Կառավարությունները ինձ հարգել են, որովհետև ինձ ճիշտ եմ պահել. Ջիվան Գասպարյան

1in.am-ը գրում է.«Առաջին լրատվական»-ի «Սիրանկյուն» հաղորդաշարի հյուրն է ժողովրդական արտիստ, դուդուկահար Ջիվան Գասպարյանը:

- Պարոն Գասպարյան, ես գիտեմ, որ այս տարի Դուք մի քանի հրավեր մերժեցիք Թուրքիայից: Ինչո՞ւ մերժեցիք, հատկապես, որ այս տարի Սերժ Սարգսյանն Էրդողանին հրավիրեց 2015-ի ապրիլի 24-ին այցելել Հայաստան: Արդյոք հարևանների հետ ինչ-որ կերպ չպե՞տք է սկսել հարաբերվել:

- Ես մի փոքր ավելի խորը մտածեցի: Քանի որ քաղաքականության մեջ մտած մարդ չեմ, հնարավոր է՝ իմ գնալը սխալ լիներ, որովհետև մենք հիմա փաստորեն պահանջում ենք մեր Եղեռնի 100-ամյակը, ես չկողմնորոշվեցի՝ արդյոք իմ գնալը ճի՞շտ է, թե՞ սխալ: Չնայած դրան՝ թուրք շատ բարեկամներ ունեմ, որոնք համաձայն են, որ իրենց կառավարությունն ընդունի Եղեռնը: Սա էր հիմնական պատճառը, որ մերժեցի, համ էլ ոտքս ցավում էր: Հիմա նորից հրավեր ունեմ՝ նոյեմբերին հրավիրել են Ստամբուլ, Անկարա, որպեսզի սիմֆոնիկ նվագախմբի հետ 40 րոպե նվագեմ՝ իմ ծրագրով, ինչ երգեր ես ցանկանամ նվագել: Հիմա, ճիշտն ասած, մտածում եմ՝ գնա՞մ, թե՞ չգնամ: Դրա համար պիտի քաղաքականությամբ զբաղվող մարդկանց հետ խորհրդակցեմ՝ չսխալվելու համար: Հիմա ում տունը մտնես, քաղաքականությունից են խոսում, բայց շատերը չեն հասկանում: Արվեստը և քաղաքականությունը տարբեր բաներ են: Ես իմ ողջ կյանքը զբաղվել եմ արվեստով, քաղաքականությամբ չեմ զբաղվել:

- Բայց Ձեր շատ ընկերներ, արվեստի շատ ներկայացուցիչներ այսօր իրենց տեսնում են քաղաքականության մեջ, ո՞րն է դրա պատճառը:

- Ես չգիտեմ, իրենց պիտի հարցնեք: Իմ քաղաքականությունը գիտե՞ք որն է. եթե հանկարծ կպնում են մեր ժողովրդին, արդեն աչքիս բան չի երևում, ես կխոսեմ՝ ինչ պետք է: Օրինակ՝ Անկարայում իրենց Առաջին ալիքով ինձ շատ հարցեր են տվել, Հրանտ Դինքը թարգմանում էր, իմ թարգմանիչն էր: Ես ասացի՝ ինձ հարցեր կտաք արվեստի մասին, որովհետև ես չեմ ուզում քաղաքականության մեջ մտնել: Ասացին՝ գիտենք, որ քո պապերը Մուշից են եկել, ի՞նչ կասեք Մուշի մասին: Կամաց-կամաց ինձ ներքաշեցին խոսակցության մեջ: Ասացի՝ Մուշը չեմ տեսել, բայց որ շատ եք ուզում պատմեմ՝ կասեմ: Երբ Մուշը ավիրել են, Թուրքիայի կառավարության հրամանով կոտորել են ժողովրդին: Պապիս թուրք հարևանը երեխեքին հավաքել-պահել է գոմում, որպեսզի նրանց չսպանեն: Անցել է որոշ ժամանակ, պապս իր երեխաներին վերցրել բերել է Հայաստան: Ուզում եմ ասել, որ եթե ճիշտը մտածես, չկա վատ ազգ, կա վատ մարդ: Ամեն ազգի մեջ կան լավ ու վատ մարդիկ: Հիմա ադրբեջանցիները, թուրքերը մեր հին հարևաններն են, բայց միշտ մեզ ճնշել են. այդպես է եղել:

- Պարոն Գասպարյան, շատերը դժգոհում են մեր երկրում վարվող մշակութային քաղաքականությունից: Ինչպիսի՞ն է Ձեր վերաբերմունքը, հատկապես, որ Դուք միշտ զուսպ եք արտահայտվել:

- Նախ իմ կարծիքով՝ մշակութի նախարարությանը պետք է շատ իրավունքներ տալ, հսկողություն լինի արվեստի նկատմամբ, որ արվեստը չփլվի, չքանդվի: Գրողների միություն ունենք, Կոմպոզիտորների միություն ունենք, մշակույթի նախարարություն ունենք՝ այս երեքը պիտի լավ հարաբերությունների մեջ լինեն իրար հետ, գեղխորհուրդներ պիտի լինեն: Հիմա բոլորը դարձել են կոմպոզիտոր, բոլորը խոսքեր են գրում, գրող են դարձել, բայց Կոմպոզիտորների միությունը կարծեմ ոչինչ չի անում, գրողներն ու կոմպոզիտորները պարապ նստած են: Նախ այդ երաժշտությունները որ գրում են, հոլովակները որ նկարում են, մեկը կա՞, որ ասի՝ սխա՞լ է, ճի՞շտ է: Հեռուստաալիքներով ինչ ասես՝ ցույց են տալիս, բոլորը նայում են, ես կարծում եմ՝ դա սխալ է: Երբ կլիպ են նկարում կամ երգ են գրում, պիտի անպայման գեղարվեստական խորհուրդ լինի, հասկացող, գիտակ մարդիկ լինեն, որ ասեն. «Այս երգը չի կարելի, այս երգը կարելի է, այս խոսքերը այս երգի մեջ չեն կարող լինել»:

- Բայդ դա գրաքննություն չի՞ դիտարկվի:

- Ես չգիտեմ, թե ինչ է «գրաքննությունը», բայց կարծում եմ, որ մենք ունենք լավ բանաստեղծներ, լավ կոմպոզիտորներ: Իհարկե, կարող է մի հասարակ մարդ մի լավ բան գրի, բայց դա պիտի նայվի՝ արդյոք ճի՞շտ է, թե՞ սխալ, որովհետև մեր այսօրվա սերունդը ինչ լսում է, կարծում է՝ դա ճիշտ է: Հիմա ֆիլմեր են ցույց տալիս՝ անընդհատ նույն թեմայով: Զարմանում եմ, ժողովրդի 30 տոկոսը դա նայի, թե չէ՝ մնացած 70 տոկոսը չի նայում: Միայն սպանություններ, խփել-ջարդել, ամուսինը 5 կին ունի, կինը 5 սիրած ունի և այլն:

մանրամասները` սկզբնաղբյուրում