Սիրելիներս, իսկզբանե ի՞նչ կապ ունի պեչենին

Առավոտից ֆեյսբուքում հայտնի պեչենու թեման է ճախրում։ Ախր հիմա, որ ասեմ՝ նորից պիտի ասեն, թե ասեց։ Բա ո՞նց չասեմ, ախր։ Սիրելիներս, ամենասկզբեւմ ի՞նչ կապ ունի պեչենին։ Պատկերացրեք, որ մի կին (անցորդ, խանութի աշխատող կամ այլ մեկը) ճչալով փողոց է վազում ու գոռում՝ բռնեեք, տարաավ, գողացաավ, թալանեեց, կամ հեռվից լսվող անհասկանալի այլ բառեր։ Հիմա ի՞նչ անի այն ոստիկանը, որ ականատես է այս ամենին. տարբերակ 1. մոտենա ճչացողին ու հարցնի, թե ի՞նչ է պատահել, հո պեչենի՞ չի գողացածը։ Բա որ պարզվի հեչ էլ պեչենի չէր, այլ՝ վզնոց, որը պոկելուց էլ մի հատ բռունցքով հարված էր հասցրել։ Պա՞րզ է չէ, որ այդ հարվածող կողոպտիչն արդեն ծլկած կլիներ, այն դեպքում, երբ ոստիկանը պարզապես կարող էր նրան բռներ։ Այդ դեպքում ի՞նչ պիտի ասեինք, որ ոստիկանը դաո՞ւն էր, փոխանակ վնասն ու վնասողին կանխեր եկել հիմար հարցեր էր տալի՞ս։ Հլը մտածեք, որ այդ կնոջ դերում յուրաքանչյուրդ կարող էիք լինել։ Հիմա ի՞նչ է ստացվում. ոստիկանն ուներ իրական հնարավորություն վնասազերծելու օրինախախտին, բայց չարեց։ Լավ է չէ՞ որ այս սցենարով չեղավ։ Հիմա ո՞րն է ավելի լավ. բռնել կասկածյալին անմիջապես, պարզել ամեն բան ու վերջում բաց թողնե՞լ, թե՞ նախ պարզել հո տարածը պեչենի չի ու պարզվեր, որ չէ, ոսկի է ու պարզելու հետևանքով չբռնել օրինազանցին։ Բայց չէ՞ որ ոստիկանի բուն գործը հենց օրինախախտին տեղում հայտնաբերելն է։ Չգիտեմ, մի տեսակ տպավորություն ունեմ, որ բան ու գործներս թողած ոստիկանության բնական ու օրինաչափ հասարակ պարտականության կատարումը, որն անգամ մեր ուշադրությանը չպիտի արժանանար, դարձնում ենք պարապ ժամանակի թեմա։ Դե պարապ ենք, ասում խոսում ենք… Բա հետո՞։

Արսեն Բաբայան, ՀՀ քաղաքացի

սա ՀՀ քաղաքացու կարծիք-մեկնաբանություն է, մյուս պարապներին խնդրում եմ այն չվերագրել որևէ կառույցի, այդ թվում Ազգային ժողովին։