Ողբերգական դեպք. Կարենի սպանության լուրը ընտանիքն իմացել է համացանցից

Կարենի սպանության լուրը ընտանիքն իմացել է համացանցից. forrights.am-ը գրում է՝ քույրը հունվարի 3-ի առավոտյան բացել է «Ֆեյսբուքն» ու եղբոր անունը գտել դիվերսիայի զոհ դարձած զինծառայողների շարքում:

«Ես ընդհանրապես չէի կարդում զինվորների սպանության մասին լուրերը, էդ օրը պատահաբար եմ բացել ու… հիմա ամեն գիշեր էդ նախադասությունն է աչքիս առաջ»,- 20 ամյա Օլյան չի կարողանում զսպել արցունքները:

Ծնողները շտապել են զինկոմիսարիատ՝ հույս փայփայելով, որ ինտերնետում հրապարակված անունը սխալմունք է: Մահվան լուրը նրանց միանգամից չեն հայտնել, նախ ասել են վիրավոր է:

Հունվարի 3-ի դիվերսիոն ներթափանցման գիշերը Կարեն Գրիգորյանը հրազենային վիրավորումներ է ստացել կրծքավանդակին և մահացել հիվանդանոցի ճանապարհին:

Հունվարի 12-ին իջնելու էր մարտական դիրքերից, իսկ 14-ին լրանում էր նրա 21տարին: Այդ օրը ընտանիքը պատրաստվում էր այցելել տղային:

«Մնացինք անտեր…Կարենը մեր ամեն ինչն էր, ինքը տեղով լույս էր»,- մայրը ևս չի զսպում արցունքները:44-ամյա Սուսաննա Գրիգորյանը պատմում է, թե որքան ազատ են մեծացրել երեխաներին:

«Ամուսինս ոչինչ չի արգելել երեխաներին, Կարենը միշտ արել է այն, ինչ ուզել է: Բայց մեր տունը վեճ ընկավ, երբ տղաս որոշեց զինվորական դառնալ: Հայրը շատ դեմ էր, բայց ինքը որոշել էր ու արեց իր ուզածը»:

Կարենը մանկուց կարատեի դասերի է հաճախել զինվորական հորեղբոր որդու մոտ: Այդ տարիներին սպորտում հաջողություններ գրանցելուց բացի (սև գոտի) տղայի մոտ զինվորական դառնալու ցանկություն է առաջացել: Մոնթե Մելքոնյանի անվան ռազմական քոլեջն ավարտելուց հետո նա ընդունվել է Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտ:

«Մենք հույս ունեինք, որ ինքը չի կարողանա քննությունները հանձնի ու չի ընդունվի, բայց Կարենն ամեն օր ինքնուրույն պարապում էր, անընդհատ աշխատում էր իր վրա»,- վերհիշում է մայրը:

Անցած ամռանը Կարեն ծառայության է անցել Ասկերանի զորամասում որպես հետախույզ: Ինստիտուտն ավարտելիս դիմում է ներկայացրել, որպեսզի առաջին գծում ծառայի:

«Ինքը իսկական զինվորական էր. Համազգեստը հպարտությամբ էր կրում, երբեք չի բողոքել ծառայությունից: Մահվանից առաջ՝ հունվարի 1-ին հետը խոսում էի, ասում էր՝ ստեղ շատ լավ ա…Ինքը չէր ուզում գար, մեզ ասում էր՝ դուք եկեք ստեղ, մեզ մոտ ավելի լավ ա»,-քույրը սիրով է վերհիշում եղբոր հետ հեռախոսային վերջին խոսակցությունը:

Օլյան և եղբայրը մտերիմ էին, գրեթե ամեն օր խոսում էին հեռախոսով: Քույրը հաճախ է երազում տեսնում նրան. Կարենը քրոջ երազներում նույնքան բարի է և ուրախ, ինչպիսին եղել է կյանքում:

«Մենք փոքր ժամանակ իրար ձեռք բռնած էինք քայլում փողոցում, բոլորը զարմանում էին: Դեռ փոքր տարիքից Կարենը միշտ հավաքած փող ուներ ու իմ համար նվերներ էր առնում՝ մազակալ, օծանելիք, մամային ծաղիկներ էր առնում»:

Հայրը՝ Սամվել Գրիգորյանն ասում է, որ տղան սիրում էր դժվարություններ հաղթահարել, մշտապես նոր փորձությունների էր ձգտում:

«Ծառայությունը որ վերջանում էր, ինքը Ասկերանից ոտքով էր գնում Ստեփանակերտ, վազում էր, որ ֆորմայի մեջ մնար»:

Զինվորական ծառայության կարճատև ընթացքին Կարենը թեթևացրել է ընտանիքի ֆինանսական հոգսերը, փակել է ընտանիքի վարկերը, վճարել է քրոջ ուսման վարձը:

Ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում