Ադամից հետո կյանքը կարծես անգույն դարձավ մեզ համար, բայց մենք չչարացանք, ոչ մի անպատիվ, էժան գործողություն ու նախադասություն չարտաբերեցինք...

Ապրիլյան պատերազմի հաղթանակած հերոս, լուսավոր ու անկոտրում Ադամ Սահակյանի հերոսածին մայրիկը` Գայանե Անտոնյանը սթափեցնող գրառում է կատարել, որը ներկայացնում ենք ստորեւ.

 

Երևի նկատել եք, որ չեմ սիրում անընդմեջ ստատուսներ գրել, այստեղ֊այնտեղ, տեղին֊անտեղին մեկնաբանություններ անել։ Ինչ եմ ուզում ասել, հա, խնդրում եմ մի համեմատվեք այն մարդկանց հետ, որոնցից հազարավոր կիլոմետրերով հեռու եք... այ ձգտել, սովորել` լավը, գեղեցիկը, դա արդեն ուրիշ թեմա է։ Միշտ էլ ասել եմ, ինձ համար մեծ պատիվ է լինել Ադամի մայրը... մեր ընտանիքի անդամները, նույնպես շատ մեծ արժանապատվությամբ

են կրում այդ իրողությունը իրենց ուսերին... և այն մարդիկ, ովքեր մեզ ճանաչել են մինչև Ադամի նահատակվելը կփաստեն, որ մեր ընտանիքը գրեթե իդեալական ընտանիք էր, և՛ միմյանց հանդեպ տածած սիրով ու հոգատարությամբ, և՛ մեր միջավայրի մարդկանց հանդեպ փոխադարձ հարգանքով... ասեմ ձեզ, որ մեզ շատ հաճախ մատնացույց էին անում, որպես օրինակելի ընտանիք` բոլոր առումներով... ինչ ասեմ, մի տեսակ շատ անթերի ստացվեց, բայց ասում եմ այն ինչ կա... Ադամից հետո կյանքը կարծես անգույն դարձավ մեզ համար, բայց մենք չչարացանք, ոչ մի անպատիվ, էժան գործողություն ու նախադասություն չարտաբերեցինք...որևէ մեկին չստիպեցինք մեզ հարգել, գլխապտույտի մեջ չընկանք, տարբեր անպատվաբեր մախինացիաներ չարեցինք, որևէ մեկին չստիպեցինք կոնկրետ` մեզ ուշադրության կենտրոնում պահել... գիտեք բաներ կան, որ ոչ ոք պարզունակ բառերով չի կարող բացատրել, դա պետք է զգալ, տեսնել... չեմ զարմանում, որ մեզ, Ադամիս նույնիսկ անծանոթ մարդիկ զգում են ու նկարագրում կարծես մի ամբողջ կյանք ճանաչել են... այսինքն կարելի է ասել մարդը այն է ինչ էր...Ու ի դեպ ամեն մարդու պատիվն ու հարգանքը իր ձեռքերում է, պետք չէ ոտնատակ տալ ամեն ինչ հետո ստիպել, որ քեզ հարգեն։