Օժտված լինելով խորը երաժշտականությամբ, պրոֆեսիոնալիզմով և գործիքին տիրապետելու անկաշկանդ, փայլուն տեխնիկայով, Ալվարդ Միրզոյանը իր բարձրարվեստ կատարումներով մշտապես կարողանում է գերել իր ունկնդրին:

Արվեստագետներ կան, որոնք դեռ շատ վաղ հասակից են աչքի ընկնում և շռինդով մտնում բեմասպարեզ, բայց դժբախտաբար փորձի և վարպետության պակասի հետևանքով չեն դիմանում իրենց ուսերին վերցրած ծանրությանը,  և ակամա դուրս են մղվում ասպարեզից այնպիսի արագությամբ՝ ինչպես մուտք են գործել:

Սակայն Ալվարդ Միրզոյանը այդ արվեստագետների թվին չի պատականում. քանի որ  նրա մուտքը երաժշտության ասպարեզ իրոք շռնդալից էր: Ալվարդ Միրզոյանի նախնիները գաղթել են Ալաշկերտից և բնակություն հաստատել Երևանում, որտեղ էլ ծնվել ու հասակ է առել արվեստագետը: Հայրը բնագիտության ուսուցիչ էր, իսկ մայրը աշխատում էր օպերայի և բալետի ակադեմիական թատրոնում, որպե բուֆետապան:

Տանը այլ խնամող չունենալով, մայրը փոքրիկ Ալվարդին հաճախ էր իր հետ տանում աշխատավայր,  իսկ ներկայացումների ժամանակ, նրան տանում էր դահլիճ և նստեցնում առաջին շարքում: Իսկ ամենազարմանալին այն էր, որ փոքրիկը մինչև ներկայացման ավարտը առանց ձանձրույթի, դեռ ավելին. համակ ուշադրությամբ դիտում էր ներկայացումները,  և նունիսկ ձայնակցում երգիչներին:

<<Անուշ>> օպերայի հերթական ներկայացումներից մեկի ժամանակ,  ներկա գտնվող ականավոր դերասան Ավետ Ավետյանի ուշադրությունը գրավում է իր կողքին նստած երեքամյա աղջնակը, որը իր տարիքին անհամապատասխան լրջությամբ ու հետաքրքրությամբ ոչ միայն դիտում էր ներկայացումը, այլև ձայնակցում: Մեծանուն դերասանը չթաքցնելով իր հիացմունքը ասում է.<<Այս երեխան հրաշք է, նրան մեծ ապագա է սպասվում>>:

Այո նա չէր սխալվում Ալվարդն, իրոք հրաշք էր: Ալվարդի սերը քանոնի նկատմամբ ի հայտ եկավ յոթ տարեկան հասակում, երբ հեռուստատեսությամբ առաջին անգամ դիտեց քանոնահարուհի Անժելա Աթաբեկյանի ելույթը: Այդ օրը ճակատագրական եղավ Ալվարդի համար: Նվագարանը իր ձևով ու հնչեղությամբ մեծ ազդեցություն էր գործել նրա վրա, հմայել հոգին: Նվագարանի լարերի ղողանջն ականջներում նա քնում-արթնանում էր սեփական նվագարան ունենալու երազանքով իհարկե... երեխայի հետաքրքրությունը, անհագուրդ սերը չէր կարող վրիպել ծնողների աչքից:

Հայրը հանձն առավ պատրաստել գործիքը,  ու նվիրել աղջնակին: Եկավ այդ երանելի օրը: Ալվարդն ակնածանքով ձեռքն առավ նվագարանը, ամուր գրկեց այն ու լաց եղավ ուրախությունից:  Այո, լաց եղավ, չնայած ցնծում էր նրա մանկական հոգին: Կատարվեց նրա նվիրական երազանքը, նա արդեն նվագարան ուներ,  և կարող էր նվագել սովորել գործիքի վրա: Իր փոքրիկ մատներով կարող էր հպվել քանոնի լարերին, կարող էր հույզերն ու ապրումները արտահայտել երաժշտությամբ: Ալվարդը երջանիկ էր. շատ երջանիկ, չնայած աղջնակը այն ժամանակ դեռ չէր հասկանում այդ բառի իմաստը, չէր գիտակցում, որ աղջնակի  հոգում կուտակվող երաժշտությունը դեռ շատերին է պարգևելու երջանիկ պահեր, որ Աստված նրա ճակատին խարանել էր տաղանդավոր քանոնահարուհու ապագան:

