«Արցախցին՝ իշխանության ճանապարհի գործիք, իսկ հետո՝ մոռացված տարագիր»

Երբ իշխանության գալու պահն է մոտենում, արցախցին հանկարծ հիշվում է։ Հիշվում է որպես «հայրենասիրության խորհրդանիշ», որպես «սրբության սրբազան», որպես «հայության ողբերգության մարմնացում»։ Ոմանք արցախցու ցավը վերածում են քաղաքական կապիտալի։ Պատմում են հուզիչ պատմություններ, խոստանում են արդարություն, արժանապատվություն, պետության լիարժեք աջակցություն։ Արցախի անունը՝ կրծքավանդակին փակցրած շքանշանի պես։ Լոզունգները բարձր են, խոսքերը՝ հուզիչ։ Իսկ արցախցին հավատում է, որովհետև նա հուսահատ է, նա հայրենազրկված է, նա դեռ սպասում է, որ իրեն լսեն։
Բայց հենց անցնում են ընտրությունները՝ արցախցին դադարում է լինել օրակարգ։ Նա այլևս «հարմար» թեմա չէ։ Նա հիշեցնում է պարտության մասին, նա հիշեցնում է ստանձնած, բայց չկատարած խոստումների մասին։ Այդ նույն մարդիկ, որ իրենց ճակատին էին գրում «Արցախը Հայաստան է», այսօր լուռ են, երբ արցախցին ապրում է վարձով նկուղներում, երբ կանգնած է փախստականի կարգավիճակում սեփական հայրենիքում։
Իշխանության մեջ լինելը չի նշանակում պարզապես կառավարման իրավունքը ունենալ։ Դա նաև պատասխանատվություն է՝ հատկապես նրանց հանդեպ, ում ցավը շահարկվել է իշխանության ճանապարհին։ Եթե արցախցին քո քարոզչական ռազմավարության մասն էր, ապա նա պետք է լինի նաև քո պետական ռազմավարության կենտրոնում։ Բայց այսօր մենք ունենք իրավիճակ, որտեղ Արցախից բռնագաղթած մեր հայրենակիցը մնում է մենակ՝ իր ցավի, իր հիշողությունների ու իր անորոշ ապագայի հետ։
Եվ սա արդեն պարզապես անարդարություն չէ։ Սա ազգային հիշողության և արժանապատվության խեղում է։