Գեւորգ Խաչատրյանն այսօր կդառնար 20 տարեկան. ԿՅԱՆՔ՝ԿՅԱՆՔԻ ԴԻՄԱՑ…

Կռիվներում ընկան նրանք.Ամեն մեկը՝ մի տան ճրագ,

Ամեն մեկը՝ մի մոր որդի,

Ամեն մեկը՝ մի աղջկա
Երազանքը անապական,
Կնոջ՝ սերը, հոր՝ ապագան...
Ամեն մեկը՝ անգիր մի վեպ,
Ամեն մեկը անգին մի կյանք...

44-օրյա դաժան ու ողբերգական պատերազմում անմահացած ՀԵՐՈՍ ԳԵՒՈՐԳ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆԸ, այսօր կդառնար 20 տարեկան:

Իսկ եռաբլուրում, մեր Հերոս Գեւորգ Խաչատրյանի շիրիմի մոտ՝ էլի մարդաշատ էր.մեր ՀԵՐՈՍԻՆ հարգանքի տուրք մատուցելու, ու նրա Երկնային Ծնունդը, շնորհավորելու էին եկել նրա բարեկամները, ընկերները, մեր Հերոսական Տղաների Մայրերը, թիվ 194 հիմնական դպրոցի սաները՝դպրոցի տնօրեն Նունե Մանուկյանի ուղեկցությամբ, ծանոթ-անծանոթ մարդիկ. ովքեր հիշում, գնահատում եւ արժեվորում են մեր Տղաների նվիրումն ու սխրանքը, ովքեր գիտակցում են, որ ՊԱՐՏՔ ԵՆՔ ՄԵՐ ՏՂԵՐՔԻՆ՝ այսօրվա ու վաղվա Հայաստանի լինելիության համար:

Եռաբլուրի սրբոց Վարդանանց նահատակաց եկեղեցու հոգևոր հովիվ Տեր Զաքարիա քահանա Անանյանը, հանուն մեր Գեւորգի հոգու հանստության, աղոթք հնչեցրեց առ Աստված, որից հետո Տերունական աղոթքով բոլոր ներկաները Շնորհավորեցին մեր Հերոսի Երկնային Ծնունդը՝ներեղություն խնդրելով Հերոսից, որ իր չապրած գարունների շնորհիվ ապրելու է ՍԵՐՈՒՆԴԸ, ՀԱՅԸ…

«Խաղաղություն էր սիրում մեր Գեւորգը, համերաշխություն… անսահման ընկերասեր, էր, հասնող, մեծ սրտի տեր, կամեցող , նվիրվող, բնավորություն ունեցող տեսակ էր: Իսկական կյանքի ընկեր էր»-NewsMedia.am-ի հետ զրույցում հպարտությամբ ու կարոտով խոսեց Գեւորգի մանկության ընկերը՝ Գոռը, հուզմունքով հիշելով որ. «Մանկությունից ի վեր 19 տարի շարունակ միասին ենք նշել մեր սիրելի ընկերոջ ծնունդը. հիմա էլ ցավոք՝ Եռաբլուրում ենք նշում մեր ընկերոջ 20-ամյակը: Ու թեկուզ հիմա մեր Գեւորգը ֆիզիկապես մեզ հետ չէ, բայց հոգեպես մեր ընկերը ամեն օր մեր սրտում ապրում ա: Բոլոր կիրակի օրերին, պարտադիր այցելում ենք մեր ընկերոջ շիրիմին, եւ ամեն տեղ ամենուր.պատմում, շատ մեծ կարոտով հիշում ենք մեր ընկերոջը, եւ միշտ ասում, որ մեր Գեւորգը՝Խաղաղության Աղավնին էր: Հենց դրա համար էլ, մեր ընկերոջ շիրիմին Աղավնիներով ենք եկել: Մենք ամեն տեղ, ամենուր պիտի հիշենք մեր ընկերներին. պիտի գնահատենք արժեվորենք նրանց չապրած ու կիսատ մնացած կյանքը, միշտ պիտի գիտակցենք, որ ԿՅԱՆՔՈՎ՝ԿՅԱՆՔ Է ՏՐՎԵԼ ԲՈԼՈՐԻՍ»:

Ինչպես բոլոր օրերին, այսօր էլ Հերոս Գեւորգ Խաչատրյանի լուսանկարի մոտ, արցունքն աչքերին որդու հետ զրույցի էր բռնվել
Հերոսածին Մայրը՝Լիլիթ Ելգարյանը փորձելով որդու կարոտն առնել սառը շիրմաքարից:

Տիկին Լիլիթին երբ հարցրեցի, թե ինչի մասին է հաճախակի զրուցում որդու հետ,արցունքներն աչքերին պատասխանեց, որ «ԿԱՐՈՏՒ»…
«Կարոտը գնալով քեզ օր-օրի ավելի է խեղդում, այն ավելի է խորանում. չկա կարոտի դեմ որեւէ հնար, ուղղակի չկա: Անընդհատ, ամեն տեղ Գեւորգիս եմ փնտրում, ամենուր… մեր տանն էլ նույն վիճակն է.ամեն ինչ՝ իմ Գեւորգին է ինձ հիշեցնում: Բայց Գեւորգս չկա. միայն լուսանկարներներից ու Գեւորգիս իրերից ենք նրա կարոտն առնում:

