Պետք է չափազանց սառնասրտորեն մոտենանք՝ կուլ չգնալով թշնամու սադրանքներին. ԱՀ ԱԳՆ նախարար

Որքանո՞վ հայ-ադրբեջանական սահմանին առկա լարվածությունը կարող է առնչվել արցախյան հարցի հետ, ի՞նչ է սպասվում Արցախին սահմանազատման արդյունքում, ինչո՞ւ է հասարակությունը շարունակում երկապառակտված մնալ, որն՞ է Արցախի զարգացման գրավականը այս եւ այլ հարցերի շուրջ <<Իրավունքը>> զրուցել է Արցախի հանրապետության Արտաքին գործերի նախարար ԴԱՎԻԹ ԲԱԲԱՅԱՆԻ հետ, ով անդրադառնալով սահմանային կրակոցներին եւ դրանց անմիջական  կապին Արցախի հետ նախ նկատեց.

-Ակնհայտ է, որ եթե նույնիսկ չկա փաստացի տվյալներ, որ դա միեւնույն գործընթացն է, բայց դա այդպես էլ կա, սրան է հանգեցրել Արցախի թուլացումը: Որովհետեւ Արցախը դարեր շարունակ, հատկապես վերջին երեք տասնամյակների ընթացքում հանդիսանում էր ՀՀ անվտանգության կարեւորագույն գրավականներից մեկը, վահանը, որը պաշտպանում եւ պահպանում էր մայր Հայաստանը: Այսօր այդ վահանը ոչ թե ոչնչացված, այլ, ցավոք սրտի, ջարդված է, դրա համար էլ թշնամին շարունակում է իր ոտնձգությունները: Եվ դրա համար նրանք հակամարտությունը կոչում են ոչ թե ադրբեջանա-ղարաբաղյան, այլ հայ-ադրբեջանական: Այսինքն Արցախը միայն մի մասն է, արդեն Զանգեզուրյան ճակատն է հիմնադրված, եւ դա շարունակական է լինելու: Նույնիսկ եթե ինչ-որ կերպ հաջողվի կայունություն հաստատել, միևնույն է նրանք չենք հրաժարվելու իրենց նպատակներից, որովհետեւ Արցախը ներկա վիճակով այլեւս չի կարող լիարժեք ձեւով որպես վահան իր առաքելությունը իրականացնի: Այսինքն ՀՀ-ի խոցելիության աստիճանը բոլոր ճակատներում շատ ավելի մեծ է, քան նախկինում: Եվ մտածել, որ թշնամին դրանից չի օգտվելու, իհարեկե իրատեսական չէ:

-Պարոն Բաբաբայան, որն՞ եք տեսնում ստեղծված իրավիճակի ամբողջական հանգուցալուծումը:

-Նախ պետք է այս ծանր, բարոյահոգեբանական իրավիճակից դուրս գանք, մենք իրավունք չունենք պառակտված լինել: Սա շատ բարդ գործընթաց է, պետք է ճիշտ քաղաքականություն վարենք, երկկողմ հարաբերությունները ամրապնդենք, առաջին հերթին մեր եղբայրական երկրների հետ: Եվ դա թույլ կտա գոնե պահել այն ինչ ունենք:

-Պարոն Բաբայան, ի՞նչ է սպասվում Արցախին սահմանազատման արդյունքում, որն՞ է լինելու այս պարագայում Արցախի ճակատագիրը:

-Սահմանազատումը պետք է դիտարկել երկու տեսակետից՝ տեխնիկական եւ քաղաքական, պատմական: Տեխնիկականը ենթադրում է այն, որ պետք է ամրացվեն շփման գծերը, բայց ճանաչել դա որպես Ադրբեջանի սահման ես չեմ պատկերացնում: Ուրեմն ինչ է լինելու Արցախի հետ, ում կազմում պետք է հայտնվի, ինչ պետք է լինի դեօկուպացված տարածքների ճակատագիր: Այսինքն տեխնիկականը մեկ բան է, այսինքն երբ կահավորեն այդ շփման գիծը եւ այլն, բայց ճանաչել հայ-ադրբեջանական սահմանը՝ հղի է ծանր հետեւանքներով: Երկրները կարող են ինչ-ինչ հարաբերություններ հաստատել, բայց դա չի նշանակում շփման գիծը ճանաչել, որպես սահման: Ճիշտ է մենք հեռու եք այդ մակարդակից՝ դժվար թե մենք կարողանանք երկկողմ հարաբերություններ սահմաներ Ադրբեջանի հետ:

մանրամասները՝Iravunk.com-ում: 

Զրույցը՝ ԻԼՈՆԱ ԱԶԱՐՅԱՆԻ