Մենք պետք է ավարտին հասցնենք պատերազմը
lragir.am-ի զրուցակիցն է Մարտական խաչի ասպետ Վահան Բադասյանը
Պարոն Բադասյան, արդեն երկու օր է Ադրբեջանի զինուժը հրետակոծում ու արկակոծում է ոչ միայն հայկական դիրքերը, այլև բնակավայրերը, մասնավորապես Մարտակերտը, Մատաղիսը և այլ գյուղեր։ Ինչպե՞ս եք գնահատում իրավիճակը։
Երեկ գիշերը հրետակոծություն է սկսվել տարբեր տրամաչափի և շատ մեծաքանակ հրանոթներից։ Ընդհանուր դա տևել է երեք ժամից ավելի և դադարել է հայկական կողմի ինտենսիվ պատասխաններից հետո։ Շփման գծի ամբողջ երկայնքով նրանք փորձում են լարել։ Կարծում եմ՝ սա եղել է Սերժ Սարգսյանի հայտնի հայտարարությունից հետո։ Հիմա իրավիճակը նորմալ է, լիովին վերահսկվում է ԼՂՀ պաշտպանության բանակի կողմից։ Մենք ամուր կանգնած ենք բոլորով՝ կամավորներով, զինվորներով։ Մի քանի շերտով պաշտպանություն ենք կազմակերպել և վստահ ենք մեր պաշտպանության վրա։
Սերժ Սարգսյանը օրերս բարձրաստիճան զինվորականների պաշտոնանկ արեց։ Ինչպե՞ս եք գնահատում այդ քայլը, սա ուշացա՞ծ, թե՞ ժամանակին արված քայլ է։
Դրանք իշխող թիմի վերնախավի մարդիկ են եղել։ Ես նախկինում էլ ասել եմ, որ ծանր վիճակ է և հաշվի առնելով, որ հիմա ամբողջ ազգն է համախմբվել, ի պաշտոնե գերագույն գլխավոր հրամանատար Սերժ Սարգսյանը հնարավորություն ունի նախագահ դառնալու։ Ես կարծում եմ, որ Սերժ Սարգսյանը կամաց-կամաց դառնում է նախագահ և եթե այսպես շարունակի, ժողովուրդն ամբողջությամբ կողջունի, կընդունի, և նա կդառնա իրոք առաջնորդ։ Նրան այլևս պետք չեն լինի կեղծավոր, անլուրջ ու պորտաբույծ մարդիկ։ Եվ նաև դրսում՝ արտաքին հարաբերություններում նա իր թիկունքում կունենա ոչ թե մի խումբ օլիգարխների, այլ կունենա ժողովրդին, որը մեծ ուժ է։ Ես ողջունում եմ այդ պաշտոնանկությունները, բայց դա քիչ է, համակարգն ամբողջովին զտել է պետք։ Կան նաև հնամաշ մի քանի գեներալներ, որոնք պետք է գիտակցեն, որ երիտասարդներ կան, որոնք ավելի ճկուն, ընդունակ, ուժեղ ու հզոր են ու պետք է նրանց զիջել իրենց տեղը։ Այդ մարդիկ պետք է «վիզ վերցնեն» իրենց գիտելիքների պակասը, իրենց տեղը ճանաչեն և նրանց տեղը գան երիտասարդները։
Այսինքն՝ Սերժ Սարգսյանի հաջորդ քայլը պետք է լինի իր կեղտոտ շրջապատից ազատվելը։
Նկատի ունեք, որ որոշ գեներալներ, որոնք թաթախված են կոռուպցիայի մեջ, պետք է հրաժարակա՞ն տան։
Խոսքը հենց դրանց մասին է, որոնք գտնվում են բանակում, կենտրոնական դիրք են զբաղեցնում, բայց լրիվ ավելորդ են։ Նրանք հանրության նման չեն ապրում, նրանց առաջնահերթությունը փողն է, ոչ թե երկրի պաշտպանվածությունը։ Կան այդպիսի մարդիկ։ Ելնելով իրադրությունից՝ անունները չեմ տալիս և համոզված եմ, որ նախագահը գիտի։ Կավելացնեմ նաև, որ նախագահը պետք է ևս մեկ անգամ վստահ լինի, որ այսպիսի պահերին անգամ մեզ նման մարդիկ, որոնք գոհ չեն կառավարման մեթոդներից, ներքին ու արտաքին քաղաքականությունից, բայց այս պայմաններում ընդհանուր թշնամու դեմ պատրաստ ենք հանուն երկրի ու ժողովրդի անվտանգության կանգնել իր կողքին, կատարել իր բոլոր հանձնարարությունները, գործակցել ամեն հարցում։ Նա կարող է լիովին վստահ լինել մեզ նման մարդկանց, ժողովրդի վրա, ու կարող է լիովին ժողովրդի վրա հենվել։ Միակ ճիշտ ելքը դա է, նա հենց այդպես պետք է անի։ Նա պետք է ազատվի իր կեղտոտ շրջապատից։
Ադրբեջանը դիմել է ՄԱԿ-ին՝ չեղարկելու 1994 թվականի հրադադարը։ Այս փուլում դա հնարավո՞ր է արդյոք, թե՞ գնում ենք լայնամասշտաբ պատերազմի։
Կարծում եմ՝ «Բլումբերգին» տված Սերժ Սարգսյանի հայտնի հարցազրույցում ասվածը բնական է շատ։ Եթե 1994 թվականի հրադադարից հետո 2011 թվականին Մադրդիյան սկզբունքներն են ընդունվել և համաձայնություն է եղել Հայաստանի կողմից, հիմա տրամաբանորեն ճիշտ չէ վերադառնալ այդ սկզբունքներին, ոչ թե այն պատճառով, որ իրավիճակ է փոխվել, այլ այն, որ մեկ անգամ ևս մենք համոզվեցինք, որ Ադրբեջանի հետ հնարավոր չէ ոչ մի բանակցային գործընթաց։ Ադրբեջանի հետ հնարավոր չէ ցանկացած որևէ ինքնավար կամ որևէ այլ կարգավիճակով համատեղ ապրել ու գոյատևել։ Վերջին հաշվով, փոխվեց նաև այն, որ մենք տվեցինք զոհեր և հանուն այդ զոհերի, հանուն հասարակության մեջ նորմալ մթնոլորտի կայացման մենք պետք է ավարտին հասցնենք պատերազմը։ Իսկ պատերազմը վերջացնում են հաղթանակով, և դրա բոլոր նախադրյալները մենք ունենք։ Մենք ունենք ընդունակություն, ունենք համարժեք բանակ, ունենք համաչափ զինտեխնիկա և որ ամենակարևորն է՝ կամքով ժողովուրդ ու համախմբածություն։
Հիմա մենք Լեռնային Ղարաբաղի հետ կապված գիտե՞նք, թե ինչ ենք ուզում։ Ուզում ենք, որ Հայաստանին միանա, ուզում ենք, որ Ղարաբաղի անկախությունը ճանաչվի։ Այդ խնդրի հետ կապված կա՞ միասնական դիրքորոշում։
Դա կարևոր չէ, որովհետև միևնույն է, մեր ժողովրդի ցանկությունը միասնական մեծ Հայաստանի ստեղծումն է։ Իսկ թե այդ նպատակին հասնելու համար ինչ ճանապարհներով պետք է անցնենք, դա մարտավարական խնդիր է։