Աննկարագրելի ցավին զուգահեռ ես մի բան կրկին ու կրկին հասկացա, որ մենք բոլորս պարտավոր ենք մեր ՏՂԱՆԵՐԻ ծնողներին

Այսօր առավոտյան արթնացա 44-օրյա պատերազմում անմահացած, 25-ամյա սյունեցի քաջորդի Հարությունի հայրիկի պարոն Արտավազդի զանգից։Ով հերոս որդու (ով տասնյակ տղաների կյանքեր է փրկել) մասունքը գտել և հայրենի Գորիսի հողին էր հանձնել ընդամենը երկու ամիս առաջ։ Պարոն Արտավազդը եկել էր Երևան կրկին անգամ այցելելու Եռաբլուր, որդու ընկերների շիրիմներին։ Խնդրեց հնարավորության դեպքում ուղեկցեմ Իրեն։
Եռաբլուրում շիրիմ չմնաց երևի, որ հերոսի հայրը չկանգներ, չխոնարհվեր ու ներողություն չխնդրեր, որ ինքն ապրում է, իսկ ՏՂԱՆԵՐԸ...

Աննկարագրելի ցավին զուգահեռ ես մի բան կրկին ու կրկին հասկացա, որ մենք բոլորս պարտավոր ենք մեր ՏՂԱՆԵՐԻ ծնողներին, պարտավոր ենք կյանքով, այս արևի համար։ Պարտավոր ենք հնարավորության սահմաններում իրականություն դարձնել Նրանց ցանկությունները, իսկ նրանց ցանկությունը շատ բան չէ... Ընդամենը նստել կողքները ու լսել իրենց որդիների մանկական չարաճճիությունների, կիսատ մնացած երազանքների ու անավարտ սիրո պատմությունների մասին..

Այս մասին, գրել է մեր ԳՈՐԾԸՆԿԵՐ,  ԼՐԱԳՐՈՂ ԻԼՈՆԱ ԱԶԱՐՅԱՆԸՙ ով 44-օրյա դաժան պատերազմի առաջին իսկ ժամերից  հայրենի Արցախում էր, առաջնագծում, եւ մինչ օրս էլ շարունակում է արժանապատվորեն ու  նվիրումով  իրականացնել իր մասնագիտական պարտքն ու առաքելությունը: