էստաֆետն իրար հանձնելով գալիս են երկիրը քանդող, միայն փոր ու փող սիրող իշխանավորներ

Երբ Հայոց պատմության էջերը թերթում ենք, ամեն մի ժամանակահատված բնորոշում և գնահատում ենք այն ղեկավարած արքաների, իշխանների, վարչապետերի, նախագահների, նախարարների արած գործերով։Մեկին ժպիտով, մյուսին հպարտությամբ, մեկին անեծքով, յուրաքանչյուրին հայրենիքի համար իր արված գործերով ենք հիշատակում։ 5֊րդ դարից Վաչագան արքային հիշում ենք որպես ԲԱՐԵՊԱՇՏ, ով երկրում վերացրեց բոլոր տեսակի աղանդները, զարկ տվեց կրթության զարգացմանը, բացեց բազմաթիվ կրթական և մշակութային օջախներ, Հայաստանը դարձրեց քաղաքականապես, տնտեսապես, մշակութային զարգացած երկիր։ Սակայն ոսկին ու փողը սիրող շատ հայորդիներ երկիրն ու իրենց խիղճը վաճառելով, թողեցին մի բուռ Հայաստան։ Այդ մի բուռն էլ մի փոքր լավ ապրեց խորհրդային տարիներին, հետո հայի ոգով մեծացած կորիզն արթնացավ, ստեղծեց ԱԶԱՏ ԱՆԿԱԽ ՀԱՅԱՍՏԱՆ, կարծես պետք էր ավելի հզորանայինք, մեզ ու աշխարհին հիացնեինք մեր տեսակով , չէ, չստացվեց, որովհետև էշին փալան չեկավ, հայ ազգին էլ սրտացավ ու բարեպաշտ իշխանություն։

Հերթով կարգով, էստաֆետն իրար հանձնելով գալիս են երկիրը քանդող, միայն փոր ու փող սիրող իշխանավորներ, զբաղվում գործով, որից ոչինչ չեն հասկանում, գալիս իշխանավորներ, ովքեր սրբություն չունեն, մեծ ու փոքր չգիտեն, արարք֊ ավանդ գնահատել չգիտեն, հիմա էլ հերթականը, ովքեր որոշել են, որ Հայաստանին ոչ մշակույթ է պետք, ոչ կրթություն, ոչ առողջապահություն, ոչ արտադրություն, որ կրոն, ոչ հիմն, ոչ ընտանիք, կեցցե սատանիզմը, կեցցե գենդերային հավասարությունը, կեցցե լգտպ֊ն, կեցցե օտարամոլությունը, կեցցե հնարավորությունը, որն ընձեռնվել է հերթական անգամ եկիրը քանդելու։ Հայը կրկին դարձավ գաղթական, 104 տարի է գոռում ենք ցեղասպանություն, սա էլ է ցեղասպանություն։ Եթե հայն իր երկրում չի կարող ապրել, աշխատել, ծառ տնկել, ընտանիք կազմել, տուն կառուցել, մշակույթ ու լեզու զարգացնել, ուրեմն սա արդեն վերջն է, մնում է տապանը դնել և հային թաղել հայի ձեռքով։
Միթե՞ չկա սրտացավ հայ մեկը, ով փորից ու փողից զատ ՀԱՅՐԵՆԻՔՆ ու ՀԱՅԻՆ կսիրի։

ՄԱՆՈՒՇԱԿ ՍՏԵՓԱՆՅԱՆ