«Հացս կերան ու սուտ ցուցմունքով ինձ դատեցին».

«Ժողովուրդ» թերթը գրում է. «Հերթական անարդարության ու մեր հանրապետությունում արդեն սովորական դարձած պարապություն ու անճարություն կոչվող չարիքից կոփված ու ձևավորված մեկի զոհն է Աշոտ Մանուկյանը, ով ընդամենը մարդկային սովորական քայլ էր կատարել օտարի հանդեպ` նրան տուն հրավիրելով և նրա հիվանդ ու քաղցած երեխային կերակրելով…

Աշոտ Մանուկյանն ու Կարեն Գենաշվիլու Օհանյանն ընկերներ չէին: Պարզապես ընդհանուր ծանոթ ունեին (Կարենի կնոջ և նրա ընկերուհու հարևանուհին): Ընդհանուր ծանոթը կին էր, ում բարոյական նկարագիրն ավելի ուշ պարզվեց: Ամեն ինչ սկսվել էր ավելի վաղ, և հենց նույն Կարեն Օհանյանի ընտանիքից: Կարենը Վանաձորից էր, ամուսնացել էր արմավիրցի Անահիտի հետ: Նրանք իրենց համատեղ կյանքում երեք զավակ էին ունեցել, սակայն կնոջ ազատ կյանք վարելու պատճառներով նրանք ամուսնալուծվել էին, ինչի արդյունքում Անահիտը զավակներից երկուսին իր հետ էր պահում, երրորդին թողել էր ամուսնու` Կարենի մոտ: Կարենը, ով ինքն էլ դեռ երիտասարդ, սակայն արդեն երկրորդ կարգի հաշմանդամ էր, իր անառողջ զավակի հետ մնացել էր միայնակ: Երեխայի վիճակի կտրուկ վատացումից հետո բժիշկները նրան ասում են, որ փոքրիկին մայրական խնամք է հարկավոր: Կարենն արդեն մի քանի անգամ գնացել էր կնոջ հետևից Արմավիր՝ իր և Աշոտի վարձակալած տան հարևանուհի Ինդիրայի տուն, որտեղ Ինդիրայի հետ համատեղ բնակվում էր նաև իր կինը` Անահիտը: Այս անգամ էլ Կարենը բժշկի խորհրդով երեխայի հետ միասին հենց հիվանդանոցից գնում է Անահիտի մոտ` պատմելու երեխայի վիճակի մասին: Ի դեպ, Ինդիրայի և Անահիտի վարքի համբավն արդեն հայտնի էր ողջ Արմավիրի մարզում, էլ չասած այն մասին, որ նրանք արդեն հասցրել էին անգամ «1-02» հաղորդաշարի «հյուրերը» լինել: Ասում են, որ նրանք զբաղվում էին անբարո գործունեությամբ, և նրանց հաճախորդների սկանդալներն ու անգամ նրանց որջից հնչած կրակոցները բնակիչներին խուճապի մեջ էին գցում:

Ինդիրան Աշոտի հարևանուհին էր: Այնպես էր ստացվել, որ Աշոտը, աշխատանք չունենալով, Քարակերտ գյուղից (իր բնակավայրից) մեկնել էր Արմավիր` աշխատանք փնտրելու, որպեսզի կարողանար ինչ-որ կերպ պահել ընտանիքը՝ հաշմանդամ և երևանյան հիվանդությամբ տառապող մորը, փոքրիկ զավակին, վատառողջ կնոջն ու անչափահաս եղբորը (որն Աշոտի դատապարտվելուց հետո ստիպված թողել է դպրոցը և աշխատում է գյուղում, որպեսզի կարողանա մոր համար դեղորայք գնել): 2013թ. հոկտեմբերի 8-ին աշխատանքից հոգնած տուն վերադառնալիս Աշոտն իր տան մոտ տեսնում է Կարենին` երեխայի հետ: Կարենն Աշոտին պատմում է իր «դարդը»: Այնուհետև ավելացնում, որ եկել է իր երեխայի մոր հետևից, քանի որ երեխայի վիճակը ծայրաստիճան վատ է, իսկ Ինդիրան նրան ներս չի թողնում` ասելով, որ Անահիտն աշխատանքի է, իսկ ինքը չգիտի, թե նա որտեղ է աշխատում: Ինդիրան հայտնում է նաև, որ թե՛ ինքը, և թե՛ Անահիտը արգելում են Կարենին իրենց տուն ոտք դնել: Կարենն Աշոտին տրտնջալով հայտնում է նաև, որ երկար ճանապարհից երեխան լավ չի զգում և քաղցած է: Աշոտն այդ լսելով` առաջարկում է գնալ իր վարձակալած տունը (որտեղ ապրում էր իր կնոջ ու երեխայի հետ), մի կտոր հաց ուտելու, ապա ասում է, որ իր տեղեկություններով` Անահիտն աշխատում է «Արմավիր» ռեստորանում:

Մանրամասները՝ թերթի այսօրվա համարում