Հարութս իմ տան սյունն էր, իմ վաղվա օրն էր, չգիտեմ՝ ոնց եմ ինձ ներում, որ ես ապրում եմ, իսկ տղաս՝ սառը հողի տակ է․ Սյունեցի հերոս Հարություն Խաչատրյանի հայրիկը՝ որդու կորստի ցավի մասին

Մարտի 25-ին լրացել է գորիսեցի հերոս Հարություն Խաչատրյանի մահվան առաջին տարին։ Արցախյան 44 օրյա պատերազմի հենց առաջին օրերին Հարությունը մեկնել է Արցախ, մարտեր է մղել Կարմիր Շուկայում, Մարտունի 2-ում, Հադրութում։ Կռվել է հատուկ նշանակության ջոկատի կազմում։ Պատերազմի ժամանակ փրկել է 2 տասնյակ կյանքեր։

Հարությունը զոհվել է հոկտեմբերի 25-ին Եղլավանդում՝ դիպուկահարի գնդակից։ 5 ամիս որոնումներից հետո հողին է հանձնվել մարտի 25-ին։ Հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայության» մեդալով և «Մարտական խաչ 1-ին աստիճանի» շքանշանով։

Մերօրյա հերոսի հայրիկը՝ Արտավազդ Խաչատրյանը, մեզ հետ զրույցում խոսելով հերոս որդու մասին, հուզմունքը խեղդելով ասում է․

-Հարութիս բացակայության հետ երբեք չեմ հաշտվի, իմ տան սյունն էր, իմ վաղվա օրն էր, Հարութիս կորստի վերքը ժամ առ ժամ ավելի խորանում։ Չգիտեմ ոնց եմ ինձ ներում, որ ես ապրում եմ, իսկ տղաս՝ սառը հողի տակ է։ Անգամ թշնամուս չեմ ցանկանա այս ցավը, որը ես եմ ապրում, որը մաշում է հոգիս ամեն վարկյան։