարման ամբողջ համակարգով՝ վերից վար: Տանն էլ պետք է պահանջեն պաշտոնյայի քաղաքականությունն ու պաշտոնը, պահանջեն հաշվետվություն դրա համար, որպեսզի պաշտոնյան իր քաղաքական վարքի, հանրային վարքի համար առաջին հերթին պատասխանատու լինի իր տան առաջ, հարազատների առաջ, թոռնիկների առաջ, որպեսզի որևէ քայլ անելիս մշտապես գիտենա, որ տուն վերադառնալիս այդ քայլը չի թողնելու տան շեմից դուրս և ներս մտնի այնպես՝ կարծես ոչինչ չի եղել: Որպեսզի միշտ հիշի, որ տանը պետք է հաշվետու լինի իր արածի ու չարածի համար: Եվ որպեսզի տանն էլ նրանից որևէ բան պահանջելուց առաջ միշտ հիշեն, որ իրենք պատասխանատու են այդ պահանջի կատարման ձևի համար, բովանդակության համար, օրինականության համար: Որպեսզի պաշտոնյաների տներում աչք չփակեն այն ամենի վրա, ինչ նա անում է դրսում, և նրա չափումը սկսեն տան շեմից ներս՝ չհետաքրքրվելով, թե ինչ է նա թողել տան շեմից դուրս:

մանրամասները` 1in.am-ում: