Ինձ գնդակ չի կպնելու, որովհետև գնդակը անզոր է իմ ուժի առաջ-քույրիկին ասել է մերօրյա հերոս Վահե Վերդյանը, իսկ ժամեր անց անմահանում հաղթանակի բերկրանքը սրտում
Ինձ գնդակ չի կպնելու, որովհետև գնդակը անզոր է իմ ուժի առաջ-քույրիկին ասել է մերօրյա հերոս Վահե Վերդյանը, իսկ ժամեր անց անմահանում հաղթանակի բերկրանքը սրտում․
Կոմիտասի անվան թանգարանն այսօր մարդաշատ էր, ծանոթ-անծանոթներ հավաքվել էին Արցախյան 44-օրյա պատերազմի հերոս ՎԱՀԵ ՎԵՐԴՅԱՆԻ հուշ-երեկոյին մասնակցելու եւ իրենց հարգանքի տուրքը մատուցելու ՀԵՐՈՍԻՆ ու հերոսածին ծնողներին՝ Աշոտ եւ Ցողիկ Վերդյաններին։
Նրանք երջանիկ ծնողներ էին, հպարտ իրենց որդու՝ հայրենանվեր կերպարով ու մարդ տեսակով, նվիրական նպատակներ ունեին իրենց որդու հետ կապված, բայց վրա հասավ
2020 թվականի աշնանային պատերազմը ու ինչպես շատերիս կյանքում, այնպես էլ Վերդյանների ընտանիքում ամեն ինչ գլխիվայր շրջվեց, իսկ նպատակները դարձան մեկը՝ օր առաջ խաղաղություն կնքվի։
Բեմից «Հայ ասպետ» դպրոցի սաների շուրթերից հնչում էին Վահեի կարճ, բայց բովանդակալից կյանքի մասին պատմող դրվագները, որոնք հատիկ-հատիկ հավաքվել ու մի գեղեցիկ ձոն էին դարձել։
«Նրանք, ովքեր ծանոթ էին սպա Վահե Վերդյանին, պատերազմի օրերին նրա գործունեությունը բնական են համարում․ պայքարել այնպես, ինչպես ապրել է՝ սրտանց, նվիրումով, անմնացորդ, լինել այնտեղ, որտեղ առավելապես կա նրա կարիքը։ Վահեն առանց երկյուղի՝ ժպիտով ընդունեց պատերազմի լուրը և նրա անպարտ կեցվածքն ու պայքարող ոգին պատրաստվում էր հաղթական թռիչքի։ Բայց դեռ ժամանակը չէր, դեռ հայրենիքը վտանգի մեջ էր, դեռ կյանքի և մահվան 30 անվերջանալի օրեր պիտի մաշեր Վահեն՝ հավատարիմ զենքը ուսած, դիրքից-դիրք տեղափոխվելով՝ մերթ հրամանատարական կետում կապը վերականգնելով, մերթ զինվորին զենք հասնցելով, մերթ հերթափոխի կանգնելով, կամ, պարզապես վիրավոր և անշնչացած զինվորների մարմիններ տարհանելով։ Հայ սպան հիմնավոր պատճառներ ուներ համեմատաբար ապահով ապաստարաններում կապային հաղորդակցման խնդիրներն ապահովելու։ Բայց դա արդեն Վահեն չէր լինի։ Նա ամենուր էր՝ ճակատային գծի հարավային, հարավ-արևելյան և արևելյան ուղղություններում՝ Մարտունիից մինչև Ջրական, ապա Հադրութ և Վարանդա։ Կռվեց այնպես, ինչպես ապրել էր՝ նվիրումով, անմնացորդ։ Վերջին անգամ` հոկտեմբերի 6-ին, Վահեն գործնական հարցերով մայրաքաղաքում էր։ Բաց չթողելով առիթը՝ նա հարազատներին տեսակցելու հնարավորություն ստեղծեց և այդ օրն էլ անձամբ առաջարկեց բոլորի հետ լուսանկարվելու՝ կարծես մի վերջին անգամ։ Իսկ միգուցե՞ կանխազգում էր մոտալուտ վախճանը, թե՞ պահի հավերժացման պատրանք էր ստեղծում։ Եվ ի՞նչ իմանար ցավից մռմռացող մոր սիրտը, որ դա կլինի վերջին հանդիպումը որդու հետ։ Վահեն այնքան խորագիտակ էր, որ ամեն օր մահվան հոտն առնելով սիրելի քույրիկին կհանգստացներ․ «ինձ գնդակ չի կպնելու, որովհետև գնդակը անզոր է իմ ուժի առաջ»։ Վերջին անգամ Վահեն տուն զանգեց հոկտեմբերի 26-ին՝ իր մարտիրոսվելուց 2-3 ժամ առաջ։