Թերևս հենց այդ օրվանից,  Ալվարդի կյանքի ուղեկիցը դարձավ քանոնը: Իսկ սերը գործիքի նկատմամբ օր-օրի ավելի էր աճում ու իր հետ հասակ առնում: Ալվարդ Միրզոյանը առաջին անգամ ելույթ ունեցավ հեռուստատեսութամբ տասներեք տարեկան հասակում: Նա իր համերգային ծրագիրը սկսեց <<Էշխեմեդ>>-ի կատարմամբ: Այդ բավականին բարդ ստեղծագործությունը Ալվարդը փայլուն կատարեց և իր կատարման համար արժանացավ ոչ միայն հեռուստադիտողի, այլև շատ անվանի երաժիշտների ու երգահանների բարձր գնահատականի՝ նրա մեջ տեսնելով ապագա արվեստագետին. տաղանդավոր քանոնահարուհուն: Եվ ոչ ոք չէր կասկածում, որ արդեն նախանշված էր նրա կյանքի ուղին:

Ահա այսպես Ալվարդը մուտք գործեց երաժշտության կախարդական աշխարհը: Այո, Ալվարդ Միրզոյանը իրոք տաղանդավոր էր: Հենց տաղանդի շնորհիվ էր, որ Հայկանուշ Դանիելյանի անվան երաժշտական դպրոցն ավարտեց երկու տարում: Ապա 1969-1971թթ նա ընդունվում է Ռոմանոս Մելիքյանի անվան երաժշտական ուսումնարանի, Թալալյանի դասարանը: 1973 թ սկսած Ալվարդ Միրզոյանը մասնակցում է հանրապետական-միութենական մրցույթներին, արժանանում տարբեր մրցանակների, իսկ Վորոնեժում կայացած համամիութենական մրցույթի ժամանակ արժանանում էամենաբարձր մրցանակի՝ ոսկե մեդալի:

1975 թվին ուսումնարանն ավարտելուց հետո, Ալվարդը հրավիրվում է Թաթուլ Ալթունյանի անվան երգի և պարի անսամբլ՝ որպես մենակատար, որտեղ աշխատում է չորս տարի: Անսամբլի գեղարվեստական ղեկավար, կոմպոզիտոր Խաչատուր Ավետիսյանի նախաձեռնությամբ՝ կոնսերվատորիայում բացվում է ժողովրդական նվագարանների ամբիոն, որտեղ էլ Խ. Ավետիսյանի դասարանում իր ուսումն է շարունակում Ալվարդ Միրզոյանը: Հատուկ նրա համար կոնսերվատորիայում ժողգործիքների ասպիրանտուրա է բացվում, որը տաղանդաշատ երաժիշտը ավարտում է 1987 թ.-ին: Հիացած Ալվարդ Միրզոյանի հուզական բարձր կատարողականությունից, և բարձր գնահատելով նրա տաղանդը, կոմպոզիտորներ Խաչատուր Ավետիսյանը, Երվանդ Երկանյանը, Ծովակ Համբարձումյանը, Գեղունի Չթչյանը, Գևորգ Մանասյանը գրում եմ ստեղծագործություններ՝ հատուկ Ալվարդ Միրզոյանի համար: Սկսվում է Ալվարդ Միրզոյանի երաժշտական հաղթարշավը: Նա բազմաթիվ համերգներ ու մենահամերգներ է ունենում Հայաստանում,  ու նրա սահմաններից դուրս: Համամիութենական ու միջազգային մրցույթ-փառատոնների դափնեկիր Միրզոյանը՝ համերգներով հանդես է եկել Անգլիայում, Ֆրանսիայում, Հոլանդիայում, Հունաստանում, Գերմանիայում, Բելգիայում, Սիրիայում, Իրաքում, Հորդանանում, Կիպրոսում, աֆրիկյան մի շարք երկրներում, խորհրդային միության մի շարք քաղաքներում, Մոսկվայի և Սանկտ- Պետերբուրգի հանրաճանաչ բեմերում:

Հայ բեմի կենդանի դասականը,  հայ բեմերից հնչեցրեց հայկական ժողովրդական մեղեդին. աշխարհին ծանոթացրեց հայկական հնագույն նվագարանը, որն արտաքուստ անշուք ու պարզունակ էր թվում, բայց տաղանդաշատ երաժշտի Ալվարդի քնքուշ մատների հպումից այն կենդանություն էր ստանում, ու կախարդական մեղեդին օտար բեմերից հորդում ու լցվում էր դահլիճ, արտասվելու աստիճան հուզում, դյութում օտար ազգի հանդիսատեսին: Վիրտուոզ տիրապետումը, փայլուն տեխնիկան և հուզական երաժշտականությունը հոգեպարար մեղեդին հասցնում էին ոչ միայն օտար ազգի հանդիսատեսի ականջին, այլև նրա հոգին տակնուվրա անում այն: Մոսկվայում մենահամերգներից մեկի ժամանակ Ա. Միրզոյանը հնչեցրեց հանճարեղ Կոմիտասի ստեղծագործություններից. <<Անտունի>>, <<Կռունկ>>, <<Գարուն ա>>, <<Ծիրանի ծառ>>… Դահլիճը փոթորկվեց և դղրդաց ծափերից: Նրան մի քանի անգամ բեմ հրավիրեցին, իսկ հանդիսատեսից մեկը հենց բեմի վրա մոտենալով նրան, չթաքցնելով արցունքները, ուղղակի հարցրեց.<< Դու այս ինչ արիր մեզ հետ>>: Միթե ավելին էր պետք Ալվարդին: Իհարկե ոչ, նա լիովին վարձատրված էր: Իսկ Մոսկվայի կոնսերվատորիայի պրոֆեսոր Ռաֆայել Դավիդյանը հայտնեց իր արժեքավոր կարծիքը. <<Ալվարդ Միրզոյանը ժողովրդական գործիքների կատարողական ասպարեզում հայտնություն է>>:

<<Ալվարդ Միրզոյանը մեր ժամանակների լավագույն քանոնահարներից է: Օժտված լինելով խորը երաժշտականությամբ, պրոֆեսիոնալիզմով և գործիքին տիրապետելու անկաշկանդ, փայլուն տեխնիկայով, Ալվարդ Միրզոյանը իր բարձրարվեստ կատարումներով մշտապես կարողանում է գերել իր ունկնդրին: Նրա պրպտուն մտքի, մեծ աշխատասիրության և ինքնատիպ կատարումների շնորհիվ քանոն նվագարանը իր բազում արտահայտչամիջոցներով բարձրացվեց մի նոր աստիճանի>> - Կոմիատասի անվան կոնսերվատորիայի պրոֆեսոր Նորայր Դավթյան:
Թաթուլ Ալթունյան. Բազմավաստակ քանոնահարուհի Ալվարդ Միրզոյանը դասվում է հանրապետության լավագույն երաժիշտ-կատարողների շարքին: Նա իր փայլուն արվեստով հագեցած համերգներով` բազմիցս հիացրել է ունկնդրին: Նրա գործիքի գեղեցիկ հնչողությունը և փայլուն տեխնիկան հնարավոր են դարձնում կատարել քաոնի համար գրված ստեղծագործությունը մեծ վարպետությամբ: Համերգային երկացանկը բազմաոճ է և հարուստ, որտեղ ընդգրկված են հայ, ռուս, արևմտաեվրոպական շատ երկրների կոմպոզիտորների ստեղծագործություններ: Երկար տարիներ աշխատել է Թ. Ալթունյանի երգի և պարի պետական անսամբլի նվագախմբում, որպես առաջատար քանոնահարուհի: Ելույթներով հանդես է եկել Հայստանում, արտասահմանյան շատ երկրներում: Ալվարդ Միրզոյանը դասավանդում է Երևանի Կոմիտասի անվան պետական կոնսերվատորիայում: Տարիների ընթացքում ցուցադրել է գիտելիքներով հարուստ, մեծածավալ աշխատանք: Նրա սաներն այսօր աշխատում են ճանաչված անսամբլներում, դասավանդում են ուսումնական հաստատություններում, փոխանցելով սիրելի ուսուցչուհու մանկավարժական փորձն ու գիտելիքները նոր սերունդներին: Մի առիթով Խաչատուր Ավետիսյանը ինձ ասաց.-<<Ալվարդը շնորհ է ցանկացած նվագախմբի համար>>:

Ա. Չիբուխչյան