Շփման գծում ականանետերի, նռնականետերի ու ծանր զենքի օգտագործումն արդեն սովորական է դարձել

Դեռ մի քանի շաբաթ առաջ էի գրել, որ այն ինչ դեռ անցած տարի անհավանական, կամ էլ էքստրաօրդինար էր թվում՝ շփման գծում տեղի ունեցող բախումների համատեքստում, շուտով սովորական բան է դառնալու մեր ընկալման համար ականանետերի ու այլ ծանր զենքերի գործածությունը։

Խնդրեմ, երեկվա բախումների համառոտ զեկույցից մեջ բերում.

«...հայ դիրքապահների ուղղությամբ արձակվել է ավելի քան 1600 կրակոց, այդ թվում` 60 միլիմետրանոց ականանետերից 123 արկ, ՌՊԳ-7 տիպի նռնականետերից 3 արկ եւ խոշոր տրամաչափի գնդացրային միջոցներից ավելի քան 140 կրակոց...»

Պատկերացնո՞ւմ եք, 123 անգամ ականանետից կրակ են բացել մեր զինվորների ուղղությամբ... գրեթե այքան, որքան կրակել են ծանր գնդացիրներից...

Բարեբախտաբար, մեր հակառակորդների ձեռքերը այն տեղից չեն աճում ու էդքան ինտնեսիվ կրակային նեչրգործության պարագայում մենք զոհեր ու վիարվորներ չենք ունեցել։ Երեկվա բախումների առանձնահատկությունը նրանում էր, որ դրանք տեղի էին ունենում ոչ թե գիշերվա քողի ներքո, ոչ էլ ինչ որ դիվերսիոն-հետախուզական խմբերի ներգրավման դրվագ էր (դատելով դրանց պասիվությունից, դրանց սպեցնազում էլ մարդ չմնաց, էնքան չփխեցինք)։ Իմ հիշողության մեջ սա բացառիկ դեպք է նաև դրա համար, որ օրը ցերեքկով էլ գնդացիրներից են կրակում, էլ ինքնաձիգներից, էլ ականանետներից, էլ նռնականետներից....

Ու հիմա, այս միջադեպքով կարելի է ամրագրել էսկալացիայի նոր փուլի վերջնական կայացումը, որում բացի հրազենից՝ ականանետների ու նռնականետների կիրառությունն էլ սովորական բան է դառնում։ Մնում է տեսնել, թե այդ դինամիկայով երբ կհասնենք այն փուլին, երբ առանց ակտիվ ռազմավարական տեղաշարժերի, կսկսեն կիրառել փողային հրետանի։ Խուճապահար լինել դրանից պետք չէ, որովհետև եթե սկսին՝ սկսին, կմնա միայն անհամարժեք պատասխանել, պետք է պարզապես պատրաստվել դրան հոգեբանորեն, որպեսզի դա չդառնա շոկ և կրկին անգամ փորձել գիտակցել, որ ստատուս քվոն կարծես թե սպառել է իրան։