«Հայաստանում ամենալավ բանը՝ մարդիկ». «Հրապարակ»

«Հրապարակ» թերթը գրում է. ««Ջաաա՛ն», «բարև ձեզ», «հա, չէ», «դուռ». սրանք այն բառերն են, որ իսպանացի 19-ամյա երիտասարդը հասցրել է սովորել Հայաստանում իր ընկերներից: Մի քանի «վատ» բառ էլ է սովորել, բայց զգուշանում է աղջիկների ներկայությամբ օգտագործելուց: Ֆերրան Բլասկոն պատրաստվում է մաթեմատիկայի ուսուցիչ դառնալ: Բարսելոնայից եկել-հասել է Հայաստան, որովհետև լսել է հայերի ցեղասպանության մասին: Ի դեպ, Ֆերրանն ընտանիքի անդամներից «թաքուն» է եկել: Ոչ ոք չգիտի, թե որտեղ է հիմա չարաճճի տղան:

- Ֆերրա՛ն, ինչո՞ւ որոշեցիր ճանապարհորդել հենց մեր տարածաշրջանում:

- Իմ ընկերներից մեկն ինձ գիրք էր տվել կարդալու, այն Հայոց ցեղասպանության մասին էր: Հենց այդ գիրքն էլ ինձ մոտ հետաքրքրություն առաջացրեց գալ, տեսնել Թուրքիան և Հայաստանը, երկու կողմերն էլ: Ցանկանում էի ավելին իմանալ Հայաստանի մասին: Ճիշտ է՝ պատրաստվում եմ անվանի մաթեմատիկոս դառնալ (ծիծաղում է), սակայն պատմությունն էլ եմ շատ սիրում:

- Իսկ ի՞նչ պարզեցիր պատմությունից:

- Ուղղակի ուզում էի իմանալ, թե ինչ է իրականում տեղի ունեցել: Սակայն Թուրքիայում դա տաբու էր, ոչ ոք չէր խոսում այդ մասին: 21 օր ճանապարհորդել եմ Թուրքիայում, եղել եմ երկրի արևելյան մասերում, օրինակ՝ Էրզրումում: Իսկ երբ եկա այստեղ, գնացի պատմության թանգարան: Հասկացա, որ թուրքերը չէին ուզում տեսնել Թուրքիան հայերով լցված:

- Իսկ դու գիտե՞ս, որ Էրզրումը հայկական քաղաք է եղել:

- Գիտեմ, այո՛: Հայաստանի մասին շատ բան չգիտեի, բայց լսել էի, երբ աշխարհագրություն էինք անցնում դպրոցում: Կարդացել եմ, որ Էրզրումը Հայաստանի համար կարևոր քաղաք է եղել: Հետաքրքիր էր, այնուամենայնիվ, տեսնել երկու երկրները: Թուրքիայում ինձ Աբդուլ Համիդի մասին լեգենդներ էին պատմում, ինչքան լավ սուլթան է եղել: Հայաստանի պատմության թանգարանում տեսա, որ հայերը նրան պիտակել են «Արյունոտ Համիդ» անունով:

- Ամենագեղեցիկ բանը, որ գերել է քեզ Հայաստանում:

- Հայկական ճարտարապետությունը, այն շատ տարբեր է բոլոր այն ճարտարապետական կառույցներից, որ ես երբևէ տեսել եմ իմ կյանքում: Շենքերը, փողոցները ես շատ սիրեցի, գեղեցիկ են: Բայց ամենալավ բանը Հայաստանում մարդիկ են: Առաջին օրը, երբ ես եկա Հայաստան, Տաշիր գյուղում անցկացրի: Իջևանելու տեղ չունեի: Մարդիկ, ովքեր նույնիսկ անգլերեն չգիտեին, տարան իրենց տուն, կերակրեցին և գիշերելու տեղ տվեցին: Մենք իրար չէինք հասկանում, նրանք ինձ չէին ճանաչում, ես՝ իրենց: Նույն բանը տեղի ունեցավ Հայաստանում: Մարդկանց հյուրասիրությունը հիասքանչ է:

Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ թերթի այսօրվա համարում