Պատերազմի ընթացքում 18 օր ընկել էին շրջափակման մեջ` առանց հաց, առանց ջուր, կապի միջոց...Էդքանից փրկվեց, բայց հիմա, երբ մնացել էր ընդամենը երկու ամիս...

Հակառակորդի կրակոցից հրազենային վիրավորում ստացած եւ օրերս հակառակորդի գնդակից մահացած զինծառայող Դավիթ Վարդանյանը Արմավիրի մարզի Նորապատ գյուղից էր, զորացրվելու էր օգոստոսի 5-ին:

Ինչպե՞ս էր զինվորը սպասում զորացրվելուն, ի՞նչ դժոխքի միջով էր անցել 44-օրյա պատերազմի ընթացքում, ինչպե՞ս է կարողացել 18 օր ողջ մնալ շրջափակման մեջ, ի՞նչ կատակներ է վերջին անգամ մայրիկի հետ խոսելիս այս եւ այլ հարցերի շուրջ զրուցել ենք Դավիթի հորեղբոր` Հովիկի հետ, ով պատմեց.

-Դավիթի մասին խոսելը դժվար է, չենք հավատում, որ էլ չկա: Դավիթը ուրիշ էր, պատերազմը նրան ժամանակից շուտ հասունացրեց, լիրվ մեծ մարդու նման էր մտածում: Դավիթին ճանաչողները կպատմեն, որ նա իսկապես նվիրյալ էր, երբեք չի տրտնջացել: Շատ նպատակներ, երազանքներ ուներ, որոնց իրագործելուն սպասում էր անհամբեր:

Գնաց բանակ ու մի ամիս հետո պատերազմը սկսվեց, Դավոյից երեք ամիս ընդհանրապես ոչ մի լուր չենք ունեցել, մինչեւ դեկտեմբերի 22-ը, որ անկանկալ ձեւով արձակուրդ եկավ: Ջալավյանը (Քյոխն) էր իրանց կամանդիրը, պահել էր էրեխեքին` իր տղերքի նման: Վերջում էլ սաղ տղերքին արձակուրդ էր ուղարկել, որ ծնողները տեսնեն, որ իրենց տղերքը ողջ-առողջ են: Հանգստացել էինք, ասեցինք` վերջ, կռիվը պրծավ:

Դավոն պատմում էր, որ պատերազմի ընթացքում 18 օր ընկել էին շրջափակման մեջ` առանց հաց, առանց ջուր, առանց կապի միջոց: Էդքանից փրկվեց, բայց հիմա, երբ մնացել էր ընդամենը երկու ամիս...

Մանրամասները՝Iravunk.com-ում:

ԻԼՈՆԱ ԱԶԱՐՅԱՆ