Դա էլ լինի ու էլ ոչ մի երազանք չունեմ.Հայկական ֆուտբոլի եւ միակ` դեռեւս չիրականացած երազանքի մասին. Բացառիկ զրույց 97-ամյա լեգենդ Նիկիտա Սիմոնյանի հետ

«Իրավունքին» բացառիկ հնարավորություն է ընձեռնվել զրուցել «Արարատ-73»-ի գլխավոր մարզչի, 96-ամյա Նիկիտա Սիմոնյանի հետ: Նիկիտա Սիմոնյանը ծնվել է 1926 թվականի հոկտեմբերի 12-ին, Ռուսաստանի Արմավիր քաղաքում: Ներկայումս նա զբաղեցնում է ՌՖՄ առաջին փոխնախագահի և ՌՖՄ տեխնիկական կոմիտեի նախագահի պաշտոնները: Նա ԽՍՀՄ վաստակավոր մարզիչ է, Մոսկվայի «Սպարտակի» պատմության լավագույն ռմբարկուն՝ երկրի առաջնության խաղերում։

Մեր զրույցի ընթացքում 96-ամյա մեր հայրենակիցը գտնվում էր աշխատավայրում ՌՖՄ-ում, լեգենդար հայից նախ փորձել ենք հետաքրքրվել թե ինչպես է գնահատում հայկական ֆուտբոլը եւ հայ ֆուտբոլիստների վերջին խաղը` Թուրքիայի հավաքականի հետ, ով սակայն, ցավով նկատեց.

-Գիտեմ, անկեղծ նախ չեմ հետեւել, բայց հաշիվը` մեկ զրո արդեն թույլ է տալիս կարծիք կազմել, ուստի զերծ կմնամ գնահատական տալուց: Հասկանալի է, որ հայկական թիմը մրցում էր պրոֆեսիոնալ ֆուտբոլային թիմի հետ, բայց կարելի էր ջանք թափել, ավելի լավ պատրաստվել հաշվի առնելով մրցակցի հնարավորություններն ու պատրաստվածությունը: Ես հայ ֆուտբոլիստներին միայն մի բան եմ ցանկանում` հանդես գալ հնարավորինս պատրաստված, որպեսզի հայ ֆուտբոլիստների անունները նորից հնչեն աշխարհի տարբեր երկրներում, մեր ֆուտբոլիստները պետք իրենց մեջ արթնացնեն հաղթողի ձգտումը:

-Երեւի նկատի ունեք` ինչպես որ «Արարատի 73»-ի  ֆուտբոլիստներինը:

-Գիտեք, ես չեմ հավատում, որ մենք  «Արարատի 73» կունենանք, որովհետեւ այդ թիմի տղաների նման ֆուտբոլիստներ ես, ցավոք, չեմ տեսնում, նրանց մեջ կյանքը ուրիշկերպ էր եռում, նրանց հաղթանակի ձգտումը ուրիշ էր, նրանց նման երկրորդը չեմ կարծում, որ կլինի երբեւէ: Թեեւ հայ ֆուտբոլիստներից, օրինակ Հենրիխ Մխիթարյանի մեջ ես տեսնում եմ նույն ձգտումը, ինչը ժամանակին ունեցել նրա հայրը, ով իմ թիմում էր խաղում, ցավոք, նա կյանքից շուտ հեռացավ: Բայց ուրախ եմ, որ որդին հոր նման բացառիկ ֆուտբոլիստ է:

-Պարոն Սիմոնյան, շուտով կբոլորի Ձեր 97-ամյակը, ունե՞ք երազանք, որը դեռ չի իրականացվել:

-Լավ հարց էր, չէի մտածել(-ժպտում է. Ի.Ա.)...Չունեմ, հավատացեք, չունեմ, ես անշնորհակալ կլինեմ, որ կյանքից տրված իմ անձնական, գործնական հաւողություններից դժգոհ եմ: Այո, ճիշտ նշեցիք, շուտով կբոլորի 97 տարեկանս, բայց մինչեւ այժմ ես գնահատված ու կարեւորված եմ, ես աշխատում եմ, ունեմ անուն, պատիվ, հեղինակություն, ինձ հարգում եւ ակնածանքով են վերաբերում ոչ միայն իմ ՌԴ-ում եւ Հայաստանում, այլ աշխարհի տարբեր երկրներում: Էլ ինչ է պետք մարդուն երջանիկ լինելու համար: Ուստի միակ երազանքս այն է, որ երբ հասնեմ կյանքիս մայրամուտին` հանգիստ ու խաղաղ հեռանամ այս կյանքից, դա էլ լինի ու ուրիշ ոչ մի երազանք չունեմ:

-Եվ վերջո՞ւմ...

-Վերջում(-ժպտում է. Ի.Ա.) ուզում եմ դիմել արցախցի իմ հայրենակիցներին` ի՛մ տառապած, բայց երբեք չկոտրվող արցախցիներս, գիտեմ դժվար է, բայց ես հավատում, եմ, որ Արցախի բնությունը Ձեզ թույլ չի տա հանձնվել, պայքարեք...

Զրույցը` ԻԼՈՆԱ ԱԶԱՐՅԱՆԻ

Iravunk.com