Տագնապալից կանխազգացումներ ունեցող մորը անվերջ հանգստացնում էր Վահեն, համոզում հավատալ, որ իր հետ ամեն ինչ լավ է։ Բնավորությունն էր այդպիսին․ անվախ, հանդուգն, վճռական և չէր էլ կարող փոխվել։ Այդ օրերին ճակատային գիծը մնացել էր թիկունքում։ Թշնամին մխրճվել էր կարևորագույն դիրքային ուղղություններ և սպառնում էր Մարտունի քաղաքին։ Բայց շարունակվում էր համառ դիմադրությունը։ Վահեն իր հրամանատարի հետ առաջնագծի այդ հատվածում էր։ Տեղեկություններ կային, որ Վարանդայից դեպի Մարտունի անկանոն նահանջ կա և մեծաքանակ զոհեր ունենալու վտանգը շատ մեծ է։ Երեկոյան դեմ էր․ ճակատային գծի այդ հատվածում զինվորներին օգնության սլացող հրամանատարն ու սպան իսկապես ականատես եղան անկանոն նահանջող ժամկետայիներին և, քանի որ օդում լսելի էր ԱԹՍ-ի ձայնը՝ Վահեն միանգամից դուրս թռավ մեքենայից՝ զգուշացնելու զինվորներին վերահաս վտանգի մասին և հորդորեց դիրքավորվել մոտակա խրամանատներում։ Հենց այդ պահին էլ անօդաչու թռչող սարքի հարվածներից ստացած բազմաբեկորային վնասվածքներից Վահեն անմահանում է։ Կիսատ մնաց զինվորականի, մտավորականի, արվեստագետի ճանապարհը, որի սկիզբն այնքան խոստումնալի էր, որից ակնկալիքները այնքան մեծ։ 26 տարի հայրենիքը իր կրծքի տակ կրող Վահեն առհավետ դարձավ հայրենիքինը և պինդ բազուկներով ամուր գրկեց հայրենի հողը, այն հողը, որը ծնունդ է տվել ազնվատոհմիկ արմատներով հայրենապաշտ և հայրենատեր Մեծ Հային։ Վահեն անմահացավ հաղթանակի բերկրանքը սրտում և բարեբախտաբար չտեսավ Շուշիի կորուստը, որի նեղլիկ ու ծուռումուռ փողոցներում է անցել նրա պատանեկությունը» ։
Հայրենիքի պաշտպանության գործում մատուցած ծառայության և խիզախության, անձնական արիության համար ԱՀ իշխանությունների կողմից Վահե Վերդյանին շնորհվել էր «Արիության մեդալ», իսկ այսօր կայացած հուշ-երեկոյի ընթացքում մերօրյա հերոսին՝ ԱՀ նախագահի հրամանագրով շնորհվեց նաեւ «Մարտական խաչ» 2-րդ աստիճանի, իսկ ՀՀ նախագահի հրամանագրով «ՀԱՅՐԵՆԻՔԻՆ ՄԱՏՈՒՑԱԾ ԾԱՌԱՅՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ ՀԱՄԱՐ» 1-ին ԱՍՏԻՃԱՆԻ արժանացավ հատուկ շքանշանը։ Հերոս որդու շքանշանները ստացան հերոսածին ծնողները։
Հավերժ փառք ու խոնհարում մերօրյա բոլոր հերոսներին։
Մեգերյանների ընտանիքը զբաղվել է հին գորգերի վերականգնումով և նոր գորգերի արտադրությանբ ավելի քան չորս սերունդ
Եւ այսօր իրապես մեծ է փաստաբան Լեւոն Բաղդասարյանի նման հանուն իրավունքի եւ արդարության շահը ճանաչող ու ամեն ինչից վեր...
Մարդու ամենամեծ ձեռքբերումը՝ հավատն եմ համարում.Սամվել Շահնազարյան
Սահմանազատման երեք տարբերակ է քննարկվել
Ադրբեջանն Ալմա-Աթայի հռչակագրից հրաժարվելու հիմքեր է ամրագրել, որ ավելին ստանա Հայաստանից
Ի՞նչ կապ ունեին Արայիկ Հարությունյանի հարցազրույցի անոնսն ու հետագա «զարգացումները»
«Այս իշխանությունը «կաղ բադիկ է», գնացող, խնդիրը զուտ արտաքին և ներքին քաղաքական որոշումն է». «Փաստ»
«Ամեն օր եկեղեցում մոմ էի վառում ոչ միայն իր, այլ մեր բոլոր տղաների համար. երբեք չեմ ցանկանա, որ որև...
