«Ժոր, կտենաս, գնալու ենք Բաքու թեյ խմելու, էդ ես եմ քեզ ասում». Ալբերտ Հովհաննիսյանի վերջին խոսքերը. Բացառիկ լուսանկարներ
Հայրենիքի պաշտպանության ու անվտանգության ապահովման գործում Արցախի Հանրապետությանը մատուցած բացառիկ ծառայությունների, ցուցաբերած մասնագիտական սխրանքի համար Արցախի Հանրապետության Պաշտպանության բանակի N զորամասի Դ-30 հրետանային դիվիզիոնի 2-րդ հրետանային մարտկոցի 4-րդ հրանոթի հրամանատար, կրտսեր սերժանտ Ալբերտ Արտակի Հովհաննիսյանը, ով հետմահու արժանացել է «Արցախի հերոս» բարձագույն կոչման, հունվարի 13 - ին պետք է զորացրվեր եւ վերադառնար ընտանիքի գիրկը, որտեղ նրան սպասում էին հայրը, մայրը եւ փոքրիկ լուսե քույրը` Լիան:
Ալբերտը դեռեւս կենդանության օրոք էր հայտնվել միջազգային ԶԼՄ-ների առաջին էջերում: Ալբերտի հանրահայտ լուսանկարը յուրովի է արտացոլում հայ ժողովրդի հզոր ոգին խորհրդանշող կերպարն արցախյան այս պատերազմում։
Պատերազմի ընթացքում Ալբերտին հաջողվել է ոչ միայն մեծ կորուստներ հասցնել թշնամուն, այլև փայլել իր անմնացորդ ծառայությամբ։ Ալբերտն ու իր ընկերները Հայրենիքի հանդեպ սերն ամեն ինչից վեր դասեցին:
«Բոլոր զրույցները կապված էին ընտանիքի, ապագայի ու հայրենիքի հետ»
Ալբերտն իր էությամբ, առանձնահատուկ անմիջական վերաբերմունքով, խիզախությամբ ու լավատեսությամբ աչքի է ընկել ծառայության առաջին իսկ օրվանից: «Ալբերտը միանգամից տարբերվեց, առհասարակ նոր զորակոչված տղաները մի քիչ կաշկանդված են լինում, բայց Ալբերտը առաջին իսկ օրը սկսեց բոլորի հետ ջերմ շփում հաստատել, ընկերասեր էր անբացատրելի: Սիրում էր հայրենիը կյանքից շատ: Նրա բոլոր զրույցները կապված էին ընտանիքի, ապագայի ու հայրենիքի հետ»,- «Իրավունքի» հետ զրույցում Ալբերտին առանձնահատուկ հպարտությամբ հիշում է իր զինակից ընկերը, մերօրյա կենդանի հերոս Ժորա Կիրակոսյանը, ով մինչեւ վերջին շունչը եղել է մեր Ալբերտի կողքին:
«Վտանգված էր այն դիրքը, որտեղ Ալբերտի ընկերներն էին»
Ժորան դժվարությամբ հիշեց սեպտեմբերի 27-ի լուսաբացը.
-Իրարանցում էր, որեւէ մեկս պատրաստ չէինք, իսկ Ալբերտը էնպիսի ոգեւորությամբ էր պատրաստվում հրետանին գործարկել, որ նկարագրել չեմ կարող: Ուրախացել էր, որ թշնամու հետ դեմ առ դեմ կռիվ է տալու: Այդ դաժան օրը (-նկատի ուներ Ալբերտի անմահանալու օրը-Ի.Ա.) թաքստոցում էինք, երբ հրաման եկավ, որ ով պատրաստ է, թող դուրս գա թաքստոցից: Ալբերտը առանց վարկյան կորցնելու դուրս եկավ, որովհետեւ վտանգված էր այն դիրքը որտեղ Ալբերտի ընկերներն էին: Ու նա առանց աչք թարթելու վազեց հրետակոծության տակ, մինչեւ հետեւից դուրս եկա, գոռացի Աբ, արդեն...
Վերջում Ժորան ժպիտով հիշում է. «Միշտ ասում էր. «Ժոր, կտենաս, գնալու ենք Բաքու թեյ խմելու, էդ ես եմ քեզ ասում»»:
«Բալես, բոլոր ալիքներով քեզ են ցույց տալիս, բայց ինքը չուրախացավ էդ լուրից»
Հերոս որդու հետ վերջին զրույցը հիշում է նաեւ հայրը` Արտակ Հովհաննիսյանը.
-Վերջին անգամ խոսել եմ սեպտեմբերի 28-ի գիշերը` լույս 29-ին, ասեցի բալես բոլոր ալիքներով քեզ են ցույց տալիս, բայց ինքը չուրախացավ էդ լուրից: Մենակ ասեց. «Պապ ջան ամեն ինչ լավ ա, մի միտածի, հոգնած եմ, գնամ մի քիչ հանգստանամ հետո կխոսենք: Մամային, քուրիկին կբարեւես պապ ջան»: Ու Ալբերտի հետ կապն այլեւս հավերժ ընդհատվեց:
ՀԵՐՈՍԻ ԿԵՆՍԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆԸ
Ալբերտ Հովհաննիսյանը ծնվել է 2001 թվականի սեպտեմբերի 15-ին Երեւան քաղաքում։ 2004-2007 թվականներին սովորել է Քանաքեռ-Զեյթուն համայնքի թիվ 5 մանկապարտեզում։ 2006-2012 թվականներին հաճախել է Արաբկիր մարզադպրոց և զբաղվել դուքենդո կարատեով: Արժանացել է սև ու կարմիր գոտիների։ 2007-2012 թվականներին սովորել է Երևանի Հակոբ Պարոնյանի անվան թիվ 59 հիմնական դպրոցում։ 2012-2015 թվականներին սովորել է «Քվանտ» վարժարանում։ 2015-2016 թվականներին սովորել է Լև Տոլստոյի անվան թիվ 128 դպրոցում։ 2016-2018 թվականներին՝ Հերացու անվան ավագ դպրոցում։ 2018 թվականին ավագ դպրոցին զուգահեռ սովորել է Հայ-ռուսական համալսարանի նախապատրաստական կուրսում։ 2019 թվականին ընդունվել է նույն համալսարանի քաղաքագիտության ֆակուլտետ։