Ինտերնետային տիրույթի հետագա աղտոտումը ոչ միայն անթույլատրելի է, այլև վտանգավոր է դառնում. Աշոտ Ահարոնյան

Ոչ պաշտոնական մտահոգություններ
Սոցցանցերի որոշ օգտատերեր այդպես էլ չեն հասկանում, որ ֆեյսբուքը նույնպիսի հանրային տարածք է, ինչպես, ասենք, փողոցը, բակը, հրապարակը, որտեղ չի կարելի աղմկել, զազրախոսել, առավել ևս՝ հայհոյել: Նայում ես՝ նկար է դրել. մեղմ ասած՝ տիկին է, երեխան էլ գրկին, կարդում ես՝ ինչ բերանը եկել է, գրել է՝ անեծքից մինչև սեռական բնույթի հայհոյանքներ: Նույն կերպ են իրենց պահում բազմաթիվ իբր պարոններ, տղեկներ ու աղջնակներ, իբր մեր հանրության խնդիրներով մտահոգներ: <Իբր> եմ ասում, որովհետևա այս <մտահոգները> անգամ ամենատարրականը չեն հասկանում՝ որ իրենց հայհոյանքները իրենց երեխանե՛րն են կարդում, թոռնե՛րը, իրենց կանայք ու ամուսինները, սիրած աղջիկներն ու սիրած տղաները: Պարզունակ ուղեղներին հասու չէ, որ հայհոյանքը, եթե չի էլ բարձրաձայնվում, այլ գրվում է, չի դադարում հայհոյանք լինելուց, չեն հասկանում, որ հրապարակային հայհոյանքը հպարտանալու բան չի, ամո՜թ է, ավելին՝ հակահասարակական արարք է: Իսկ ամենաապշելուն այն է, որ այս մարդիկ, իրենց համոզմամբ, պայքարում են հանուն արդարության ու օրենքի գերիշխանություն: Երբվանի՞ց օրենքի գերիշխանություն դարձան հրապարակային հայհոյանքն ու բացահայտ անհարգալից վերաբերմունքը հանրության հանդեպ… Կարծում եմ՝ ինտերնետային տիրույթի հետագա աղտոտումը ոչ միայն անթույլատրելի է, այլև վտանգավոր է դառնում, և ամեն ոք պիտի պատասխանատվություն կրի իր խոսքի ու գրի համար: Իսկ դա հնարավոր է միայն այս վաղուց հասունացած խնդիրը իրավական դաշտ տեղափոխելով: