‹‹Պա′պ ջան, հանգիստ եղի, ես մահվան հետ խոսել եմ հենց առաջին օրը ու իր հետ լեզու եմ գտել, ինքը իմ թիկունքում է, ես իր հետ խնդիր չունեմ››. ՀԵՐՈՍ ՎԱՐԴԱՆ ԱՄԱԼՅԱՆԻ ՎԵՐՋԻՆ ԽՈՍՔԵՐԸ

Հայրենիքը պաշտպանելը դարձավ մի սուրբ գործ, իսկ պատերազմը չհարցրեց ո′չ մեծ ու փոքր, ո′չ զինվոր ու կամավոր, մեր քաջորդիները անձնուրաց պայքարեցին, իրենց կյանքի գնով պաշտպանեցին հայրենիքը:  Բայց ոչ բոլորը հետ եկան, պատերազմը շատերին խլեց մեզանից, նրանք անմահացան, հանուն մեր վաղվա խաղաղ օրերի:

Հայրենիքի համար մղվող մերօրյա մարտերում՝ Շուշիի մատույցներում նոյեմբերի 7-ին  ՀԵՐՈՍԱԲԱՐ կյանքը հանուն հայրենիքի տվեց նաեւ հայտնի երգիչ-երգահան, ազատամարտիկ Դավիթ Ամալյանի ավագ որդին՝ ՎԱՐԴԱՆ ԱՄԱԼՅԱՆԸ:

ՀԵՐՈՍԻ ծառայության ավարտին մնացել էր ընդամենը 9 ամիս:

Ինչպիսի՞ն էր մերօրյա հերոսը կյանքում եւ ծառայության մեջ, ի՞նչ նպատակներ ուներ, ի՞նչով էր տարբերվում նրա վերջին զանգը այս եւ այլ հարցերի շուրջ էլ <<Իրավունքը>> զրուցել է ՀԵՐՈՍ ՎԱՐԴԱՆ ԱՄԱԼՅԱՆԻ  հայրիկի՝ երգիչ-երգահան, ազատամարտիկ Դավիթ Ամալյանի հետ.

- Ծառայության մեջ չեմ կարող ասել, թե ինչպիսինն էր Վարդանը, երբեք չի խոսել, մենք էլ չենք խառնվել իմանալով նրա բնավորությունը: Կյանքում էլ, ցավոք սրտի, Վարդանը իրեն այնպես էր պահում, որ մինչեւ վերջ չհասցրեցի ճանաչել: Իր գրածներից հիմա ավելի շատ եմ ճանաչում որդուս, քան իր հետ անցկացրածս 19 տարիների ընթացքում: Վարդանը ֆենոմենալ ուժեղ էր՝ թե ֆիզիկապես, թե հոգեպես: Հանդարտ էր, զուսպ, միշտ իր որոշածով էր կյանքում քայլում: Որովհետեւ ես իրեն էլ, փոքր եղբորն էլ ասել եմ՝ ես կսիրեմ Ձեր ընտրած կյանքը: Անգամ Ձմեռ պապիկից խնդրած խաղաղալիքի գույներն էի փորձում իրենց հետ համաձայեցնել, որ իրենց ուզածով լինի: Երբեք մեր կարծիքը, մեր որոշումը չէինք թելադրում տղաներին:

Վարդանի մեջ ռեժիսյորական ձիրք էի նկատում՝ մեծ ցանկություն ունեի, որպեսզի ռեժիսյոր դառնա տղաս: Բայց ընդունելությանը մոտ եկավ ու ասեց. <<Պա′պ ջան, դու էիր չէ ասում, որ մեր որոշումներով առաջնորդվենք, ես Ֆիզկուլտ ինստիտուտի Բոսքի բաժին եմ ուզում ընդունվել>>: Եվ ընդունվեց, ընդունվեց ու գնաց: Ընկերասեր էր շատ Վարդան, բայց միեւնույն ժամանակ միշտ լուռ՝ իրենից որեւէ ինֆորմացիա ստանալը գրեթե բացառված էր: Իր հետ զրուցելիս մաքսիմում կարող էիր իր մտածելակերպի հետ ծանոթանալ՝ ոչ ավել: Այդպիսինն էր մինչեւ կռվի վերջին օրը:

ՀԵՐՈՍ  որդու հետ վերջին զրույցն է հիշում հերոսի հայրը.

- Զոհվելուց ընդամենը մեկ ժամ առաջ էր ՝ կրակոցների ձայնների տակ զանգ տվեց ու էլի ուզում էր ինձ ուժ տալ, հանգստացնել: Ասեց. <<Պապ ջան, ուժեղ ենք, լավ ենք, Դուք պինդ եղեք> : Այսքան բան, երբեք ոչ պատերազմի ընթացքում, ոչ առհասարակ կյանքում երբեւէ Վարդանից դժգոհություն, տրտնջոց չենք լսել:

ՀԵՐՈՍԻ հայրը վստահ է.

-Չեմ կասկածում, որ եթե անգամ ծառայության մեջ էլ չլիներ՝ Վարդանը կամավոր կմեկներ: Որովհետեւ ապրիլյան քառօրյաի ժամանակ, երբ դեռ 15 տարեկան էր՝ Զինկոմիսարիատից զանգեցին եւ տեղեկացրեցին. <<Ձեր 15-ամյա որդին հավաքագրվել է, իհարկե մենք չենք տանի, բայց պարտավոր ենք տեղեկացնել>>: Բայց այդ մասին էլ նա մեզ չէր ասել, երբեւէ բարձրագոչ հայտարարություններ չէր անում: Վարդանը ապրում էր իրական կյանքով:

ՀԵՐՈՍԻ զոհվելուց ընդամենը մեկ շաբաթ առաջ էր հայրը նրան տեսակցել.

-Այսօրվա նման հիշում եմ՝ Վարդանը իրեն հատուկ հանդարտությամբ ասեց. <<Պապ ջան, հանգիստ եղի, ես մահվան հետ խոսել եմ հենց առաջին օրը ու իր հետ լեզու եմ գտել, ինքը իմ թիկունքում է, ես իր  հետ խնդիր չունեմ: Մնացածը ճակատագիր է պապ ջան, եթե Տերը որոշել է, որ կենդանի մնամ ուրեմն՝ կմնամ, եթե ոչ՝ ոչ>>: Շատ հանգստացրեց այդ օրը, ասեց մենք առաջին գծից, որ իջանք՝ տեսանք, որ թիկունքում ավելի շատ զոհ ունենք, քան առաջնագծում: Երբեք խուճապի մեջ չէր ընկնում, Վարդանին երբեք շփոթաված,հուզված չէիք տեսնի: Իրեն հատուկ հանդարտությամբ էլ մարտնչել է, զոհվել է հակառակորդի կրակոցից, ինչն ինձ բավականին մխիթարում է, որ որդիս չի հասցրել խեղճանա, չի հասցրել թշնամու ձեռքն ընկնել:

Նկատենք, որ Դավիթ Ամալյանը որդուն անվանակոչել էր ի պատիվ մարտական ընկերոջ՝ Արցախյան առաջին պատերազմի հերոս Վարդան (Դուշման) Ստեփանյանի:

Զրույցը՝ ԻԼՈՆԱ ԱԶԱՐՅԱՆԻ

Iravunk.com