Շատ ավելի կարևոր է այն հարցը, թե ի՞նչ պատասխան են տալու Հայաստանի իշ­խանությունները «լավրովյան» կամ «պուտինյան» առաջարկներին

«ՉԻ»-ն գրում է.

Եվ այսպես՝ Ռուսաստանի արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը ժամանում է Հայաստան, և ամենայն հավանականությամբ՝ իր հետ կբերի ղարաբաղյան կարգավորման նոր (կամ նորացված) առաջարկները։ Ռուսական մամուլն արդեն տեղեկություններ է հրապարակել այդ առաջարկների մասին։ Դրանց էությունն այն է, որ հայկական կողմը պիտի որոշ տարածքներ վերադարձնի Ադրբեջանին, հակամարտության գոտում խաղաղապահներ տեղակայվեն, տեղի ունենա փախստականների վերադարձ և «Ղարաբաղի լեգիտիմացում» (ըստ երևույթին խոսքն ինչ-որ միջանկյալ կարգավիճակի մասին է)։ Մի խոսքով՝ համարյա նոր բան չկա։ Նորը թերևս այն իրավիճակն է, որը ձևավորվել է քառօրյա պատերազմից հետո։

Երևանում Լավրովին, իհարկե, սու­լոցներով ու կոշտ պաստառ­ներով կդիմավորեն, գուցե նույնիսկ դեսպանատան ուղղությամբ ձվեր նետեն կամ հիշեցնեն պապական Քալանթարով ազգանունը, և որպես հասարակական ար­ձագանք՝ այդ ամենը ոչ մի­այն նորմալ է, այլև շատ տե­ղին. Ռուսաստանը պիտի իմանա, որ Հայաստանում վերջին տարիների իրենց պահվածքը գնահատում են որպես թշնամական։ Բայց շատ ավելի կարևոր է այն հարցը, թե ի՞նչ պատասխան են տալու Հայաստանի իշ­խանությունները «լավրովյան» կամ «պուտինյան» առաջարկներին։ Սա շատ կարևոր է, որովհետև վեր­ջին 18 տարիների մարտա­վարությունն այս անգամ չի անցնելու։ 18 տարի շարու­նակ Հայաստանն ու Ադրբեջանը ձևացնում էին, թե ակ­տիվորեն բանակցում են, բայց իրականում ջուր էին ծեծում՝ Հայաստանի իշխանությունները համարում էին, որ «մենք Ղարաբաղի հարց չունենք, մենք այդ հարցը լուծել ենք» և պետք է ընդամենը պահպանել ստատուս-քվոն, ադրբեջանցիներն էլ ժամանակ էին ձգում՝ ոտքի կանգնելու և բանակը հզորացնելու համար։

Հիմա իրավիճակը բոլորովին այլ է՝ անգամ հրադադար չկա, ընդամենը կրակի դադարեցման վերաբերյալ պայմանավորվածության կա (ոչ Ադրբեջանն է զորքերը ետ քաշել առաջնագծից, ոչ էլ հայ կամավորականներն են վերադարձել դիրքերից)։ Ռուսաստանն էլ ակնհայտորեն շտապում է և հազիվ թե թույլ տա ևս մի քանի տարի զբաղվել բանակցությունների իմիտացիայով։

Ամբողջական տեքստը՝ թերթի այսօրվա համարում։