Պատերազմի օրերին, Գեւորգը, իր սիրելի Մայրիկի՝Տիկին Լիլիթի հետ վերջին անգամ խոսել է հոկտեմբերի 9-ին. զանգահարել ասել է, որ ամեն բան լավ է , հարցրել է դուք ոնց եք…

Հետո մայրիկին հանգստացրել է, որ իրենց մոտ կրակ չկա. ամեն ինչ լավ է, ու որ իրենք «տալաշ» են անում՝ուտում: Եւ որ ոչ մի բանի պակաս էլ չունեն:
Այնինինչ, ամենաթեժ իրավիճակում են եղել Տղերքը, ու պատկերը խիստ հակառակն է եղել:
Տիկին Լիլիթը խորը ցավով հիշեց նաեւ, թե ինչ է իր հետ տեղի ունեցել հոկտեմբերի 12-ին. «Չհավատալով նախապաշարմունքներին, բայց անկեղծ պատմեմ. ամսի 12-ին Գեւորգիս հոգին ինձ եկավ, ու ասեց. «մա՛մ, ես ստեղ եմ՝ ինձ գտեք»: Ու սկսեցինք փնտրել.քույրիկս, փեսաս, ամուսնուս ընկերները, ու հոկտեմբերի 14-ին, Գեւորգիս գտանք Հերացու դիահերձարանում: Այնինչ ամսի 12-ին, երբ Գեւորգիս ես տեսա, հենց այդ օրը նրան տեղափոխել են այդտեղ»:
Տիկին Լիլիթը մեզ հետ զրույցում պատմեց նաեւ, որ որդին զոհվել է տանկային գործողությունների ժամանակ, իսկ նրա իրերը
7 ամիս անց գտել են քննչականից, որտեղ հայտնաբերվել էր նաեւ ֆակոտի ավագ օպերատորի գրքույկ: Հետո իհարկե խոսել են նաեւ (մոտ երկու շաբաթ առաջ) մի հրամանատարի հետ էլ, ով Գեւորգի ծնողներին տեղեկացրել է որ իրենց զոհվել է Հադրութ-Ջաբրաիլ հատվածի՝ 9-րդ կիլոմետրի վրա:

Այսինքն, դա այլեւս հակառակորդի կողմից օկուպացված տարածք է եղել, եւ շատ ցավալի է, որ այդ հատվածից համարյա ոչ ոք չի փրկվել Տղերքից…

Հարցին, թե Գեւորգի անմահանալուց հետո, մայրն արդյո՞ք ուժ գտնում է Գեւորգի եղբոր՝ 12-ամյա Հրաշք Արթուրի հետ խոսելու, պատմելու Հերոս որդու մասին թե ոչ, Տիկին Լիլիթը անկեղծացավ. «Ճիշտն ասած՝ Արթուրս էլ իրականում շատ խելացի ու հասկացող է, եւ կորստի ցավը տեսնելով վախենում է՝ հանկարծ ծնողներին չկորցնի: Իր մեջ հիմա նաեւ այդ վախը կա, բայց ինչ խոսք. ինքը շատ է կարոտում եղբորը, մեր սիրելի Գեւորգին, ու քանի որ ռուսերեն է խոսում, անընդհատ ասում է. «скучаю мам»… Իր մոտ սպասողական բան կա անընդհատ:
Հետո անընդհատ ասում ա. «մա՛մ, ես պիտի գնամ բանակ…Թեեւ էլի շատ ծնողներ ունենք, ովքեր պատմում են, որ իրենց 12-13 տարեկան դուստրերը ցանկություն են հայտնել՝ հայոց բանակում ծառայելու մասին»:

«Գեւորգը տեսակով աշխույժ էր, բայց խաղաղ, ընկերասեր էր, մարդասեր, հասնող կամեցող, բայց բնավորություն ուներ. այո-ն այո էր, ոչ-ը ոչ », - կրկին հիշում է Հերոսի մայրն , ու հպարտությամբ վերապրում նորից այն օրերն ու ժամերը , երբ ոդին հանուն մայրիկի միայն կարող էր նախապես կայացրած որոշումներին ընդհառաջ գնալ , ու երբեք «չէ» բառը չասել իմ ամենաթանկին»:

Միայն մի դեպքում է Գեւորգն իր որոշումն անփոփոխ թողել, երբ ընտանիքը տեղափոխվել է ՌԴ բնակության. նա չի համաձայնել վերջնականապես հաստատվել այնտեղ, ուր ծոնղներն են ապրել. փոխարենը Հայատանում շարունակել է ապրել տատիկի հետ, ասելով որ պարտք ունի տալու իր հայրենիքի առաջ… Ու Ցավոք, մեր Հերոս Գեւորգն էլ՝հանուն Հայրենիքի, հանուն Հայի ու Հայաստանի բռնեց Հավերժի ճանապարհը:

Շնորհավոր Երկնային Ծնունդ, Սիրելի՛ Հերոս, մեր Լույս Գեւորգ, մեր Խոնարհումը Ծնողներիդ, եւ բոլոր նրանց ում որդիներն ընկան մարտի դաշտում:
ՊԱՐՏԱԿԱՆ ԵՆՔ ՁԵԶ, ՏՂԵՐՔ ՋԱՆ…

"+