«Մի՞թե իրոք կամենում եք սթափեցնել, պարո՛ն ոստիկանապետ, երբ ազգը սթափվի, շատ բան կփոխվի հենց իշխանությունների համար». Բաց նամակ

Պրոդյուսեր Սամվել Ստեփանյանի բաց նամակը ՀՀ ոստիկանապետ Վ. Գասպարյանին

Պարոն ոստիկանապետ, խոսքս ուղղում եմ Ձեզ՝ շատ պարզ, շատ հասկանալի և ըմբռնելի: Կարծում եմ շատ հեշտ կարող եմ Ձեզ բացատրել, թե մերթ ընդ մերթ ուր էին գնում Բաղրամյան պողոտայում ոստիկանության և խաղաղ ցուցարարների միջև կանգնած կենդանի պատի անդամները (որոնցից մեկը ես էի). նրանք այն մարդիկ են, ովքեր ունեին ընտանիք և աշխատանք, ովքեր ունեին անհետաձգելի գործեր և պայմանավորվածություններ, ովքեր կամավոր գալիս և օրերով կանգնում էին այդտեղ` ժողովրդի կողքին, և ի տարբերություն ոստիկանական աշխատակիցների` նրանք դրա համար 2 ժամը մեկ չեն փոխարինվում ուրիշ այլ անդամներով, 2 օրը մեկ չեն գնում տուն մի քանի օրով հանգստանալու և դրա համար չեն ստանում աշխատավարձ ու առավել ևս պարգևատրում: Այդ մարդիկ կարիք ունեին գոնե 2-3 օրը մեկ քնելու, հիգիենայի կանոններին հետևելու և իրենց առօրյա հացը վաստակելու համար իրենց աշխատանքից չբացակայելու, չէ որ ի տարբերություն Բաղրամյան պողոտայում գտնվող ոստիկանության աշխատակիցների, այդ մարդիկ աշխատանքից բացակայելու կամ աշխատանքին չհետևելու դեպքում իրենց աշխատանքը կորցնելու խնդիր կարող էին ունենալ: Կենդանի պատի ակտիվ անդամներն իրենց թույլ էին տալիս բացակայել Բաղրամյան պողոտայից միայն օրվա ցերեկային ժամերին, երբ ամեն ինչ համեմատաբար խաղաղ էր լինում: Ինչպես նաև ձեզ ասեմ, որ կենդանի պատի անդամների մեծամասնությունը այնտեղ էին գնում կամավոր, մարդասիրությունից և ազգասիրությունից ելնելով, այլ ոչ թե ոմանց նման ինչ-որ մարդկանց հրահանգով, որպեսզի պղտոր ջրում ձուկ բռնեին, կամ փորձում են բացարձակապես տնտեսական բնույթ կրող երիտասարդական այս արդար բողոքի զարթոնքին տալ քաղաքական ուղղություն:

Պարո՛ն ոստիկանապետ, կբացատրե՞ք ինձ և մեր համերկրացիներին, թե ի՞նչ էր նշանակում ՀՀ ոստիկանապետի` մեղմ ասած պոռթկումը ժողովրդի առջև, որոնք արտահայտում էին այսպես.

մանրամասները    galatv.am-ում: