ԵՐԲ ԱՅԴՔԱՆ ՄԱՀԵՐ ՏԵՍԱ, ԲՈԼՈՐ ՎԱԽԵՐՍ ԱՆՑԱՆ
ՍԻՄ կուսակցության ամենատարեց անդամը` 97-ամյա ՆԵՐՍԵՍ ՍԻՄՈՆՅԱՆԸ, նաեւ Հայրենական պատերազմի վետերան է: Թեեւ պատկառելի տարիքին, այսօր էլ Հայրենական մեծ պատերազմի մասնակիցը, հավատացեք, շատ երիտասարդներից էլ աշխույժ շարունակում է ակտիվ մասնակցել կուսակցության գործունեությանը, մասնակցում է քննարկումներին, հնչեցնում՝ իր կարծիքը: Դե, ուրեմն, պատկերացրեք, թե ինչպիսին էր Ներսես պապին 75-80 տարի առաջ, երբ մեկնեց ռազմաճակատ...
Ներսես Սիմոնյանը մասնակցել է Նովոռոսիյսկի, Օդեսայի եւ Սեւաստոպոլի ազատագրմանը: Հայացք նետելով տարիների խորքը՝ ի՞նչ հիշողություններ են տպավորվել նրա մեջ Հայրենական մեծ պատերազմից, որտե՞ղ եւ ե՞րբ է որոշում կայացրել՝ մեկնել ռազմաճակատ, ինչպե՞ս է վիրավորվել: Վերջապես, ի՞նչը նրան հուշեց՝ առաջին իսկ օրերից միանալ արցախյան շարժմանը, երկրի քաղաքական կյանքին եւ ընտրել հենց ՍԻՄ կուսակցությունը: Այս եւ այլ հարցերի պատասխանները Ներսես Սիմոնյանը տվել է «Իրավունք TV»-ի տաղավարում: Զրույցի սկզբում 97-ամյա վետերանը նախ հիշեց իր մանկությունը.
- Ծնվել եմ Ջավախքի Բոգդանովկա շրջանի Հեշտիա գյուղում: Դպրոցն ավատելուց անմիջապես հետո մեկնեցի զինվորական ծառայության եւ մասնակից դարձա հայերիս համար կենսական նշանակություն ունեցող Հայրենական պատերազմին: Մասնակցել եմ Հյուսիսային Կովկասի, Նովոռոսիյսկ եւ Սեւաստոպոլ քաղաքների ազատագրմանը, եւ այլն: Պատահական չէ, որ այդ քաղաքների ազատագրմանը նվիրված միջոցառումներին ինձ մինչ օրս էլ չեն մոռանում, ամեն անգամ հրավիրում են, եւ հրավերը սիրով ընդունում եմ: Ցավոք, Սեւաստոպոլի ազատագրման ժամանակ ծանր վիրավորվեցի եւ, 1944 թվականին զորացրվելով՝ վերադարձա տուն: Բանակ մեկնել եմ կամավոր: 1942 թվականին պատերազմի դաշտում ծանր իրավիճակ էր, գերմանացիները հասել էին կովկասյան նախալեռները: Համադասարանցիներով որոշեցինք եւ յոթ հոգով մեկնեցինք ռազմաճակատ: Ցավոք, չորսի կյանքը պատերազմը խլեց, եւ տուն վերադարձանք երեքով: Այդ երեքից էլ միայն մեկին բախտ վիճակվեց՝ հասնել մինչեւ Բեռլին: Իսկ ընդհանրապես, մեր գյուղից պատերազմին մասնակցել է 580 մարդ, որից 367-ն է ողջ վերադարձել: Վիրավորվելուց հետո ինձ այլեւս թույլ չտվեցին վերադառնալ պատերազմի դաշտ: Դրանից հետո որոշեցի ծառայել հայրենի գյուղիս եւ զարգացնել գիտելիքներս` ընդունվելով Երեւանի պետական համալսարան: Սովորելուց հետո վերադարձել եմ հայրենի գյուղ, դասավանդել եմ հիսուն տարի, եղել եմ տնօրեն:
- Պատերազմական օրերի բազում դրվագներ, անշուշտ, մնացել է Ձեր հիշողության մեջ: Հատկապես ո՞րն է տպավորվել:
- Պատերազմի հետ կապված բոլոր հիշողություններս թեեւ ծանր են, բայց ճիշտ եք, դրանք երբեք ինձ չեն լքում: Շատ ուժեղ, գազանաբար հարձակվեցին գերմանացիները, մեզ օգնեց հաղթել միայն մեր ժողովրդի հայրենասիրությունն ու միասնական կամքը: Սա մեր բոլորիս հաղթանակն էր, որին հասանք մարդկային մեծ կորուստներով: Երբ մեկնեցի բանակ, 17 տարեկան էի, մինչեւ պատերազմ տեսնելը մի քիչ վախ կար մեջս, բայց երբ այդքան մահեր տեսա, բոլոր վախերս անցան: Որովհետեւ, երբ ցանկանում են քեզ ոչնչացնել, դու հզորանում ես: Ամեն ինչ անում ես, որ կռվում հաղթես եւ ողջ մնաս: Պատերազմի դաշտից տուն վերադարձա արդեն կոփված. այդպես է` դժվարությունները մարդուն կոփում են: Այսօրվա երիտասարդները շատ փափուկ կյանքով են ապրում, այդպես չի կարելի, կոփվել է պետք:
Մեգերյանների ընտանիքը զբաղվել է հին գորգերի վերականգնումով և նոր գորգերի արտադրությանբ ավելի քան չորս սերունդ
Եւ այսօր իրապես մեծ է փաստաբան Լեւոն Բաղդասարյանի նման հանուն իրավունքի եւ արդարության շահը ճանաչող ու ամեն ինչից վեր...
Մարդու ամենամեծ ձեռքբերումը՝ հավատն եմ համարում.Սամվել Շահնազարյան
Սահմանազատման երեք տարբերակ է քննարկվել
Ադրբեջանն Ալմա-Աթայի հռչակագրից հրաժարվելու հիմքեր է ամրագրել, որ ավելին ստանա Հայաստանից
Ի՞նչ կապ ունեին Արայիկ Հարությունյանի հարցազրույցի անոնսն ու հետագա «զարգացումները»
«Այս իշխանությունը «կաղ բադիկ է», գնացող, խնդիրը զուտ արտաքին և ներքին քաղաքական որոշումն է». «Փաստ»
«Ամեն օր եկեղեցում մոմ էի վառում ոչ միայն իր, այլ մեր բոլոր տղաների համար. երբեք չեմ ցանկանա, որ որև...
