Քաղաք՝ քաղաքի տակ, որի մուտքը ժպիտով է և ժետոնով․Մետրոյի գաղտնի սենյակը լեգե՞նդ, թե՞ իրականություն․ Բացառիկ զրույց

Երեւան քաղաքի խորհդրանիշներից մեկի՝ Մետրոյի, դրա նախապատմության, Երիտասարդական մետրոյի քանդակում թաքնված գաղտնի սենյակի լեգենդի, ստորգետնյա քաղաքում թաքնված հիշարժան պատմությունների մասին <<Իրավունքը>> զրուցել է «Կարեն Դեմիրճյանի անվան» Երևանի մետրոպոլիտենի անվտանգության գլխավոր վերահսկիչ  Մուշեղ Բարսեղյանի հետ։

-Պարոն Բարսեղյան, ե՞րբ եւ ո՞ւմ մտահղացմամբ հիմք դրվեց Երևան քաղաքի խորհրդանիշներից մեկի «Կարեն Դեմիրճյանի անվան» Երևանի մետրոպոլիտենի ստեղծումը:

-20-րդ դարի երկրորդ կեսին Երևան քաղաքն արագ տեմպով զարգանում էր և քաղաքին անհրաժեշտ էին տրանսպորտային նոր միջոցներ։ Խորհրդային Հայաստանի իշխանությունները հասկանում էին, որ քաղաքի բեռնաթափման  և հեղինակության բարձրացման համար անհրաժեշտ է ստեղծել ստորգետնյա փոխադրամիջոց։ Սակայն այդ տարիներին մետրոպոլիտեն կառուցելու հնարավորությունը խիստ սահմանափակ էր՝ շինարարական ծախսերն ահռելի էին և թույլտվություն ստանալը գրեթե անհնար։ 1975 թվականի դրությամբ Խորհրդային միության 16 խոշոր քաղաքներ այդ խնդրով արդեն մերժում էին ստացել Մոսկվայից։

Մետրո կառուցելու գաղափարը Գործկոմի նախագահ Գրիգոր Հասրաթյանին էր, որն էլ հետագայում հավանության արժանացավ Հկկ կենտկոմի առաջին քարտուղար Անտոն Քոչինյանի կողմից։

Ա․Քոչինյանին մեծ դժվարությունների գնով հաջողվեց Մոսկվայից թույլատվություն ստանալ 4 կմ երկարությամբ «ատորգետնյա արագընթաց տրավայ» կառուցելու վերաբերյալ։ Որոշման համաձայն որոշ հատվածներում գծերը պետք է դուրս գային երկրի մակերես և կապվեին վերգետնյա տրամվայի գծերին,սակայն այդ ամենը չէր լուծում Երևանի տրանսպորտային խնդիրները։

Մանրակրկիտ տեխնիկատնտեսական հաշվարկներից և հիմնավորումներից հետո ընտրվել էր ստորգետնյա արագընթաց տրամվայ կառուցելու տարբերակը՝Կիևյան փողոցից մինչև Լենինի հրապարակ՝ երկու միջանկյալ կայարաններով։

Շինարարության առաջին պայթեցումն իրականացվեց 1972 թվականին։

Հինգ տարում շինարարները կառուցեցին 3,9կմ երկարությամբ թունել։ Հմուտ շինարարներն այնպիսի չափերով և հեռատեսությամբ էին կատարում շինարարական աշխատանքները, որ հետագայում հնարավոր լիներ դրանք վերափոխել մետրոպոլիտենի թունելների։

1977 թվականին Հկկ կենտկոմի առաջին քարտուղար Կարեն Դեմիրճյանին հաջողվեց համոզել ու հիմնավոր փաստակներով ապացուցել, որ Երևան քաղաքին անհրաժեշտ է մետրոպոլիտեն։

Շատ ջանքեր և ժամանակ պահանջվեց այդ ամենի համար, որի արդյունքը հայտնի է բոլորիս ԽՄԿԿ կենտկոմի և ԽՍՀՄ մինիստրների խորհրդի որոշումն է «Երևան քաղաքաում մետրոպոլիտեն կառուցելու մասին»։

-Բոլորս էլ գիտենք, որ մետրոյի պարզ թվացող գործնթացի համար մի հսկայական անձնակազմ է աշխատում, գիտենք որ այն լի է գաղտնիքներով: Ի՞նչ հետաքրքիր դրվագներ կհիշեք մետրոյի ստեղծման պատմությունից:

-Շատ հաճախ ուղևորների համար մետրոյի աշխատանքը պարզ գործընթաց է թվում։ Տեսանելի աշխատակիցների աշխատանքնով չի սահմանափակվում մետրոպոլիտենի աշխատանքները։ Մետրոն 24 ժամ աշխատող կառույց է և հավատացած եղեք, որ այստեղ աշխատում են իրենց գործի նվիրյալները՝ մետրոյի ֆանատները։

Մետրոպոլիտենը ունի մոտ 1000 աշխատակից՝ ադմինիստրատիվ վարչական և տեխնիկական սպասարկման, վերանորոգման անձնակազմերը։

Կան տարբեր մասնագիտությունների աշխատակիցներ ՝ գծային տնտեսության և թունելային կառույցների, գնացքների շահագործման, զննման, վերանորոգման , էլեկտրամատակարարման, էլեկտրամեխանիկական , տնտեսական գնացների շահագործման և նորոգման, կապի և ազդանշանման և երթևեկության։

Համերաշխ կոլեկտիվի, համագործակցված և հետևողական աշխատանքի շնորհիվ է, որ կարողանում ենք ապահովել մեր սիրելի ուղևորների «արագ, անվտանգ ու անխափան» ուղևորափոխադրումը։

Ես չեմ աշխատել մետրոյում շինարարական աշխատանքներից սկսած:

1980 թվականից Ռոստովի երկաթուղային տրանսպորտի ինստիտուտը ավարտելուց հետո աշխատել եմ Երևանի երկաթուղային կայարանում ՝ որպես ազդանշանման (СЦБ) էլ․ մեխանիկ։ 1992 թվականից տեղափոխվել եմ Երևանի մետրոպոլիտեն՝ սկսելով աշխատանքը էլ․մոնտյորի հաստիքից , մինչև անվտանգ երթևեկության գլխավոր վերահսկիչ։ Աշխատանքի ընթացում իհարկե լինում են շատ դժվարություններ, սակայն դրանք գրեթե միշտ այնպես ենք հարթում , որ ուղևորի մտքով նույնիսկ չանցնի առաջաց խնդիրները, դրանց պատճառներն ու հետևանքները։

Ուշագրավ մանրամասները՝

Iravunk.com-ում

Զրույցը՝ԻԼՈՆԱ ԱԶԱՐՅԱՆԻ